Wel of geen kinderen? Een vervolg
Een paar maanden geleden schreef ik een artikel over mijn twijfels of ik wel kind(eren) wilde. Ik kreeg veel reacties op het artikel via de comments en mail, waarvoor dank – ik vond elke reactie erg waardevol. Inmiddels zijn we bijna een half jaar verder en heb ik een keuze kunnen maken, vandaar vandaag een vervolg.
“I want to want to have a baby”
Ik las een paar weken geleden het boek “Selfish, Shallow, and Self-Absorbed” (verkrijgbaar bij bol.com voor €10,99) – een boek waarin 16 auteurs beschrijven waarom zij geen kinderen hebben. Sommigen wisten altijd al dat ze geen moeder of vader wilden worden, anderen kwamen later tot de conclusie. Een van de auteurs in het boek, Jeanne Safer, raakte me met haar verhaal en gevoelens over dit onderwerp. Zo schreef ze het volgende:
“I don’t really want to have a baby, I want to want to have a baby. I longed to feel like everybody else, but I had to face the fact that I did not”.
Ik kon alleen maar ja knikken, want dit is precies hoe ik me in de afgelopen jaren heb gevoeld. Ik wilde heel graag die drang krijgen, het gevoel dat andere vrouwen in mijn omgeving omschreven als “ik wil nu een baby”. Maar dat gevoel bleef uit. Ik heb zo vaak nagedacht over hoe mijn leven eruit zou zien met een baby of kind. Hoe zou ik hem of haar noemen? Waar zouden we wonen? Hoe zouden we het kind opvoeden? En alhoewel ik over allerlei situaties heb nagedacht en ik van alles kan inbeelden, blijven de gevoelens uit. De gedachte om zwanger te raken en een kind op te voeden is bij mij vergelijkbaar met het idee om een keer een verre reis te maken naar een onbekende bestemming. Wellicht hartstikke leuk, spannend en leerzaam. Maar is het iets dat ik heel graag wil? Nee. Ik zou het kunnen proberen, maar er is geen groot verlangen in mij om deze reis te maken.
“Maar wat doe je later dan?”
Redenen van anderen om kinderen te willen kunnen mij ook niet echt overhalen. “Ben je niet bang om later als je oud bent alleen achter te blijven?”, “Wil je niet ontdekken wat ware liefde inhoudt?” en “Ben je niet benieuwd naar hoe een mini-Sophie er uit zal zien?”. Natuurlijk denk ik hier weleens over na en heb ik mezelf in de afgelopen jaren heel wat vragen gesteld over dit onderwerp. Maar “voor later” vind ik geen goede reden om aan kinderen te beginnen – wie weet bestaat “later” helemaal niet. Of misschien zouden mijn kinderen net zoals ik van het buitenland houden en settelen ze zich in een ander land. Echte liefde ervaar ik nu ook al: voor mijzelf, mijn vriend, mijn kat en de wereld. Misschien zou ik dit anders ervaren als ik een kind zou krijgen, maar ik voel nu ook al genoeg liefde in mijn leven.
Als ik aan een gezin en de toekomst denk, dan zie ik dat voor me als ik, mijn vriend en een paar huisdieren. Ik wil heel graag een tweede kat erbij en als we wat groter wonen wellicht een hond. Ik heb dus wel een bepaalde drang om me te ontfermen over iets en om mijn gezin uit te breiden. Alleen zie ik in mijn toekomst geen kinderen, maar dieren. Voor dieren moet je immers ook zorgen en zij maken ook onderdeel uit van je gezin. Alleen al de gedachte van een tweede kat en later een hond word ik al heel gelukkig (en een beetje ongeduldig, want het liefst neem ik vandaag nog een tweede kat in huis).
Ik ben er over uit: ik wil denk ik geen kinderen
De rol van een vrouw is niet langer enkel de rol als “moeder”. Wij vrouwen leven in een tijdperk waar we keuzes hebben. We kunnen ervoor kiezen om geen moeder te worden, maar ergens anders onze tijd en liefde in te stoppen. We kunnen ervoor kiezen om een hele leuke tante of vriendin te zijn voor kinderen om ons heen. We kunnen de wereld mooier maken op onze eigen manier. Of we kiezen ervoor om wel moeder te worden – het mag allemaal.
Ik ben er dus wel een beetje over uit: ik wil geen kinderen. Ik laat ergens in mijn hart en hoofd een klein deurtje openstaan, mocht ik ooit van gedachten veranderen. Ik hoop dat ik in de toekomst wel kinderen in mijn omgeving heb, want het lijkt me geweldig om een kind in de familie of van vrienden iets mee te geven of ergens bij te kunnen helpen. Mijn respect voor vrouwen die wel aan kinderen beginnen is enorm gegroeid in de afgelopen jaren, want het is niet niets. Ik vind het nog steeds een van de allermooiste beslissingen die je kunt nemen, of je nu zelf een kind op de wereld zet of je ontfermt over een ander kind. Het is alleen geen avontuur waar ik aan zal beginnen…
Ik hoop dat iemand hier iets aan heeft. Het is voor iedereen een persoonlijke keuze, wat je ook beslist: volg je hart en weet dat alleen jij de keuze kunt maken!
Sophie
Hi, ik ben Sophie Carleen! Op mijn blog neem ik je mee in mijn zoektocht naar een bewuster leven. Ik schrijf artikelen over (digitaal) minimalisme, spiritualiteit, feminisme, duurzaamheid en carrière.
65 Reacties
-
Door Lidia
Wow wat mooi geschreven Sofie, je hebt je hart gevolgd. Ik heb hetzelfde gedaan met jong kinderen krijgen, geen spijt van gehad, wel veel van geleerd. Je hart is en blijft de beste richtlijn om te volgen denk ik.
-
-
Door Laura
Ik denk er helemaal hetzelfde over! Ik word blij met te denken aan een hele resem dieren in de toekomst als we een huis vinden met veel grond, maar van een baby of kind van mezelf voel ik dit helemaal niet.
