Over alleen zijn en weinig vrienden hebben
Zolang ik me het kan herinneren heb ik altijd al moeite gehad met vrienden maken, vooral als kind en in mijn jeugd. Ik wilde heel graag leuke vriendinnen hebben, maar om de een of andere reden leek het mij niet gegund. Inmiddels heb ik een aantal vriendinnen en kennissen om mij heen, maar ben ik ook nog graag alleen. Mijn vriendschappen zien er misschien ook niet helemaal “standaard” uit, maar dat maakt mij niets meer uit.
Vriendloos op school
Ik had als kind een paar vriendinnen op de basisschool met wie ik na schooltijd regelmatig speelde. Daar kwam verandering in toen er in groep 6 een nieuw meisje in de klas kwam. Ze besloot dat ze mij niet mocht en mijn vriendinnen wilde afpakken. Dat lukte haar, want iets later moest ik elke pauze alleen doorbrengen. Op de middelbare school ging het er eigenlijk net zo aan toe. Telkens als ik een vriendin of vriendengroepje had gevonden, kwam iemand langs die het van mij afnam. Altijd meiden met hun eigen issues, die er plezier uit haalden om mij te pesten. Toen ik op mijn achttiende eindelijk klaar was met de middelbare school, had ik er geen enkele vriendin aan overgehouden.
Ik ging er dan ook niet echt vanuit dat ik ooit echte vriendinnen zou krijgen. Ik had geleerd dat vriendinnen je van de een op de andere dag kunnen laten vallen. Dat ze liever met een populair iemand bevriend zijn dan met jou. En dat je vooral niet jezelf mag zijn. Want elke keer dat ik mezelf durfde te zijn en me kwetsbaar opstelde, werd dat later tegen me gebruikt door die zogenaamde “vriendinnen”.
Echte vrienden
Mijn eerste echte vriendin heb ik dan ook pas op mijn negentiende leren kennen. We zijn inmiddels al heel wat jaren verder en wonen helaas in verschillende werelddelen, maar we zijn nog steeds goed bevriend. Via haar leerde ik tevens mijn tweede echte vriendin kennen en heb ik tijdens mijn studie veel leuke herinneringen opgedaan. Ik ben haar eeuwig dankbaar (hi Aida!). Zij liet me namelijk zien dat ze bestaan: echte vriendinnen. Ik merkte sowieso dat het tijdens mijn studie – in een andere stad en omringd door nieuwe mensen – me makkelijker afging om vrienden te maken. Immers is iedereen “nieuw” in de klas en willen je studiegenoten ook nieuwe vrienden maken.
Inmiddels beschouw ik een handjevol mensen vrienden van mij, die ik allemaal erg waardeer. Twee daarvan wonen niet meer in Nederland, maar heb ik wel nog online contact mee en zie ik met een beetje geluk elk jaar een keer. De andere vrienden zie ik soms – één of twee keer per maand, soms een keer een maand niet – en spreek ik verder via WhatsApp of social media. Dat is genoeg voor mij, want ik heb niet de behoefte om wekelijks af te moeten spreken.
Maar een paar vrienden hebben is voor mij niet vreemd. Ik denk dat dit de introverte kant in mij is: ik vind het niet erg wanneer iemand een afspraak verschuift of wanneer we elkaar enkel voor een drankje ontmoeten. Ik kan niet een hele dag een gesprek voeren of naar iemand luisteren, dat vreet veel teveel energie. Samen met iemand lunchen, even Whatsappen of een wandeling maken is meer dan genoeg voor mij om vriendschappen te onderhouden. Gelukkig begrijpen mijn vriendinnen mij en vragen ze ook niet teveel van me, net zoals ik me in bepaalde situaties aanpas aan hun wensen.
Ik kies liever voor mezelf
Wanneer het aankomt op nieuwe mensen ontmoeten en relaties opbouwen, hanteer ik het “less is more” motto. Aangezien ik weet dat ik niet elke dag de behoefte heb om met mensen af te spreken, heb ik ook niet de behoefte om veel vriendschappen op te bouwen. Ik hoor van andere mensen dat ik hier later spijt van ga krijgen, maar dat betwijfel ik. Bestaat er een magisch aantal vrienden dat je moet bezitten in het leven? Of is het beter om dat voor jezelf te bepalen en vriendschappen alleen toe te laten in jouw leven als je er tijd en energie voor hebt? En ook niet geheel onbelangrijk: wil je bepaalde personen wel in je leven hebben?
Daarom kies ik vaak voor mezelf. Echte vriendschappen opbouwen kost tijd en energie, dat kan ik niet aan iedereen geven die op mijn pad komt. Niet iedereen hoeft je volgende “bff” te worden. Het is ook prima om mensen in je leven te hebben die je af en toe ontmoet voor een koffie of lunchdate en verder niets. Dat ik er zo over denk heeft ook te maken met het volgende: ik houd van alleen zijn.
Alleen zijn
Ik durf te stellen dat ik er niet alleen van houd om alleen te zijn, maar dat ik ook regelmatig alleen moet zijn. Het liefst iedere dag. Nu woon ik samen met mijn vriend, dus er zijn dagen dat ik niet alleen ben. Maar de momenten dat ik alleen ben, koester ik ook echt. Door bijvoorbeeld lekker lang uit te slapen, urenlang een boek te lezen, in mijn eentje een latte of juice te halen, series te kijken en te bloggen. En soms tot 1 uur ’s nachts te werken, omdat ik ’s avonds vaak goede ideeën opdoe. De vrijheid die alleen zijn je geeft is priceless.
