Een paar maanden geleden schreef ik een artikel over mijn twijfels of ik wel kind(eren) wilde. Ik kreeg veel reacties op het artikel via de comments en mail, waarvoor dank – ik vond elke reactie erg waardevol. Inmiddels zijn we bijna een half jaar verder en heb ik een keuze kunnen maken, vandaar vandaag een vervolg.
“I want to want to have a baby”
Ik las een paar weken geleden het boek “Selfish, Shallow, and Self-Absorbed” (verkrijgbaar bij bol.com voor €10,99) – een boek waarin 16 auteurs beschrijven waarom zij geen kinderen hebben. Sommigen wisten altijd al dat ze geen moeder of vader wilden worden, anderen kwamen later tot de conclusie. Een van de auteurs in het boek, Jeanne Safer, raakte me met haar verhaal en gevoelens over dit onderwerp. Zo schreef ze het volgende:
“I don’t really want to have a baby, I want to want to have a baby. I longed to feel like everybody else, but I had to face the fact that I did not”.
Ik kon alleen maar ja knikken, want dit is precies hoe ik me in de afgelopen jaren heb gevoeld. Ik wilde heel graag die drang krijgen, het gevoel dat andere vrouwen in mijn omgeving omschreven als “ik wil nu een baby”. Maar dat gevoel bleef uit. Ik heb zo vaak nagedacht over hoe mijn leven eruit zou zien met een baby of kind. Hoe zou ik hem of haar noemen? Waar zouden we wonen? Hoe zouden we het kind opvoeden? En alhoewel ik over allerlei situaties heb nagedacht en ik van alles kan inbeelden, blijven de gevoelens uit. De gedachte om zwanger te raken en een kind op te voeden is bij mij vergelijkbaar met het idee om een keer een verre reis te maken naar een onbekende bestemming. Wellicht hartstikke leuk, spannend en leerzaam. Maar het is niet iets wat ik per se hoef te doen.
“Maar wat doe je later dan?”
Redenen van anderen om kinderen te willen kunnen mij ook niet echt overhalen. “Ben je niet bang om later als je oud bent alleen achter te blijven?”, “Wil je niet ontdekken wat ware liefde inhoudt?” en “Ben je niet benieuwd naar hoe een mini-Sophie er uit zal zien?”. Natuurlijk denk ik hier weleens over na en heb ik mezelf in de afgelopen jaren heel wat vragen gesteld over dit onderwerp. Maar “voor later” vind ik geen goede reden om aan kinderen te beginnen – wie weet bestaat “later” helemaal niet. En echte liefde ervaar ik nu ook al: voor mijzelf, de mensen met wie ik close ben, mijn kat en de wereld. Misschien zou ik dit anders ervaren als ik een kind zou krijgen, maar ik voel nu ook al genoeg liefde in mijn leven.
Als ik aan een gezin en de toekomst denk, dan wil ik heel graag een tweede kat erbij en als we wat groter wonen wellicht een hond. Ik heb wel een bepaalde drang om me te ontfermen over iets en om mijn gezin uit te breiden. Alleen stel ik me die toekomst eerder voor met huisdieren dan met kinderen. Voor dieren moet je immers ook zorgen en zij maken ook onderdeel uit van je gezin.
Ik ben er wel een beetje over uit
De rol van een vrouw is niet langer enkel de rol als “moeder”. Wij vrouwen leven in een tijdperk waar we keuzes hebben. We mogen ervoor kiezen om geen moeder te worden en ergens anders onze tijd en liefde in te stoppen. Dit kan alsnog betekenen dat we wel van de kinderen houden die in onze omgeving zijn. In een rol als tante, “bonus moeder” of vriendin. Je weet immers nooit wie op je pad komt en wie in je omgeving misschien wel hartstikke leuke kinderen krijgt waar je een mooie band mee kunt opbouwen.
Ik ben er dus wel een beetje over uit: ik ga zelf denk ik geen kinderen op de wereld zetten. Ik laat ergens in mijn hart en hoofd een klein deurtje openstaan, mocht ik ooit van gedachten veranderen. Maar voor nu ben ik tevreden met mijn beslissing.
Ik hoop dat iemand hier iets aan heeft. Het is voor iedereen een persoonlijke keuze, wat je ook beslist: volg je hart en weet dat alleen jij de keuze kunt maken!