Ik ben wel al 4 jaar tante en meter van de kinderen van mijn broer en regelmatig babysit ik op hen en dat is wel leuk, zo heb ik toch nog een ervaring met opgroeiende kindere (maar als de dag erop zit, kan ik ze netjes terug afleveren bij hun ouders en ben ik stiekem ook best opgelucht dat ik er verder niet meer voor moet zorgen… ).
Ik denk dat ik dat boek ook eens moet lezen;-)-
Door Sophie
Dat herken ik wel ja – ik vind (heel eerlijk: sommigen, niet alle) baby’s en kinderen lief en vind het leuk om af en toe langs te gaan bij vriendinnen die al een kindje hebben. Maar als ik naar huis ga voel ik me opgelucht en ben ik blij dat ik weer van de stilte om me heen kan genieten 🙂
-
-
Door Robin
Dit is ook hoe ik me hierover voel, alleen heb ik er nog steeds moeite mee dit te accepteren. Ook ik wacht op een soort van drang, een verlangen, om kinderen te willen, hoewel ik diep in mezelf weet dat die er waarschijnlijk nooit gaat komen. Jouw post heeft me heel erg geholpen om hier voor mezelf wat meer duidelijkheid in te krijgen. Bedankt, Sophie! Ik heb hier echt enorm veel aan.
-
Door Sophie
Ik bevond me een tijdje terug nog in precies dezelfde situatie. Het is denk ik pas sinds een jaar dat ik er openlijk over durf te spreken en dat ik mijn ouders vertelde dat ik twijfels had en dat ik eerlijk tegen over mezelf begon te zijn. Geen kinderen is ook oké – het is niet voor iedereen weggelegd. De wereld vergaat niet als jij besluit geen kinderen op de wereld zetten 🙂 Jouw eigen geluk komt voorop!
-
-
Door Marianne - Groene stapjes
Wat een persoonlijke blog, knap zeg! Ik heb zelf wel altijd de droom gehad moeder te worden, en deze is ook uitgekomen en komt binnenkort weer uit, als alles goed mag gaan 🙂 Maar ik heb ook heel veel respect voor vrouwen die er bewust voor kiezen om geen moeder te worden. Je moet het niet doen omdat de maatschappij het je oplegt. Daar lijkt het tegenwoordig op, alsof je leven niet compleet kan zijn zonder kinderen. Maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. Het is maar net hoe jij je leven invult, en de dromen die jij hebt, zijn ook zeker het navolgen waard!
Ik denk dat je met deze blog heel veel vrouwen tot steun kunt zijn die zich net zo voelen als jij <3 -
-
Door Kelsey
Ik herken dit, maar durf er niet voor uit te komen. Collega’s van mijn leeftijd (20-25) willen later allemaal kinderen en eigenlijk al mijn collega’s boven de 30 hebben al kinderen (op 1 vrouw na of zo). Heel de afdeling staat op z’n kop omdat er een andere collega zwanger is… maar mij doet het niets? Als ze vragen aan mij of ik kinderen wil kan ik niet eerlijk zijn en zeg ik altijd maar “Ja, misschien later of zo? Nu nog echt niet hoor. Ik woon net samen, ha-ha!”. Zo. Weer er aan ontsnapt, en iedere keer kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat ik niet eerlijk durf te zijn.
-
Door Sophie
Dat was ook altijd mijn antwoord “hmm ja ik wil wel kinderen… later? haha” 🙂 Het is ook zo persoonlijk en iedereen heeft hier een mening over – vooral bepaalde ouders en mensen die geloven dat vrouwen puur gemaakt zijn om voor kinderen te zorgen. Ik ben nu eindelijk een beetje op een punt beland waar ik gewoon zeg “nee, geen kinderen voor mij” met een glimlach op mijn gezicht. Jij komt er ook wel, wat je ook beslist 🙂
-
Door Maggie
Het is soms ook best lastig om te zeggen dat je zelf geen kinderen wil, het is nou eenmaal best logisch en “natuurlijk” om dat te willen (schijnbaar). Je krijgt toch vaak een labeltje “houdt niet van kinderen” opgeplakt. Ik heb ook nooit de drang gevoeld om kinderen te krijgen. Ik ben dol op mijn man, mijn twee stiefkinderen en de horde neefjes en nichtjes en kinderen van vriendinnen. Ik vind kinderen geweldig, ik hoef ze alleen zelf niet. Ik heb me hier nooit voor geschaamd, ik heb daar eigenlijk niet eens over nagedacht eigenlijk maar ik merk dat veel vrouwen totaal geen enkele barrière hebben om mij te vertellen hoe raar en asociaal dat is, hoe ik daar spijt van ga krijgen, dat andere vrouwen wél willen maar niet kunnen, noem maar op. Oh ja, ik heb ook een hond omdat ik eigenlijk wel kinderen wil 😉 Geen kinderen willen is jouw, hele, persoonlijke keuze waarin niemand je zou moeten proberen te beïnvloeden. Men bedoelt het vaak goed hoor, denk ik, maar wel of geen kinderen is aan jou en je partner. Geniet op jullie eigen manier van het leven en van elkaar!
-
-
Door Anja
Tsja, behoorlijk herkenbaar, al ga ik nog wel eens heen en weer in mijn gedachten. Vorig jaar ben ik tante geworden en toen zei iedereen “nou gaat het bij jou zeker ook wel weer kriebelen?” Nou… nee. Ik vind tante zijn super en ik ben blij dat ik mijn zus af en toe even wat vrije tijd kan gunnen – maar zelf zo’n ukkie… ik twijfel nog!
-
Door Anja
Te snel op ‘plaatsen’ gedrukt. Wilde nog zeggen dat ik het stoer van je vindt dat je dit zo opschrijft. Kan me voorstellen dat het aardig wat hoofdbrekens heeft opgeleverd.
-
Door Maria
Know the feeling, ik laat dat deurtje ook op een kiertje staan maar voor mij geen kinderen op dit moment. Mooie, eerlijke blog <3
-
Door Ande
Wat goed dat je voor jezelf er achter bent en een beslissing hebt kunnen maken! Fijn ook dat je dit deelt want het is duidelijk nog steeds een ding in onze maatschappij terwijl het eigenlijk toch echt helemaal niemand iets aan gaat of je wel of niet kinderen wilt.