In tijden dat je alleen bent (of dat nu dagen zijn, weken of zelfs maanden), kom je vaak tot conclusies. Je leert jezelf kennen. Je hebt de tijd om jezelf te ontwikkelen, om nieuwe hobby’s te ontdekken of om ergens heel goed in te worden. Er zijn minder verplichtingen, minder afspraken, minder confrontaties en minder belemmeringen. Althans: zo ervaar ik het. Ik betwijfel het of een typische extravert, die mensen om zich heen moet hebben, hier hetzelfde over denkt. Maar ik vind het heerlijk. Dit is ook hoe ik de soms nare tijd op school heb overleefd. Ik had veel tijd over, dus ik leerde websites maken en ik las veel boeken. Nu ik blogger ben en betaald word om te schrijven, ben ik erg dankbaar voor die tijd!
Weinig vrienden hebben betekent niet dat je geen leuk leven hebt
Ik wil je meegeven dat het niet raar is als je net zoals ik weinig vrienden hebt en graag alleen bent. Het is iets dat jou uniek maakt. Vergeet de vriendschappen en sociale situaties die je in films ziet of die je op een andere manier aangepraat worden. Doe wat goed voelt voor jou en ga op zoek naar mensen die jou begrijpen en je accepteren voor wie je bent. Soms duurt dat even, want jezelf vinden en accepteren heeft tijd nodig. Weinig vrienden hebben of alleen willen zijn betekent niet dat je geen leuk leven hebt of een eenzaam bestaan leeft. Ik vind dat ik een geweldig leven heb! Ik bepaal hoe ik mijn dagen indeel, ik verdien geld met iets dat ik onwijs leuk vind om te doen en ik heb een aantal hele leuke mensen in mijn leven die ik zie wanneer ik dat wil.
Of je nu weinig of geen vrienden heb, ik hoop dat jij dit geluk ook kunt vinden.
Sophie
Hi, ik ben Sophie Carleen! Op mijn blog neem ik je mee in mijn zoektocht naar een bewuster leven. Ik schrijf artikelen over (digitaal) minimalisme, spiritualiteit, feminisme, duurzaamheid en carrière.
43 Reacties
-
Door Gera
Hmm ik herken mezelf wel in jouw stukje. Ik voldoe ook niet aan dat plaatje met veel mensen om mij heen. Ik word daar gauw moe van. Soms voel ik me dan buitengesloten, omdat ik weet dat ik anders ben dan hun. Er waren tijden dat ik dat erg vond dat ze mij niet altijd begrepen. Vooral in de kerk liep dat vaak mis, omdat ze daar materialistisch zijn en vaak over hun spullen praten. Ik zie de wereld helemaal niet zo, ben een beetje overgevoelig, vind gauw iets zielig en hou niet van oppervlakkigheid. Het betekende voor sommige mensen daar dat ik niet mee mocht en kon doen. Na een tijdje zag ik echter mijn eigen mooie leven waarin ik tevreden en gelukkig ben. Aanpassen aan anderen leidde bij mij tot niets en alleen zijn vind ik ook helemaal niet erg. Kan dan lekker in mezelf zijn en ook ik heb mijn eigen vrienden. Voor mij is er geen norm hoe iemand zou moeten zijn, juist van eigenwijze mensen houd ik. Die durven zichzelf te zijn en een richting op te gaan die anderen mensen niet doen. Het leven kan heel mooi zijn, ondanks alles.
-
Door Sophie
Ik ken dat wel – als jij verandert of over veel dingen anders denkt dat de mensen om je heen dan lopen die relaties wat stroever. Goed dat je inziet dat je een mooi leven leidt waarin je tevreden en gelukkig bent, op jouw manier! 🙂
-
-
Door Romy
Heel mooi en herkenbaar artikel! Inmiddels heb ik wel een paar vriendengroepen opgebouwd, maar ik heb maar een paar échte vriendinnen bij wie ik echt mezelf kan zijn. Ik ben ook iemand die moeilijk nieuwe vrienden maakt en regelmatig behoefte heeft aan alleen zijn. Soms is het gewoon fijn om even op jezelf te zijn en te doen waar jij je goed bij voelt.
-
Door Marianne
Dankjewel voor je mooie blog. Ik heb dit soort berichtjes soms echt nodig. Ik ben ook iemand die het moeilijk vind om vrienden te maken en heb er dan ook bijna geen. Het ene moment kan ik daar heel goed mee leven, maar het andere moment heb ik daar juist heel veel moeite mee en voel ik me wel eenzaam. Het is voor mij echt een struggle, en daarom vind ik het fijn om te lezen dat andere mensen hier op positieve manieren mee om kunnen gaan. Dat geeft mij ook weer een positief gevoel 🙂
-
Door Sophie
Toen ik jonger was had ik er ook moeite mee hoor, je merkt gewoon dat je ‘anders’ bent. Nu ik mezelf durf te zijn merk ik wel dat ik mensen aantrek die over veel dingen hetzelfde denken of van wie ik iets kan leren en dat is een fijn gevoel. Het heeft soms tijd nodig, maar als je er op een positieve manier mee om kunt gaan dan valt alles op een gegeven moment op zijn plek 🙂
-
-
Door Claire
Wat een mooi artikel! Ik herken heel erg wat je zegt en had aan het begin van de middelbare school ook niet bijster veel vrienden. Nu heb ik een paar vriendinnen die ook niet in de buurt wonen. Ik hou ervan om sociaal te zijn maar ik vind het ook heerlijk om tijd alleen te spenderen. Ik denk ook niet dat dat erg is zolang je je maar niet vervreemd van anderen.
