“Pics or it didn’t happen!” Als jonge student in Amsterdam liep ik altijd met een camera rond. Een middagje shoppen met vriendinnen? Camera mee. Tentamenweek op school? Camera mee. Een avondje uit met medestudenten? Dan moest die camera zeker mee! Ik wilde alles vastleggen op beeld. Voor mezelf en mijn vriendinnen, maar ook voor het internet. Ik zat namelijk op allerlei forums, waar ik mezelf als “creatieve en interessante jonge vrouw uit Amsterdam” presenteerde. En daar moest ik natuurlijk bewijs voor hebben in de vorm van veel foto’s. Hoe tijden kunnen veranderen…
Over de jaren heen veranderden de forums langzaam in blogs en de eerste social media netwerken. Ik verhuisde naar Amerika en dit deed wonderen voor mijn profiel op MySpace en Hyves, dat meer “vrienden” aantrok nu ik foto’s van mezelf deelde in grote winkelcentra en op stranden in Miami. Die camera bleef dus standaard in mijn tas. Soms tot ergernis van vriendinnen: “moeten we nou alweer poseren voor het internet?”. Ik was mijn tijd kennelijk ver vooruit, met mijn gefilterde selfies op mijn met html-bewerkte MySpace profiel.
De rollen draaien om
2022: de hele wereld is online en cureert en poseert er heel wat vanaf. Ik werd laatst boos aangekeken door een moeder die het maar wat vervelend vond dat ik in beeld kwam – ik liep enkel een winkel uit – terwijl ze een video aan het maken was van haar dochters voor hun TikTok. Ik deel zelf inmiddels vrijwel niets meer op social media en daar ben ik nu eerder een uitzondering in. Op de middelbare school werd ik nog uitgelachen omdat ik een blog had, inmiddels kijken mensen (van mijn leeftijd en jonger) me verbaasd aan als ik zeg dat ik niet meer actief ben op social media.
Wat ben ik blij dat ik vooral actief was tijdens de eerste fases van social media. Alles was nog nieuw en niemand wist waar dit heen zou gaan. Als jonge vrouw kreeg je aandacht online, maar het was zelden intimiderend. En niets was permanent – althans niet zoals nu, waar alles gedeeld en opgeslagen wordt. Ik kon mezelf in vrijheid uiten en maakte vriendschappen over de hele wereld. De digitale skills die ik leerde, pas ik nog steeds toe in mijn werk. Ik ben erg dankbaar voor deze periode, maar ook blij dat ik het achter me heb gelaten.
De onverbonden momenten
Ik merkte op mijn weg naar volwassen worden dat ik minder aandacht en bevestiging nodig had. En dus plaatste ik steeds minder foto’s en filmpjes, deactiveerde ik mijn social media accounts en richtte ik me meer op het “offline” leven. Een leven waar ik nog steeds gebruik maak van mijn smartphone en laptop, maar waar ik niet meer geleefd wordt door deze apparaten. Ik doe dit nu zo’n twee jaar en wil niet meer anders.
Als ik nu foto’s of video’s maak, dan blijven de momenten speciaal. Intiem. Want ik deel ze niet meer. Misschien laat ik ze aan mijn vriend zien of stuur ik een keer iets door naar een vriendin, maar de meesten houd ik voor mezelf. Dat betekent ook dat ik gerust mijn smartphone thuis laat als ik de deur uitga. Dan wandel ik door het bos en geniet ik van de natuur om mij heen, van de zonnestralen die door de bomen schijnen en de watergeluiden van de rivier. Soms denk ik “dit was een perfect plaatje geweest voor Instagram”, maar dan focus ik me op het nu en geniet ik gewoon van wat er is. Zonder het vast te moeten leggen of moeten delen.
Het niet constant delen online doet trouwens wonderen voor je zelfvertrouwen. Niets is namelijk meer afhankelijk van likes of views. Die speciale momenten die ik ervaar blijven speciaal. De outfits waar ik me goed in voel worden niet meer geliefd of bekritiseerd. De manier hoe ik leef krijgt geen commentaar van vreemden online. Daardoor leef ik nu veel meer in het moment. Ik kan mezelf zijn zonder dat ik continu denk “wat zullen mijn volgers hiervan denken?”.
Geef mij maar meer van die speciale onverbonden momenten. Waar ik tot rust kom, dingen zie en meemaak en voor mezelf houd. Momenten die op zo’n moment alleen door mij ervaren worden en zo magisch blijven.
Credit foto’s: Silviu Cozma via Pexels