Het was voor mij nooit zo’n ding dat ik geen kinderen wil, hier ben ik gelukkig al langere tijd bewust van en ik twijfel ook niet. Het vervelende vind ik vooral dat nog steeds best veel mensen het elke keer wegwuiven of niet serieus nemen wanneer het onderwerp te spraken komt ook al ben ik 31 en ben ik een persoon die altijd heel goed weet wat ze wil.
Of dat mensen gechoqueerd zijn wanneer ik een kind leuk vind of dat ik er goed mee om kan gaan… alsof omdat ik geen kinderen wil ik gelijk kinderen haat en ze allemaal als stront behandel?
Ik haal genoeg uit de momenten met bepaalde kinderen om mij heen want eerlijk is eerlijk, je vind niet alle volwassen leuk dus ook echt niet alle kinderen zijn leuk. Net zoals jij droom ik van een gezinsuitbreiding in de vorm van meer dieren want het geluk en de liefde die ik van mijn 2 poezen krijg is voor mij het mooiste wat er is 🙂
-
Door Sophie
Daar heb je een punt haha en dat verklaart waarom ik niet alle kinderen leuk vind 😉 Mijn kat is echt alles voor me, ik kan me geen leven zonder hem of andere kat(ten) meer voorstellen. Ze geven zoveel liefde en plezier! Daarnaast vind ik het fijn dat ik voor hem kan zorgen en de verantwoording voor hem op me kan nemen. Zo voelt het toch een beetje alsof ik een moeder ben, maar dan van een hele lieve en soms ondeugende kater 🙂
-
-
Door Amy
Dit is een zeer herkenbaar verhaal voor mij. Ik weet al van in mijn tienerjaren dat ik geen kinderen wil en ben nooit van die mening afgestapt. Bij mij is het niet alleen dat ik geen kinderen wil maar ook mijn gezondheid telt zeker mee. Sinds een jaar of 2-3 weet ik dat ik een chronische ziekte heb, eentje die ook nog eens enorm erfelijk is. Een kind opvoeden zou 1) mijn ziekte verergeren en 2) veel te vermoeiend zijn voor mij en 3) de kans dat ik het doorgeef is enorm groot. Helaas kan ik op weinig begrip rekenen van buitenaf maar het is en blijft mijn leven en mijn beslissing. Gelukkig staat mijn vriend er ook zo tegenover! En dan hebben we inderdaad meer liefde om aan onze huisdieren te geven want we dromen van een eigen papegaai, haha!
-
-
Door Sandra
Mooie blog en erg herkenbaar! Fijn dat je hierover schrijft.
Het argument over later niet alleen willen zijn snap ik ook nooit zo goed. De oude buurvrouw van mijn vader had 3 kinderen, 2 woonden in Australië en de andere ver weg in Friesland. Een andere buurvrouw had continu ruzie met haar kinderen. Dus dat gaat ook niet echt overal op. Ik zorgde wel voor mijn vader, die had mazzel. 😉
Zelf heb ik tot mijn 30e ongeveer getwijfeld of ik kinderen wilde. Ik voelde ook nooit die drang heel erg. Ik zat te wachten op een moment van “en NU wil ik het zooooo graag!” wat ik wel bij anderen zag gebeuren en bij mij kwam het niet. Ik hield de optie open tot mijn 35e en daarna vond ik mezelf te oud (mezelf dus, niet een ander!) om nog aan een eerste kind te beginnen. Inmiddels ben ik 44 en heb nog steeds geen spijt van mijn besluit. Wel ben ik heel bij dat ik 2 petekindjes heb; om via hen de (geboorte en) ontwikkeling van een kind via puber naar volwassene mee te maken, ervaar ik als heel waardevol.
Het stuit wel soms op onbegrip, maar ik kan goed uitleggen waarom ik het niet wilde (heeft ook iets met niet heel beste genen in de familie te maken). Ik stoor me wel erg aan opmerkingen als dat geen kinderen willen een egoïstisch besluit is (integendeel!) en “ik heb zelf ook kinderen, dus dit en dit (vul hier een ramp of ziekte in waar kinderen bij zijn betrokken) grijpt me erg aan”. Oja nee, ik ben kinderloos, dus ik kan me totaal niet verplaatsen in andermans leed en heb geen empathie ontwikkeld. Wtf?! En soms informeren mensen heel lief voorzichtig of de kinderloosheid gewenst was of niet. Dat snap ik dan weer wel.En oja, ik heb 2 katten, dus mijn zorgdrang kan ik zo ook prima kwijt.
Veel liefde en geluk voor jou!-
Door Sophie
Heel herkenbaar haha! Fijn om te lezen dat jij geen spijt hebt gekregen. Katten zijn geweldig en sinds ik er eentje in huis heb voelt het inderdaad alsof ik mijn zorgdrang aan hem kwijt ben en dat is prima. Ik kan me niet voorstellen om de zorg van een kind op me te nemen, maar een kat brengt alleen maar liefde met zich mee, zonder dat ik er al te veel voor hoef op te geven 🙂
-
-
Door Esther
Heel mooi geschreven! Dankjewel dat je dit met ons deelt! Wat ik vooral heftig vind in kwesties als deze, is dat er vanuit de maatschappij zo’n ontzettende druk op vrouwen gelegd wordt om moeder te worden. Ik ben 24 jaar en al ruim 7 jaar samen met mijn vriend en de aantal keren dat wij gevraagd zijn ‘wanneer wij kinderen zouden krijgen’ is niet meer op twee handen te tellen. Wie bepaalt er dat ik kinderen wil? En daarnaast, wie zegt er dat ik kinderen kán krijgen? Ik kan me er ontzettend boos over maken.