-
Door Suzanne
Heel erg herkenbaar en mooi geschreven. Ik ben ook graag alleen en heb geen grote vriendengroep en heb het losgelaten dat dat ‘moet’: het kostte me zoveel energie! Ik denk ook niet dat ik er later spijt van zal krijgen, we zitten nu eenmaal zo in elkaar. 🙂 Niks mis mee! <3
-
Door Jennifer
Susan Cain heeft een mooie Tedtalk gehouden over introverts: https://www.ted.com/talks/susan_cain_the_power_of_introverts
Over hoe de wereld juist introverts nodig heeft. Vooral in onze hedendaagse wereld waarin het lijkt alsof extraverts het voor het zeggen hebben. Maar het zijn juist vaak introverts die, wanneer ze de stap durven te zetten, hun kwetsbaarheid durven te laten zien en daarmee een positieve bijdrage leveren aan een mooiere wereld.
Ik denk dat de mooiste verhalen (art films, documentaires, romans, blogs etc.) geschreven worden door introverts. Introvers kennen zichzelf op een manier die extraverts niet kennen, omdat extraverts gestuurd worden door de groep in plaats van door hun eigen gedachtes en meningen.
Ik zeg hoera voor alle introverts!
-
Door Sofie
Ik hou ervan om vrienden te zien maar ben net zo gelukkig als ik alleen mijn man om me heen heb. Ik kan ook alleen zijn, maar doordat ik hele dagen alleen thuiszit kan dat ook wel weer eenzaam worden. Aan de andere kant put sociaal contact me ook uit. Dus ik probeer een goede balans te vinden.
Mooi dat je aangeeft dat zo\’n uitbundig sociaal leven helemaal niet hoeft. Soms voelt dat namelijk wel als de norm. -
Door Loes
Heel herkenbaar, fijn om te lezen!
Persoonlijk heb ik van tijd tot tijd erg veel moeite met eenzaamheid, maar ik vind het mooi om te lezen hoe jij er vorm aan geeft. 🙂
(Het boek ‘quiet’ van Susan Cain is een aanrader) -
Door Martine
Toevallig! Ik heb zojuist een afspraak afgezegd met de dames van mijn tekengroepje nadat ik daar de hele dag over na heb gedacht en mij bij voorbaat schuldig voelde omdat ik er geen zin in had om te gaan.
Uiteindelijk toch ge-appt dat ik niet kom (en eindelijk eens geen reden opgegeven 😉 ) en ik voelde mij direct bevrijdt.
En nu dit stukje op jouw blog……toeval bestaat niet.
Ik heb nooit veel vriendinnen gehad.
Ik ben heel vaak verhuisd in mijn jeugd dus toen ik op mijn 18de hier kwam wonen waar ik nu nog woon was ik alleen, zonder vriendinnen.
Door de jaren heen heb ik vervolgens veel vriendinnen gemaakt en even zoveel weer verloren.
Nu heb ik een klein groepje vriendinnen bij wie ik mij heel goed voel.
Het is precies zoals jij het zegt: ik spreek ze niet zo vaak maar wanneer we elkaar zien is het altijd goed.
Ik heb geen behoefte aan meer.
Vind ik alleen maar vermoeiend en lastig.
Vriendinnen moeten aansluiten bij mijzelf en er zijn nou eenmaal niet veel mensen met dezelfde instelling en levensopvattingen zoals ik.
Maar ik ervaar dat niet als een gemis want net als jij, ben ik ook heel graag alleen. -
Door Judith
Echt mooi dat jij zo duidelijk hebt wat goed voor je voelt en daar ook voor staat! Ik ben zelf ook vrij introvert en heb het echt nodig om regelmatig alleen te zijn. Ik haal ook wel energie uit het (regelmatig) een op een afspreken met een vriendin, omdat ik dan vaak juist wat dieper op dingen in kan gaan, nieuwe inzichten krijg en vooral plezier heb. Ik ben hier wel een stuk ‘langzamer’ in geworden, het hoeft niet meer per se elke week of maand maar gewoon wanneer het ons allebei uitkomt, dat geeft wel meer rust. Opzicht hoef ik niet veel vrienden te hebben, maar ik merk wel dat ik met iedere vriendin net andere interesses of manier van doen of humor deel, dus om het gevoel te hebben dat ik alles wat ik wil delen met mensen ook kan delen heb ik toch wel een ‘bepaald aantal’ mensen nodig.
-
Door Linda
Ik herken mijzelf zo goed in wat jij zegt! Zo heb ik er ook altijd in gestaan en werd versterkt toen ik chronisch ziek werd is dit alleen maar versterkt. Gelukkig heb ik ook een fijne familie, vriendschappen die mij alleen maar energie kosten heb ik gedag gezegd. En hoop dat ik vanaf hier weer verder kan bouwen. Het komt zoals het komt. En dat is fijn. Daar ben ik dankbaar voor. En mij hier druk om maken heb ik gelukkig al afgeleerd, al vind ik het stiekem wel fijn om jouw woorden te lezen. Vind het zo stoer dat jij voor jezelf durft te kiezen!
-
Door Esther
Ik heb ook niet veel vrienden hoor, ik heb nooit veel vrienden gehad en ik vond en vind dat ook niet nodig. Ik vind het heerlijk om alleen te zijn. Ik onderneem ook vaak dingen alleen, zoals ergens een kop koffie drinken of naar een museum gaan. Graag trek ik mijn eigen plan en ben en blijf ik graag mezelf. Ben meermaals geconfronteerd met onechte vrienden, dus ben daarom wel selectief in het kiezen van mijn vrienden.
