Als er iets is dat ik in de afgelopen maanden geleerd heb, is dat ik niemand iets verschuldigd ben. Niet jou, niet mijn familie, niet mijn vrienden en al zeker niet mensen die ik helemaal niet ken. Toch heb ik altijd gedacht dat ik mezelf maar beter kan uitleggen, discussies aan moet gaan en mensen mijn tijd moet geven. Maar dat is de laatste tijd wat veranderd.
Ik ga discussies uit de weg
Tenzij iemand mij of iemand dichtbij mij persoonlijk aanvalt, ga ik geen discussies meer aan. En soms zelfs niet als ik degene ben die beledigd word. Ik duid hier voornamelijk op online discussies, want zoals de meesten van ons heb ik in ‘real life’ hier amper mee te maken. Kritiek kon ik mij vroeger erg aantrekken. Begrijpt deze persoon mij dan niet? Waarom wordt deze persoon die mij aanvalt zo getriggerd door iets dat ik zeg? Ik dacht dat als ik wat meer context of uitleg zou geven, die persoon het beter zou begrijpen. Helaas werkt dat niet zo. De meeste mensen die online kritiek leveren willen namelijk helemaal niet van mening veranderd worden. Wat volgt is een eindeloze discussie die voor beide partijen vermoeiend is. Ik begin er dus niet meer aan.
Ik geef minder uitleg over mijn leven
Tot voor kort vond ik het vrij belangrijk dat mensen mijn keuzes begrepen. Dat ze wisten waar ik voor stond en waarom ik mijn leven op een bepaalde manier indeel. Ook daar ben ik een beetje klaar mee. Waarom moet ik mijn keuzes steeds verantwoorden tegenover anderen? Wat belangrijk is, is dat ik achter mijn keuzes sta. De mening van anderen doet er niet zo toe.
Zo doe ik veel op gevoel – voelt iets “goed” voor mij, dan ga ik er mee door. Voelt iets “slecht” voor mij, dan doe ik dat minder of niet meer. Van mijn vega(n) dieet tot hoe ik in het leven sta. Een aantal van deze keuzes kan ik makkelijk uitleggen, andere wat moeilijker omdat het deels een gevoelsding is. Dan kan ik dat zo uitgebreid mogelijk proberen uit te leggen, maar als de ander het niet voelt, dan komt mijn bericht toch niet goed over. Let’s agree to disagree, of laten we van onderwerp veranderen. Van een discussie over wat “goed” of “slecht” is, wordt niemand blij.
Relaties veranderen of gaan voorbij
Dit is voor velen denk ik wel een moeilijke en zo voor mij ook. Denk aan ouders die hun kinderen niet kunnen loslaten en waarbij de kinderen zich schuldig voelen. Oude vriendschappen die verwateren en die met enige tegenzin in stand worden gehouden. Een partner waar je gevoelens voor veranderd zijn, maar waar je toch bij blijft uit schuldgevoel…
Maar je bent niemands bezit. Je ouders bezitten je niet. Je partner bezit je niet. Net zoals jij je kinderen of partner niet bezit. Je bent altijd vrij om je eigen keuzes te maken, ook als dit betekent dat je een relatie verbreekt of naar de andere kant van de wereld verhuist. Relaties veranderen of eindigen, we hebben het allemaal weleens meegemaakt.
Ik merk dat ik dit jaar op zoveel vlakken aan het veranderen ben. Dingen die voorheen als “normaal” voelden, laat ik nu gaan. Het leven is te kort om je steeds aan te passen, jezelf te verantwoorden of om mensen je kostbare tijd te geven terwijl je liever iets anders doet. Denk wat vaker aan jezelf en geef jezelf extra aandacht in plaats je aandacht altijd maar aan anderen te geven. Ik wil graag afsluiten met deze fijne quote van Elbert Hubbard:
“Never explain – your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway.”
bron afbeelding: Graham Hunt via unsplash