Zoals het er nu uit ziet wil ik later (met de nadruk op láter) wel graag een kindje als me dat gegund is. Aan de andere kant voelt dat ergens heel egoïstisch. De wereld is al overbevolkt, en dan wil ik er nog eens een kind bijzetten? Kortom: aan alle kanten een heel moeilijke kwestie. Voor nu denk ik er nog maar niet teveel over na, en houd ik het gewoon lekker bij mijn kat. 😉
-
Door Leontien
Ik heb deze reis vrijwel tegelijkertijd afgelegd als jij, want sinds gisteren heb ik ook mijn beslissing genomen.
Twee jaar geleden zijn wij begonnen met het proberen zwanger te worden, maar toen het na 1,5 jaar nog niet was gelukt, zijn we naar de dokter gegaan. Na onderzoek bleken we onverklaard verminderd vruchtbaar te zijn, met een kans van 30% op een natuurlijke zwangerschap die telkens minder zou worden. De volgende stap zou een HSG-behandeling zijn, waarna ik een halfjaar vruchtbaarder zou zijn.
Op dat moment ging er intern ineens een rem op bij mij en ben ik heel bewust gaan nadenken: Wil ik dit eigenlijk wel? Ik heb altijd gedacht dat ik moeder wilde worden, maar ik keek meer uit naar het zwanger zijn, dan naar het leven met kinderen als ze niet meer klein zijn.
Er bleken zo veel redenen voor mij te zijn om het niet te doen, namelijk het milieu, financiën, verlies van vrijheid, de druk op onze relatie (door de vruchtbaarheidsbehandeling), en maar één om het wel te doen: omdat ik zwanger worden altijd heb gewild. Dat is geen goede reden, want een kind heb je voor altijd. Ik ben achteraf gezien dankbaar dat zwanger worden er niet zomaar voor ons inzat, want hierdoor heb ik er beter over nagedacht dan ik voorheen had gedaan. Ik merk dat het tijd zal kosten om afscheid te nemen van die levensloop, maar ik weet zeker dat ik mijn leven een andere invulling zal kunnen geven waarvan ik gelukkig word.
-
Door Sophie
Wat mooi om te lezen hoe je tot jouw besluit bent gekomen, dat was vast lastig. Maar als ik het zo lees heb je de juiste beslissing genomen. Ik weet dan ook zeker dat jij ook gelukkig zal worden, je hebt nog zeeën van tijd (en vrijheid!) om dat geluk in te vullen 🙂
-
-
Door Vicky
Blij voor jou dat je je keuze gemaakt hebt. Het is idd niet simpel als je zegt dat je geen kind wil. Ikzelf wou ook geen kind(eren). Maar mijn man wel, en dit was vaak een discussiepunt. Op mijn 31e dan toch beslist om ervoor te gaan, met alle angst erbij, angst om zwanger te zijn, angst om te bevallen, angst of alles ok zou zijn met het kind,.. Kortom, het was voor mij een stress periode! Ondertussen is mijn flinke zoon 7 jaar en hou ik zielsveel van hem. Maar ik geef toe, zonder een kind heb je veel grote zorgen minder, doe je veel meer waar je zin in hebt, leef je meer je eigen leven. Als je iets niet hebt, dan mis je het ook niet. En eigenlijk vind ik een kind “hebben”, “krijgen”, nog altijd iets egoïstisch op een bepaald punt. Het kind kiest er niet voor om er te zijn tenslotte. Veel ouders verwachten veel van hun kinderen, terwijl het kind zijn bestaan niet heeft gekozen. Tja, ik wil zelf geen ouder zijn zoals mijn ouders waren (grote verwachtingen,..), maar ik weet ook niet wat al dan niet goed is.. Ik probeer ook maar wat..
Als je geen kind wil, dan heb je gelijk. Sowieso. Het is jouw keuze.
Veel geluk! -
Door Yvonne
Ik wilde echt nooit kinderen, vond ze verschrikkelijk! Als ik andere vrouwen met hun kotertje zag dacht ik alleen: ik ben niet zo, dit past niet bij mij, wat een gedoe en je moet zoveel laten. Tot ik op gegeven moment op visite ging naar mijn oma die toen 93 was. Ik zat daar en dacht ineens: “JA”. Heeeeel gek! Twee weken later was ik zwanger.. dat vond ik wel even schrikken want ik had ook geen tijd gehad om aan het idee te wennen (net alsof mijn lichaam dacht: vlug vlug, voor dat gekke mens zich weer bedenkt). Ik stak destijds niet onder stoelen of banken dat ik geen kinderwens had en alle vragen maar vervelend vond, maar daardoor dachten mensen toen de wens er wel was dat mijn kindje een “foutje” was.. dat begrijp ik ook wel maar ik denk in mijn geval echt dat ik door het los kon laten de druk eraf was. Toen mijn zoontje geboren werd wilde ik zsm weer zwanger worden, ik vond het zo leuk en ineens vond ik weinig leeftijdsverschil belangrijk. Mijn kindjes zijn nu 3 en 4, en het is mijn mooiste beslissing ooit. Heb verder ook totaal geen kriebels meer, het is goed zo. Maar zelfs nu ik 2 kindjes heb blijven mensen door vragen of er geen 3e komt.. om heel uiteenlopende redenen. Ik heb mij jaaaarenlang geërgerd aan het gepush van anderen, en dé vraag. Ik denk dat daardoor ik onbewust alles nog verder weg pushte. Het blijft altijd jouw (nou ja jullie, er zijn er 2 voor nodig haha) beslissing en welke beslissing je ook neemt: het is goed. Er is over nagedacht en je reageert vanuit jouw hart. Eigenlijk is het gewoon vervelend zoals mensen zich met andermans leven kunnen bemoeien. Ik vind het stoer dat je ervoor uit komt en weet je, als je je ooit bedenkt is dat ook niet erg. En bedenk je je niet, dan is dat ook prima. Je bent regisseur van jouw eigen leven en je weet zelf het beste hoe je die in kan delen. Liefs <3
-
-
Door Charline
Heel erg herkenbaar, bedankt hiervoor!