-
Door Marjolijn
Ik heb altijd vriendinnen gehad maar ben wel erg selectief daarin; 2 of 3 is voor mij voldoende. Als kind was ik al graag alleen, met mijn hond. Op vakantie ’s morgens vroeg alleen de duinen of bossen in…heerlijk! Ik heb een baan waarbij ik de hele dag met (leuke) collega’s werk en continu met klanten te maken heb; als ik thuis ben heb ik vaak genoeg aan mijn (bijna volwassen) kinderen en mijn honden 🙂 Af en toe met een vriendin afspreken of een etentje met collega’s is leuk! Een nieuwe relatie…ik weet niet of ik dat nog wel wil of zelfs kan. Hoe ik mijn toekomst zie is in elk geval met honden in mijn leven, die zijn voor mij belangrijker dan een man!
-
Door Anna
Ik heb eigenlijk ook geen vrienden (meer). Had altijd één vaste goede vriendin, de rest ging ik wel mee om maar niet echt heel close ofzo, terwijl ze me heel vaak vroegen om mee de stad na school ging ik vaak meteen door naar huis. Op dit moment heb ik geen vrienden en dat hoeft voor mij ook niet. Ik vertrouw niemand meer behalve m’n familie. Voel me ook niet eenzaam of wat dan ook. Ik kan slecht tegen verplichtingen en dat heb ik nu gelukkig niet. Net als een relatie, dat hoeft van mij ook niet… de gedachten alleen al haha. Ik kan me niet binden aan iemand. Gelukkig heb ik een lief hondje die me genoeg liefde geeft, vind dierenliefde zóveel mooier!
-
Door Ad
Ik ben een man en herken ook veel van wat je geschreven hebt. Ben inmiddels al weer 60 jaar. Heb nooit vrienden gehad, leefde ook geisoleerd door fobische klachten. Nu sinds een jaar of 16 heb ik geleidelijk aan een andere man leren kennen waar ik mee aan de praat raakte tijdens het uitlaten van mijn honden. We zijn twee heel verschillende types, maar zijn met elkaar aan de praat gebleven door o.a. dit onderwerp. Ik kan hem inmiddels echt wel een vriend noemen, want in moeilijke tijden kan ik bij hem terecht zoals ook nu het geval is na het overlijden van mijn hond, 3 weken geleden.
Ik ben hooggevoelig en denk dat dat ook meespeelt. Ben benieuwd of anderen hier ook hooggevoelig zijn(denk het wel als ik verschillende ervaringen lees) en ook bewust zijn dat dit meespeelt. Verder ben ik erg creatief.-
Door Anna
Ja klopt. Ik ben ook hooggevoelig. Heel veel sterkte nog met het verlies van je hond, weet hoe moeilijk dat is.
-
Door anoniem
Ja klopt, ik herken dat wel. juist hele verschillende types passen soms juist weer wel. (zelf heb ik dan wel vrienden gehad en nog maar dat kost me vaak zoveel energie (teveel). zeker weten dat die hoog gevoeligheid mee speelt. (altijd zo in detail ook). dat ik zo in die onrust mee ga. en steeds voordat ik ga zeg ik tegen mezelf \’nu niet\’… en toch weer (op het einde). kortom ik heb dit vooral bij haastige vrienden die niet zo bewust zijn, zo ver als dat ik ben ga ik dan toch steeds per ongeluk daar in mee. Beetje van die snelle nep gesprekken het lijkt wel een intervieuw, praten om de woorden gezegd te hebben, ipv praten om lekker te ontspannen en er een fijn moment van te maken. 🙂 Maar zelf ga ik overal zo op in. Het ligt dus aan mij (de vrienden zijn leuk maar ze passen niet bij me, en ik niet bij hun). Maar om nou steeds iedereen te laten vallen. Beter toch af en toe er mee omgaan, ze kunnen je leren (onbewust), dat je niet met ze mee gaat. Maar bij jezelf blijft.
Betreft hond begrijp ik ook. de mijne is ook overleden afgelopen jaar (dat zijn echte vrienden die ons begrijpen). sterkte. ps fijn dat u iemand heeft leren kennen door u hond, die bij u past). 🙂
-
-
Door Sophie
Ja, ik ben denk ik ook hooggevoelig omdat ik niet teveel prikkels kan verdragen en het me zoveel energie kost om “gezellig” te doen. Als ik alleen ben, of thuis met mijn vriend en kat dan kan ik echt mezelf zijn en weer tot rust komen. Ik denk zeker dat het wel meespeelt! Ik ben ook sinds kinds af aan al creatief bezig met tekenen, schrijven, fantaseren… 🙂
Sterkte met het verwerken van je verlies!
-
Door Ad
Bedankt Anna en Sophie, voor jullie antwoord en jullie medeleven…
-
Door Didi
Hoi Ad,
Ik ben ook hoog gevoelig, bij mij speelt dit zeker een grote rol. Ik kan erg goed overweg met mensen die jaren ouder zijn dan ikzelf. Maar als ik in drukke kringen verkeer, mensen van mijn eigen leeftijd dan krijg ik het benauwd. Een bepaalde faalangst zorgt ervoor dat ik dus graag alleen ben, dan kan ik ook niemand teleurstellen en andersom. Kortom daar wordt ik mega onrustig van.
Fijn dat je nog een mooie vriendschap gevonden hebt. Ik wens je veel sterkte met het verlies van je hondje.
-
-
-
-
Door Merel
Wat mooi geschreven Sophie en wat een herkenbaar verhaal! Ik heb nooit echt veel vrienden gehad of het gevoel dat ik ergens bij hoorde. Vroeger was dit soms vrij frustrerend maar de laatste tijd kom ik er ook achter dat vriendschappen mij veel energie kosten. Ik vind het prima om mijn vrienden zelden te zien, en ik heb ook geen behoefte aan iedere dag contact. Eigenlijk zijn er maar weinig vrienden die dit accepteerde en op deze manier ben ik er achter gekomen wie mijn “echte vrienden” zijn en wat ik zoek in nieuwe contacten. Ik vind het in ieder geval fijn om te lezen in jouw verhaal en in de reacties dat ik niet alleen ben.