-
Door B
Dapper en herkenbaar. De vragen, opmerkingen over geen kinderen zal je de rest van je leven waarschijnlijk wel om je oren krijgen. Ik krijg daar soms pukkeltjes van. Mijn man en ik hebben een hele bewuste keuze gemaakt om niet aan kinderen te beginnen, we hebben geen hekel ofzo aan kinderen, maar de behoefte om ze zelf te krijgen hebben we nooit gehad.
Ik heb zelf opgegroeid met een vader die eigenlijk geen gezin wilde, maar onder druk van zijn moeder en grootmoeder toch is getrouwd en aan kinderen is begonnen. Dat voel je als kind, dit heeft ook tot de nodige problemen gezorgd tussen mijn ouders en beide kinderen. Ik en ook mijn broertje hebben geen innige band met onze ouders ondanks dat ze nog steeds bij elkaar zijn. Mijn vader heeft letterlijk tegen mij gezegd: Ik ben jaloers op je, ik heb je nooit gewild, jij hebt wat ik wilde\’
Dit heeft voor mij er ook voor gezorgd dat mijn man en ik heel bewust zijn gaan nadenken over wel of geen kinderen, het is dus geen geworden.-
Door Sophie
Ik kan begrijpen dat je dat als kind heel goed aanvoelde. Wellicht is het om de een of andere rare reden juist zo gelopen, zodat jij ervan kon leren en daarom een andere weg kon inslaan 🙂
En de vragen en commentaar zullen we inderdaad wel blijven krijgen haha, maar ik heb vrede met mijn beslissing dus dat is oké 🙂
-
Door B
Het blijft een persoonlijke beslissing of je nu wel of geen kinderen ‘neemt’. Het is niet altijd voor iedereen een bewuste keuze, daar ben ik mij ook heel bewust van. Het krijgen van kinderen is niet iets vanzelfsprekends dat mag vooral niet vergeten worden. Ik heb enkele collega’s die heel graag kinderen wilden, maar waarbij het niet wilde lukken om wat voor reden dan ook. Ik praat er eigenlijk nooit openlijk over waarom ik geen kinderen heb. Het is een zeer gevoelig onderwerp, nog steeds.
-
-
-
Door Joyce - LemonyLifeNL
Wat fijn dat je een beslissing hebt kunnen maken! Goed ook dat je dit deelt, breekt het taboe hopelijk een beetje. De rol van vrouw als moeder is inderdaad niet meer van het heden. Ondanks dat ik zelf wel heel graag kinderen wil, kan ik me voorstellen dat vrouwen ook een ander beeld van hun toekomstig leven. Het carriere maken, reizen en dat soort dingen. En ondanks dat ik dit ook heel graag wil hoop ik dat het te combineren valt!
Jouw idee van een gezin met dieren vind ik ook heel mooi haha. Kan me voorstellen dat dat ook genoeg voldoening en geluk brengt!
-
Door Desiree
Ik weet eigenlijk al heel mijn leven dat ik geen kinderen wil. Al toen ik zelf kind was. Ik denk vaak dat er iets mis is met me. Ik mis dat biologische klokje, maar het zijn vooral andere mensen die er moeite mee hebben. Als ik nou homoseksueel of biologisch ongeschikt voor kinderen zou zijn…
Het lijkt me verschrikkelijk om moeder te zijn. Bovendien vind ik mijn leven prima zoals het is dus waarom veranderen? Hopelijk kan jouw verhaal iets aan het denkbeeld van het meerendeel veranderen. In deze tijd van vrije mening vind ik dat er nog erg weinig begrip is voor mijn beslissing.-
Door Sophie
Er is helemaal niets mis met jou 🙂 Ik denk dat vrouwen zoals jij en ik altijd al bestaan hebben, alleen hadden we vroeger minder vrijheid en keuzes. Het niet willen van kinderen is nu wellicht nog een gevoelig onderwerp bij veel mensen, maar vroeger was het nog erger. Met de tijd komt meer begrip en aan de reacties op dit en het vorig artikel te lezen staat onze generatie er al heel anders in dan onze ouders. Geniet van je leven zonder kinderen 🙂
-
-
Door Marion
Wow heel herkenbaar. Al heel jong wist ik het; kinderen nooit, dieren graag! Inmiddels 48 jaar, 25 jaar getrouwd en nooit – echt nooit – spijt gehad. Heel veel onbegrip gekend vanuit mijn omgeving met name schoonouders, sommige vrienden en mensen die zo nu en dan op je pad komen. Gelukkig staan we samen achter deze keuze en vinden wij ons leven compleet zonder kids. Wel vinden wij ons leven leuker met hond en kat. Erg fijn dat we mogen kiezen tegenwoordig…
-
Door Sophie
Wat vervelend dat je tegen zoveel onbegrip aanliep! Gelukkig accepteren de meeste mensen in mijn omgeving mijn beslissing, op een uitzondering hier en daar na (maar dat heeft meer te maken dat ze het jammer vinden, ik denk dat ze daar wel overheen komen). Goed om te lezen dat jij nooit spijt hebt gekregen. Ik hoop dat mijn vriend en ik daar straks ook zo op terugkijken 🙂
-
-
Door Sophie
Ja, gelukkig wel. Hij heeft ook geen drang om kinderen te krijgen en is gelukkig met mij en onze kat. Daar ben ik heel dankbaar voor, want anders zou dat wel een ding worden… Nu staan we samen achter deze beslissing 🙂
-
-
-
-
Door Marieke
Fijn dat je voor jezelf een besluit hebt kunnen nemen waar je volledig achter staat. Jouw lijf, jouw leven, jouw beslissing <3
-
Door Marion
Mooie blog! Hoe staat jouw vriend hierin? Mijn man en ik wilden allebei geen kinderen. Dan is de keuze relatief makkelijk gemaakt. Ik heb ergens de deur wel op een kiertje gehouden, maar eigenlijk wist ik het altijd al. Vorige maand ben ik 40 geworden en ging de deur voor mij definitief in het slot. Eerst was dat 30, maar als je dan 30 bent dan schuift dat toch wat op. Maar 40 is altijd de max geweest en nu is het zover en ik sta nog steeds volledig achter mijn keuze.
-
Door Sophie
Goed om te horen dat jij nog steeds achter je keuze staat! 🙂 Mijn vriend wil op dit moment ook geen kinderen. Hij laat denk ik net zoals ik ergens nog de deur op een kiertje staan, maar we staan op dit moment beiden achter deze beslissing. Ik denk en hoop dan ook dat we samen nog een heel mooi – kindloos – leven voor ons hebben 🙂
-
-
Door vera
Leuk stukje, zelf roep ik al vanaf mijn 12e dat ik geen kids wil en daar sta ik nog steeds achter (ondanks de \’o maar je bedenkt je nog wel\’). Ik heb een knaagdierenopvang en eigen huisdieren en ben zelfs single op het moment (al mag dat wel veranderen, haha). Ik heb ook veel liefde voor de wereld en mijn familie, maar ik zie mezelf op dit moment gewoon geen moeder worden. Ben al 27 dus als ik me nog bedenk zou ik wel heel snel een vriend moeten vinden en me ook nog eens bedenken, kans is klein dat dat nog gaat gebeuren.
-
Door Grady
Juist omdat ik zoveel van kinderen houd, riep ik op m’n 26ste: ik wil gesteriliseerd worden, deze wereld is het niet waard om mijn kinderen op te zetten, de gynaecoloog werkte niet mee, ik was veel te jong.
4 jaar later was ik zwanger en daarna nog twee keer, vanaf de eerste minuut van m’n oudste wist ik: hiervoor ben ik op aarde, voor het moederschap.
Zie je maar: ja kan en mag van gevoel en gedachten veranderen. Maar als het niet verandert, ook prima, blijf hoe dan ook bij jouw gevoel, dat is het enige wat telt in zo’n belangrijke beslissing. -
Door Denise
Ik vind het zo fijn dat steeds meer vrouwen deze keuze maken. Het is zo belangrijk dat als een kindje geboren wordt, het 100% gewenst is. Ik wil zelf zeer graag kinderen, en weet dit al vanaf jongs af aan en het gevoel is steeds sterker geworden over de jaren. Dus het is voor mij nooit echt een dilemma geweest, gelukkig.
-
Door Joy
Ik had ook geen kinderwens, maar ben onverwacht zwanger geraakt (door een spiraal heen, niet om iemand bang te maken). Ik ben ontzettend blij met mijn kindje en weet inmiddels, je kunt alles plannen maar soms neemt het leven een beslissing voor je en dan pakt dat toch goed uit. Ik had nooit verwacht dat ik een goede moeder zou kunnen zijn maar ik kan inmiddels zeggen dat ik haar het beste van mezelf geef en ze lijkt blij met me te zijn :).
-
Door Astrid
Ik heb ook heel lang geroepen dat het niet hoefde van mij. Ik vond mijn leven heerlijk zoals het was; vrijheid, blijheid e.d. 😉 Kinderen, poeh… Vermoeiend, leuk als ik ze even mocht lenen van familieleden ofzo, maar verder? Toen ik rond mijn dertigste even goed nadacht over wel of niet en ik vond dat ik in ieder geval een keus tussen die twee opties moest maken, wist ik wel heel zeker dat ik het moederschap een keer wilde meemaken. Helemaal niet vond ik te definitief. Nu ben ik moeder van twee. Mijn leven is heel anders geworden, maar ik ben heel blij dat ik ervoor ben gegaan, ondanks het missen van die drang/rammelende eierstokken waar iedereen het over heeft. Mijn kinderen zijn de mooiste (en soms ook de meest vermoeiende) wezens op aarde. Het moederschap is voor mij een groot (en heel belangrijk) deel van mijn leven geworden, maar het heeft me niet compleet overgenomen. Ik geniet denk ik nu zelfs meer van mijn leven dan voor het moederschap. En daarnaast heb ik dankzij mijn kinderen zoveel over mezelf geleerd. Ik wilde deze reactie beginnen met: respect voor ieder zijn keuze, dat heb ik ook echt, eerlijk waar! Maar iets in mij roept wel heel hard dat je echt iets mist als je de deur dicht gooit. Dat wilde ik op de een of andere manier toch wel even kwijt.
-
Door Iris
Ik vind het heel leuk en interessant om jouw verhaal en alle reacties te lezen! Net als de verhalen in het boek, het blijft voor mij een fascinerend onderwerp ook al staat mijn eigen keuze al heel lang vast. Het geeft toch een soort rust om te horen van anderen dat zij vrede hebben met hun keuze (omdat mensen zo vaak vragen ‘denk je niet dat je spijt krijgt?’ of ‘god, je bent nog zo jong, dat verandert nog wel’).
Ik heb trouwens vaak het gevoel dat mensen denken dat ik geen kinderen wil omdat ik graag een zorgeloos leventje met veel vrijheid en weinig verplichtingen wil, maar voor mij gaat het gevoel veel dieper. Ik weet niet zo goed hoe ik dat onder woorden kan brengen. Misschien een zelfde soort ‘oergevoel’ dat sommige mensen ervaren als ze wel kinderen willen en dit ook niet goed onder woorden kunnen brengen, alleen dan het tegenovergestelde. Dat ik het echt tot in het diepste van mijn ziel voel dat ik het níet wil en dat het veel minder met praktische zaken te maken heeft, snap je wat ik bedoel? Fijn dat je een beslissing hebt kunnen nemen in ieder geval, ik kan me voorstellen dat dat rust geeft!