-
Door Sandra
Wat een mooi stukje! En ik herken me in jouw verhaal.
Mijn jeugd ging gepaard met gepest worden. Ik heb dus vooral op de basisschool vriendinnen gemist. Op de middelbare school werd het beter. Maar ook nu zijn er weinig mensen die ik echt mijn vriendin noem. Ik denk dat dat voor twee mensen geldt en dat ik de rest meer als kennis zie. Bij al die mensen is er ook weer onderscheid tussen wel ontmoeten in het dorp of om wat anders mee te doen, of enkel via mail of WhatsApp – want er zijn mensen met wie ik echt nog amper een uur volhoudt samen te zijn! En net als jij ben ik graag alleen. Heel graag. En ik vind het niet erg. Soms gaan er weken voorbij dat ik denk: wauw, ik heb niemand gezien! Wel heb ik enkele dan via sms of WhatsApp gesproken. Voor mij is dat genoeg.
Ik geniet van mijn tijd alleen, waarin ik internet afstruin en lees. Ik vermaak mij daar prima mee. Ik heb in de zorg gewerkt en merkte dat ik, wanneer ik de hele dag mensen om mij heen heb, toch echt geen zin heb ook nog verplicht te worden tot ‘sociaal zijn’. Nee, dan douche ik mij liever vroeg, trek mijn pyjama aan en pak een boek of kijk een aflevering terug op internet (bij gebrek aan TV). Het wordt niet door iedereen geaccepteerd, inderdaad. En het wordt niet als ‘normaal’ gezien. Maar het gaat er toch om waar wij ons ieder afzonderlijk prettig bij voelen?
Bedankt voor jouw verhaal. Ik had altijd het idee dat ik een vreemd creatuur was, omdat ik er net zo over denk als jij hier beschrijft. Ik ben dus blij te lezen dat er meer mensen zijn :o)
-
Door Jasmijn Couwenberg
Grappig, ik schrijf ook en vind het ook heerlijk om ’s avonds laat door te werken!
Enerzijds vind ik het heerlijk om dingen alleen te doen, gewoon lekker erop uit te trekken, anderzijds ‘moet’ ik ook wel een beetje. Door wat ik in mijn leven heb meegemaakt, heb ik soms moeite om contacten te leggen en te onderhouden waardoor mijn vriendenkring klein is en ik geen familie om me heen heb. Ik ben gewend om niet alles met anderen te kunnen delen en ook daardoor vind ik het zo heerlijk om te schrijven en zo toch nog alles enigszins kwijt te kunnen.
Als ik zie hoeveel verplichtingen andere mensen soms op zich nemen qua vrienden en familie, ben ik blij dat ik die tijd aan mezelf kan besteden. Anders kom je nooit aan jezelf toe en dat is ook niet gezond. Wat niet wegneemt dat ik af en toe wel last heb van eenzaamheid. Ik kan mezelf prima in mijn eentje vermaken, heb genoeg hobby’s, maar heb wel eens momenten dat ik me eenzaam voel. Het is een dubbel gevoel. De meeste tijd heb ik gelukkig nergens last van, maar het komt bij vlagen, en bijvoorbeeld in de decembermaand en rond mijn verjaardag is het extra moeilijk. Het is dan vooral het ontbreken van mensen die er voor je zijn, wat het moeilijk maakt.
Mooie blog en mooi dat je zo open durft te zijn en anderen met je verhaal wilt steunen! Voor mij is het in ieder geval een stukje steun in mijn ‘alleen zijn’. Dank je wel.
-
Door Catlady81
Hoi, ik wilde graag reageren omdat ik dit erg herken en zag dat er nog iemand was die op je comment wilde reageren, Ann -zie onder- en ik heb op haar comment gereageerd, ik weet niet wat het handigst is, sorry voor de verwarring maar dan weet je dat er reacties zijn 🙂
-
-
Door Marron
Dit is heel herkenbaar voor mij! Sterk geschreven en ik vind het zo fijn om te weten dat ik hierin niet de enige ben.
Ik heb nooit veel vrienden gehad en ik heb daar meestal ook niet echt veel moeite mee gehad. Al vanaf mijn jeugd loop ik er tegen aan dat vriendinnen die ik koesterde, me op een gegeven moment erg hebben gekwetst. Van die vriendschappen heb ik toen afstand gedaan. Achteraf bleek het meestal om jaloezie te gaan en daar werd ik verdrietig en boos van. Iedereen is wel eens een beetje jaloers lijkt me, maar dat maakt niet dat je een ander bewust wilt kwetsen, toch? Vrienden die mij op den duur pijn proberen te doen vanuit hun eigen onzekerheid, daar wil ook juist niet bevriend mee zijn… Tegenwoordig richt ik me liever op vriendschappen waar authenticiteit centraal staat, wat soms moeilijk te vinden is in een wereld waar ‘jezelf zijn’ nog altijd overschaduwd wordt door een soort collectief ideaalbeeld waar we met zijn allen naar proberen te streven. Ik ben veel liever alleen dan dat ik mensen om mij heen verzamel die niet ‘echt’ zijn 🙂
-
Door Yvonne
Complimenten voor hoe open, eerlijk en puur je dit hebt geschreven. En heel erg mooi en krachtig dat je jezelf intussen zo goed kent, én accepteert! Ik denk trouwens dat die geanimeerde vriendschappen zoals in films en series voor heel veel mensen allesbehalve werkelijkheid zijn. Ook voor diegenen die wél veel energie halen uit contact met andere mensen en dus wellicht wat extraverter zijn. Zeker als je wat ouder wordt en iedereen om je heen meer bezig is met huisje, boompje, beestje.
-
Door Severine
Zo mooi geschreven. Ikzelf heb ook heel weinig vriendinnen. Ik heb 1 vriendin waar het goed mee klikt die ik gedurende mijn opleiding leerde kennen. Op school werd ik gepest en daar heb ik dus iedereen verloren die ik als vriend beschouwde. Soms heb ik het er wel moeilijk mee en voel ik me wel eens alleen en vriendeloos. Ik heb er een tijdje zo mee ingezeten dat ik bijna depri werd. Ik ben ook introvert. Mijn moeder gaat ’s avond heel vroeg naar bed en dan heb ik mijn me-time en bekijk ik series en films waar ik van houd. Dan doe ik gewoon mijn ding. Ik voel ook dat ik dit nodig heb. Sinds kort heb ik een vriend. Als we later samen zouden gaan wonen hoop ik dat ik die tijd voor mezelf niet verlies. Ik denk wel dat hij dit zal respecteren want ook hij is introvert en houdt van zijn me-time, wat ik respecteer natuurlijk. Ik herken mezelf echt heel erg in jou verhaal! Ook als je schrijft over dat “veel” of “lang” afspreken met een vriend(in) je veel energie vraagt. Ik voel dat ook!
Dankje om dit te schrijven! Is heel herkenbaar! -
Door Karin
Ik heb precies hetzelfde, ik heb een paar vriendinnen die ik af en toe spreek maar soms ook een tijdje niet.
Ik vind het ook fijn om alleen te zijn heerlijk rustig gewoon doen waar je zin in hebt.
Maar wat ik het meest lastig vind is dat mijn man heel veel vrienden heeft en daardoor vaak wordt uitgenodigd voor feestjes en andere uitjes, hun vrouwen gaan dan altijd mee maar ik zie daar verschrikkelijk tegen aan ik heb mezelf voorgenomen om af en toe mee te gaan en ook gewoon nee te zeggen als ik niet wil.
Mijn man begrijpt mij en vind het ook niet erg als ik een keer niet mee ga maar zijn vrienden vinden dit (vreemd) .
Want hun vrouwen gaan toch ook mee….
Daardoor voel ik me soms wel anders en denk ik zou ik nu echt zo’n vreemd mens zijn haha.
Gelukkig ben ik dus niet de enige en vind ik het fijn om jullie verhalen te lezen.
Heel herkenbaar en dank je voor jullie verhalen. -
Door elly
Jammer om te horen dat die kids op school jou zo\’n gevoel hebben gegeven.
Herkenbaar stukje. Dankjewel hiervoor. Ook erg fijn om te lezen dat er nog mensen zijn die dezelfde mindset hebben. Dat introverte en hooggevoelig zijn komt toch vaak terug 🙂
Ik kan ook erg genieten van alleen zijn, maar de afgelopen 4 jaar is het wel heel erg alleen. Ik heb vroeger wel vriendinnen gehad, maar op één of andere manier zijn die vriendschappen verwaterd. Daar heb ik zelf waarschijnlijk een groot aandeel in gehad. Onder andere omdat het me ook wel wat energie kost. Ik vond het ook moeilijk om op voorhand iets te plannen. Als ik dan geen zin had (vaak omdat mijn hoofd er niet naar stond) dan zocht ik een excuus om af te bellen. Niet netjes, maar ik had anders ook geen fijn gezelschap geweest. Achteraf gezien had ik beter kunnen zeggen hoe ik me voelde dan met een excuus af te komen. Dan zouden ze het misschien beter begrijpen.
Nu schiet er van die vriendschappen niets meer over en daar heb ik het wel moeilijk mee. Zeker als alleenstaande mama is dit soms erg lastig. Hoewel ik soms graag alleen ben, mis ik het wel om af en toe eens met iemand af te spreken en iets leuks te doen. Maar zet me niet in een drukke groep mensen, want dat hou ik snel voor bekeken met al die prikkels ^^
Moet toegeven dat ik soms (vaak) denk dat er iets mis is met me. Ik heb wel hobby\’s (in groep), maar ben erg terughoudend om die interactie aan te gaan. Vaak het gevoel dat ik niets zinnigs te zeggen heb. Niet weten wat te zeggen. Maak me dan meestal ook snel weer uit de voeten om naar huis te gaan en dit zorgt er dan weer voor dat ik het gevoel heb dat ik er niet bij hoor, maar dat heb ik dan ook maar weer aan mezelf te danken ^^.
Vind het wel mooi dat jullie allemaal durven zeggen, ik heb weinig vrienden en dat is ok! Zolang je je er zelf goed bij voelt, is alles prima, toch? 🙂 -
Door Arnica
Wat een fijn stuk om te lezen zeg. Soms twijfel ik aan mezelf door wat andere mensen te zeggen hebben als je vertelt dat je weinig vrienden hebt. Ik kwam op dit blog door te googlen: geen vrienden raar?
Ik ben graag alleen. Van jongs af aan wel es een vriendin gehad maar nooit voor lang. Afspreken en bijvoorbeeld een middag winkelen doe ik eigenlijk nooit. Als ik mensen toevallig tref vind ik het prima en op feestjes red ik me ook. De vrienden die ik heb zie ik een paar keer per jaar en dat is voor mij ook voldoende. Ik houd gewoon erg van alleen zijn en doen waar ik zin in heb zonder verplichtingen of verantwoording afleggen. Ik woon wel samen met mijn vriend maar hij accepteer het van mij.