-
Door Sophie
Ik snap denk ik wel wat je bedoelt 🙂 Ik voel het ook heel sterk aan, ik denk vergelijkbaar met andere vrouwen die aanvoelen dat ze moeder ‘moeten’ worden. Wij zijn simpelweg gemaakt om een ander pad te belopen en daar is niets mis mee. Ik ben blij dat ik dit artikel schreef, want sinds maandag voel ik me een stuk rustiger en meer op mijn gemak rondom dit onderwerp 🙂
-
-
Door Bregje
Ik heb ook nooit een kinderwens gehad, vond ze zelfs super irritant en zat me er altijd aan te irriteren. De hele vriendengroep had inmiddels kinderen en mijn vriend en ik kregen er steeds vaker ruzie over. Ik vond het doodeng om zwanger te te worden (al die veranderingen aan je lichaam), de bevalling (overleef ik het wel?) en de periode daarna (altijd zorgen), maar ik wilde mijn vriend ook niet kwijt en angst is een slechte raadgever dus ik dacht f*ck ik doe het gewoon! Juist omdat ik zoveel angst had viel alles super mee en ik zou echt niet zonder haar kunnen. Het is zo leuk, had het voor geen goud willen missen. Inmiddels is de 2de ook onderweg en kan niet wachten 🙂
-
Door Marlieke
Dank je, wat mooi geschreven! De drang om kinderen te (mogen) krijgen heb ik ook niet, de drang om een te krijgen had ik wel heel sterk. In 2014 kwam daar mijn lieve Caya op m’n pad, de dag nadat ik te horen kreeg van t UWV dat ik volledig ben afgekeurd. Daarvoor zei ik al, als ik afgekeurd word, komt er hond. Ik kwam eigenlijk kijken naar haar broertje, maar t lot bracht ons samen. Zij was de kleinste van t nest en werd buitengesloten, moest vechten voor haar eten en moest zichzelf zien te redden, t “zwarte schaap”. Zo voel ik me ook vaak, ik voelde me direct met haar verbonden. Vanaf de eerste minuut voelde ze zich thuis bij mij, ze heeft geen enkele keer gejankt ’s nachts en bloeide helemaal op. Ik merk dat ze een erg gevoelige hond is, ze voelt t aan wanneer mensen ziek zijn en kinderen die bang zijn voor honden komen over hun angst heen door Caya. Ik weet zeker dat als ik haar niet had gehad de afgelopen 3 jaar, ik hartstikke depressief was geworden. Door haar heb ik er een (hooggevoelige) vriendin bij en zij leert me naar mezelf te kijken, ze weet vaak eerder dan ikzelf dat ik niet lekker in m’n vel zit en door haar heb ik weer meer oog voor de natuur. Ze is tot nu toe t beste wat me ooit is overkomen, en we zijn eigenlijk altijd samen, zij is de enige die ik altijd om me heen kan verdragen.. ze is m’n alles!
-
Door Marlieke
* de drang om een hond te krijgen had ik wel heel erg.. zag dat t niet helemaal goed was gegaan*
-
Door Sophie
Ooh wat een mooi verhaal, bedankt voor het delen 🙂 Ik hoop ook ooit een hond zoals Caya te vinden, ik val ook meestal op de buitenbeentjes (ook zo gegaan met mijn kat) 😉 Ik begrijp heel goed dat ze zo belangrijk voor jou is en jij waarschijnlijk ook voor haar!
-
-
Door San
Zoals velen hier schrijven, heel herkenbaar. mijn man en ik zijn beide 46 jaar en bewust geen kinderen. ons leven is nog steeds goed , nooit echt het moederinstinct voelen opborrelen, het wordt vanuit de maatschappij eerder opgedrongen aan ons vrouwen (en mannen) om een traditioneel gezin te stichten, maar heel diep van binnen heb ik geen behoefte aan het moeder-zijn van een eigen kind. (meter , tante , semi-tante is allemaal ok, maar geen mama)
De drang naar een hond in huis was dan wel heeel sterk aanwezig :-), en ik kan me geen leven in beelden zonder hond ! Iedereen vult zijn leven in zoals hij of zij dit wilt, dat is belangrijk.
PS: ik ben een grote fan van alle info die ik vind op je website ! keep up the good work ! -
Door linda
Mooi geschreven! Heb zelf ook geen kinderwens, nooit gehad ook. Wel veel over nagedacht (het want to want to have a baby gedoe) dit omdat veel vriendinnen om mij heen moeder werden. Krijg wel regelmatig de vraag of ze wil, gezien mijn leeftijd (33) maar nope, geen behoefte
-
Door Michelle
Wat mooi om te lezen! En super fijn dat je het zeker voor jezelf weet toch?! Ik kan me goed voorstellen dat het wel eens frustrerend is als je dit niet helemaal zeker weet. Wij hebben wel bewust voor een kindje gekozen. Dit neemt niet weg dat het af en toe heel zwaar is, meer kosten met zich meebrengt en je minder vrije tijd hebt. Allemaal dingen waar je toch rekening mee moet houden. Alleen maar goed dat je er goed over na hebt gedacht. En mocht die behoefte ooit wel komen, helemaal prima toch 😉
-
Door Martine
Wat een mooie artikel.
Wat mij vooral opvalt is dat veel lezeressen geconfronteerd worden met anderen die een mening hebben over het feit dat zij geen kinderen hebben of willen.
Ondanks het feit dat ik geen kinderen heb en nooit heb gewild ben ik op geen enkel moment iemand tegen gekomen die daar iets negatiefs van vond.
Mijn moeder heeft altijd gezegd dat het mijn eigen keuze is en mijn vader liet altijd wel duidelijk blijken dat hij graag opa wilde worden, nou dat heeft mijn zus opgelost voor hem 🙂
Het lijkt mij heel vervelend wanneer je mensen tegenkomt met allerlei meningen over het feit dat je geen kinderen wilt.
Als mensen het mij vragen zeg ik altijd dat ik nooit de behoefte hebt gehad om aan kinderen te beginnen en eerlijk gezegd hoe ouder ik word (ik ben nu 46) hoe blijer ik ben dat ik geen kinderen heb 😉
Het is iets persoonlijks waar niemand iets mee te maken heeft.
Ik ben blij voor jou dat jij er nu uit bent en duidelijk weet wat je wilt.
Kinderen zijn niet zaligmakend.
Je leven kan heel mooi zijn ook zonder kinderen. -
Door Lin
Wat heftig om dit allemaal te lezen. Ergens hoopte ik dat je besloten had om toch kinderen te willen, en dat ik dat inzicht dan over kon nemen.. maar helaas, het blijft zoals het is.