Met wie ik het heel goed kan vinden is mijn grote zus; zij heeft precies hetzelfde. Zij is de enige samen met mijn moeder met wie ik langdurig af kan spreken zonder dat het energie slurpt.
Ik vond het stuk en vooral alle reacties fijn om te lezen. Dat je niet de enige bent. -
Door Ashley
Alles wat ik hier heb gelezen is zo herkenbaar ,ik ben ik precies zo ook ..graag alleen en spreek niet graag met mensen af heel vaak door inderdaad al dat energie gezuig …. en er werd ook altijd tegen mij gezegd dat het is niet goed is om alleen te zijn of weinig vrienden te hebben …maar ik vind het juist heel fijn zo, de enige met wie ik dit deel is me nicht en is ook precies zo ..wij kunnen dus wel echt lang samen zijn in dezelfde ruimte maar elkaar wel rust laten , ik voel me ook gewoon zoveel beter en opgelucht nadat ik dit heb gelezen , dankjwel voor dit prachtige geschreven stuk ❤️
-
Door Sonja
Superherkenbaar! En je vooral niet verontschuldigen. Je bent graag alleen, soms met iemand, en dan niet voor al te lange tijd. So what? Alleen zo kan jij je beste ‘jij’ zijn.
Lekker trouw blijven aan jezelf. Wish you luck!Ik ben ook graag alleen en voor mijn werk (freelance tekstschrijver) zoek ik het liefst dingen uit en kan ik uren achtereen helemaal ‘weg’ zijn.
Ik vind het heerlijk om met mezelf te zijn, al kan ik het ook heerlijk vinden als er mensen om me heen zijn.
Ook ik barst niet van de vrienden. De vrienden die ik heb, weten heel goed hoe ik in elkaar steek. Ik heb het gevoel dat ik ze echte aandacht geef, en dat kan ik niet als ik bomvol afspraken zit. Bij mij gaat kwaliteit voor kwantiteit.Tip: Lees ook eens ‘Stil’ van Susan Cain. Is voor mij een eyeopener!
-
Door Emma
Wat een mooi stuk, wat ben ik blij dit te lezen. Ook de comments hieronder. Herken mezelf enorm. En heb nu nog heel veel moeite om dit te accepteren vanwege het feit dat mijn schoonouders het afschuwelijk vinden dat ik weinig vriendschappen heb. Vorige zomer heb ik me door dit oordeel enorm laten bepalen en me ongelofelijk eenzaam gevoeld. Tot ik besefte dat ik mezelf eigenlijk helemaal niet eenzaam voel. Ik zou best vaker af willen spreken en diepe vriendschappen willen hebben, maar ik ben altijd degene die actie moet ondernemen, en dat doet soms pijn. Ik denk ook weleens na over als ik bijvoorbeeld zou gaan trouwen, wie nodig ik dan uit? Moet ik wel trouwen als ik geen vrienden heb die dit mee kunnen helpen organiseren? Als ik geen mensen heb die iets over mij kunnen vertellen?
Ik twijfel heel erg aan mezelf, maar dit stuk helpt me wel, tussen alle foto’s op instagram van iedereen met veel vrienden. -
Door Ann
Dag Jasmijn, koortsachtig op mn ipad op zoek naar antwoorden en dan je reactie hier lezen, het leken mijn woorden wel, woord voor woord zó herkenbaar, zélfs die decembermaand die zich steeds vroeger begint aan te kondigen ergens begin november…. Dus benieuwd naar de persoon achter jouw naam was het helemaal herkenning, ik ben nl.in therapie voor narcistische mishandeling. Nooit gedacht dat het zo’n troost kon bieden, de woorden van een vreemde die dichter bij me blijkt te staan dan m’n omgeving, dank je wel daarvoor. Ann
-
Door Catlady81
Dag Ann, ik zag je reactie en dacht ik reageer ook even; ook ik herkende me in het stukje van Jasmijn en in wat je schrijft over de decembermaand en ervaring met narcisme.
Ik ben 36 jaar en heb 1 vriendin en een aantal kennissen, maar vrijwel geen ‘naasten’. Ik heb door een berg pech en een narcistische moeder nu helemaal geen familie meer, al sinds mijn jeugd. Maar ik ben ook iemand die het fijn vind om alleen te zijn, ik heb veel hobbies en ik houd veel van dieren. Alleen zijn vind ik prettig, eenzaam zijn niet. Zo haalde ik bijvoorbeeld mijn diploma op in mijn eentje, er was niemand behalve een paar medestudenten, dat zijn moeilijke momenten. En ja de decembermaand, ik plan het vol met films en video games, als ik online game heb ik toch ook een soort van contact, maar geen vervelende verplichtingen.
Ik weet niet of je bericht krijgt van mijn reactie, maar ik dacht niet geschoten is altijd mis. En bedankt iedereen voor deze comments, het is toch goed om te lezen dat we niet de enigen zijn 🙂
-
-
Door Ann
Ik dacht rechtstreeks op de comment van Jasmijn Couwenberg te kunnen reageren, maar dat lukte niet. Bij dezer dus ook bedankt Sophie voor je mooie en herkenbare woorden, doet goed.
-
Door Saskia
Zeer herkenbaar allemaal,ook ik heb geen vrienden
Ook totaal geen zin kost me veel energie om
goede relaties te onderhouden.
Met heel veel mensen heb ik totaal geen connectie.
Ben gewoon erg op mezelf. -
Door Kimberly
Ik hoop dat dit nog gelezen word.. 🙂
Ik ben nu bijna 16 jaar en zit in de 4e van de middelbare school (mijn laatste jaar).
Ik heb op de basisschool altijd veel vriendinnen gehad (wat ik veel vind) maar toen we naar de middelbare gingen groeiden we uit elkaar. We chatten (via snapchat of insta) nog wel eens met elkaar maar spreken niet meer met elkaar af. Ik vind het best jammer maar i guess dat het zo is nu.
Ik ben erg verlegen dus maak niet snel nieuwe vrienden en daar baal ik echt van want ik wil zo graag nog vriendinnen erbij zodat ik leuke fuifjes en zo kan geven en met een groepje chillen. Ik zie dan ook vaak foto’s van groepen vriendinnen en dat maakt me dan wel sad omdat ik dat niet heb.
Ik heb nog een goede vriendin die ik al bijna 15 jaar ken maar we doen samen niet erg veel want zij is best ongemakkelijk soms en zo voel ik me soms ook bij haar.
Dan heb ik nog een goede vriendin op school. Helaas doet ze de laatste tijd raar tegen me en sluit me buiten met dingen wat ik ook erg jammer vind want ik vertel haar veel en zij mij bijna niks, terwijl we dat eerst wel deden.Ik voel me nu ook vaak eenzaam en wou dat ik gewoon veel vriendinnen hadden die tenminste ook met me willen afspreken.
Ik heb ook het gevoel dat het me gewoon niet gegund is en dat ik misschien ook nooit echte gezellige vriendinnen krijg..
Juist nu in die tienerjaren doe je zo’n leuke dingen en ik zit elke dag alleen thuis..
Op school probeer ik nu meer contacten te maken maar het gaat moeilijk, ik vind het vervelend dat ik de stap steeds moet nemen en ik kan moeilijk zeggen: wil je vriendinnen zijn?
Er zitten ook 2 jongens in mijn klas waar ik best vaak mee praat en hun met mij maar dat is het dan ook.Ik weet gewoon niet wat ik er mee moet..
Sorry voor dit lange bericht maar het voelt goed om dit eens te zeggen.
-
Door Sophie
Hi Kimberly, wat vervelend dat je nu meemaakt wat ik ook heb meegemaakt toen ik jouw leeftijd was. Ik weet zeker dat het helemaal goed komt, ik heb al zo veel vergelijkbare verhalen gehoord van mensen die na de middelbare pas echte vriendschappen opbouwden en veel gelukkiger werden.
Is het mogelijk om buiten je school om vriendinnen te vinden? Bijvoorbeeld via een groepssport zoals dansen of online in Facebook groepen rondom een hobby/interesse die je hebt? Ik heb in de tijd dat ik op mijn school geen echte vrienden had online andere meiden leren kennen die naar andere scholen gingen en met hun sprak ik weleens af in het weekend. Wat misschien ook helpt is om een bijbaantje te zoeken waar jongeren werken, zo leer je nieuwe mensen kennen en verdien je geld 🙂 Een paar ideetjes, wellicht spreekt iets je aan dat je kunt proberen.
En als dat alles niet werkt: focus op jezelf, zorg dat je goede cijfers haalt en hierna naar een nieuwe school kunt gaan waar je nieuwe mensen leert kennen. Bij een vervolgopleiding is dat een stuk makkelijker, want niemand kent elkaar (zeker in een grote stad) en iedereen toont daardoor interesse in elkaar waardoor je makkelijker vrienden maakt. Succes, ik weet zeker dat het ook jou echt wel gegund is! 🙂
-
-
Door Pleun!123
Hallo,
Ik ben 20 jaar en woon nu twee jaar samen met mijn lieve vriend en studeer voor de opleiding verpleegkunde.
Ik vind het super fijn dat ik dit linkje heb gevonden. Het lucht op. De laatste tijd voel ik me best eenzaam. Je ziet om je heen veel groepjes met vrienden em vriendinnen en vooral op social media kan ik me gek maken… Doordat familie op verjaardagen bijvoorbeeld vragen ‘ga je vaak opstap met vriendinnen’ bijvoorbeeld. Dan geeft het mij echt het gevoel of het moet en dan voel ik me echt een loser omdat ik geen vriendinnen heb. Je voelt je anders. Hier kan ik super lang om piekeren. Ik denk dat wat doe ik fout? Op mijn opleiding zijn ook wel leuke dames die ik al een paar keer gevraagd heb om met dat groepje wat leuks te doen, alleen die kunnen nooit wanneer ik het voorstel. Het moet ook altijd van mijn kant komen, dat is bijna bij elke vriendschap of groepje die ik gehad heb.
Nu zit ik bijvoorbeeld alleen op de bank op zaterdag avond. Ik heb het gevoel dat heel de wereld er op uit is en ik als enige lomp op de bank zit. Jaloers wordt ik dan op fotos die meiden plaatsen op internet van feestjes waar ze zijn. Echt eenzaam voel ik me dan.
Ben ook zo bang wat mijn vriend hier van denkt… Die zegt dat ik het accepteren moet en ziet ook echt wel in dat ik mijn best doe maar het nooit terug krijg. Ben wel bang dat ik hem hierdoor kwijtraak, dat hij liever naar een leuke meid gaat die lekker actief met vriendinnengroep dingen doet ofzo…Wilde het graag even kwijt en het lucht echt op! Ookal voel ik me nu nog zo klote
Door Mariëlle
Ik heb de afgelopen jaren uitgevonden wat ik belangrijk vind in een vriendschap en wie echte vrienden zijn. Liever wat minder vriendinnen dan veel waar je ‘niets’ aan hebt, ofwel die alleen maar energie kosten. Ik kan wel ook héél goed alleen zijn, maar ik heb eigenlijk ook wel veel contact met mijn goede vriendinnen! Soms neem ik bewust een weekend niks, maar dat is alleen als ik voel dat ik het nodig heb!