Ik ben 28 en mijn relatie is net uit na 5 jaar. We begonnen allebei met het idee geen kinderen te willen, maar bij hem is dit ineens veranderd. Bij mij niet. Ik heb nooit deze drang/wens gehad (roep al sinds mijn 13e niet te willen), en ook nu voel ik het niet. Je stukken en de reacties daarop zijn daarom zo pijnlijk herkenbaar. Het onbegrip, de twijfels, het willen-willen van kinderen maar het toch niet echt willen.. Stel dat ik op een dag wakker wordt en ook deze gevoelens heb, wat zou dat het leven makkelijk maken. Maar nee. Ik erger me aan mensen die hun leven zin willen geven door het krijgen van een kind, zie het gewoon zwart-wit ipv roze/blauwe wolkjes en hoor er niet meer bij. Om me heen is iedereen gesetteld en richt zich op de toekomstige kinderen, en ik hoop dat ik op een dag iets vind wat mijn doel wordt, zoals jij bij deze blog hebt. Dankjewel voor het delen -
Door Tessa
Zowel deze blog als de eerste (over je twijfels) heb ik net gelezen. Wat fijn dat je hier zo open en herkenbaar over schrijft! Zelf zit ik nog in de nadenk- en twijfelmodus. Bij ons is het omgedraaid; ik merk dat het onderwerp de laatste tijd vaker in mijn gedachten voorkomt en dat ik soms beelden heb van een toekomstig gezin. Maar mijn vriend staat er anders in; die zegt eerder ‘nee’ dan ‘ja’. Momenteel levert dit lastige gesprekken op. Ik wil hem niet voor het blok zetten en hij mij ook niet. We “hebben nog even” aangezien ik nu 29 ben, maar tegelijkertijd begint het wel een serieuzer onderwerp te worden. Doodeng vind ik het. Ik zie in beide levens (zonder of met kinderen) geluk en mooie dingen; maar ik weet nog niet waar mijn gevoel definitief heen gaat en welke gevolgen dit heeft voor mijn relatie. Hoe ging dit tussen jou en je partner?
-
Door Sophie
Hi Tessa, ik herken je twijfels en het vele nadenken 😉 Ik heb geluk, want mijn partner staat er hetzelfde in als ik. Hij heeft geen grote kinderwens en we denken er hetzelfde over. We hebben het er wel vaak over gehad en samen de voor- en nadelen doorgenomen, maar telkens zei ons gevoel “nee, waarschijnlijk niet”. We houden beiden nog een klein deurtje open voor als we van gedachten veranderen, maar dat zie ik eigenlijk niet meer gebeuren. We hebben er beiden vrede mee en het voelt zelfs een beetje als een opluchting, dat dit een avontuur is dat we aan ons voorbij kunnen laten gaan.
Succes, ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen!
-
-
Door Wendy
Zo herkenbaar dit artikel. Ik stel de beslissing al haren uit. Dit jaar ben ik 31 geworden en ik voel dat ik nood heb aan duidelijkheid voor mezelf, maar ook voor mijn omgeving. Mensen gaan er naar mijn mening nogal snel vanuit dat je wel kinderen wil. Mss niet nu meteen maar toch zeker ooit wel. Want dat is nu eenmaal wat normaal is. Dus ik voel mij ook vaak raar omdat ik het niet voel de drang om een kind. Ik zie wel graag kinderen maar er zelf opvoeden is niet iets voor mij denk ik. Ik heb ondertussen ook enkele vriendinnen die onlangs mama geworden zijn, en ik merk dat ze vaker samen afspreken onder de “mama’s”. Dit is ook een evolutie waar ik het moeilijk mee heb omdat dit het gevoel van vreemde eend alleen maar versterkt.
-
Door Iris
Ik ben op jouw blogs terecht gekomen omdat ik zocht op “wel of geen kind”
Ook ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.Ook ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.
Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.
Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is geen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken.Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helemaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.
Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37…. 🙁 Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak
-
Door Roos
Wat een verademing om dit te lezen. Dank!
Ik laat me zó gek maken door mijn omgeving. Het valt me zo zwaar om anders te zijn, bij mijn eigen gevoel te blijven, om me niet te laten leiden door angsten (leegte, eenzaamheid, vriendinnen met kinderen die alleen maar met elkaar afspreken).
Ik denk zo vaak dat ik misschien iets over het hoofd zie aan kinderen krijgen, en het gewoon maar moet doen. Dat ik het dan vanzelf leuk ga vinden. Maar dat slaat natuurlijk helemaal nergens op.
Op een gegeven moment kan ik aan bijna niks anders meer denken dan aan deze twijfel.
De keuze die we tegenwoordig hebben: het is een grote luxe, maar tegelijk een zware last. -
Door Roos
En ik vind het ook heel lastig om de opmerkingen te verdragen waarin er op wordt gewezen dat je nooit zal weten wat het is om moederliefde te ervaren. En dat kinderen je leven écht compleet maken. Door de stelligheid waarmee het gezegd worden en hoe vaak het gezegd wordt, ben ik het nog gaan geloven ook!
-
Door Raven
Wat een mooi blog en wat fijn dat je je gevoel met ons deelt…
Ik vind wel of geen kinderen nogal een lastig beslissing of keuze…..
Wij zijn een stel van 37 en 41 jaar oud en hebben al ruim 20 jaar een fantastische relatie..
We hebben een mooi leven samen en ondernemen veel, reizen graag en hebben veel gezamenlijke hobby\’s. En bovenal 2 ontzettend leuke honden waar we beiden dol op zijn !!Eigenlijk hebben we het dus prima voor elkaar en we zien de toekomst samen dus ook erg graag te gemoed…en aan toekomstplannen geen gebrek 😉
Maar door dat het klokje doortikt komt dan toch wel eens het kinder verhaal naar voren…
Want mijn leeftijd tikt door en ik heb altijd gezegd vanaf mijn 40ste echt niet meer..
Ik vind kinderen ontzettend leuk en ben dol op de 3 kids van zus….maar vind het ik het echt zo leuk dat ik ze ook van mijzelf wil. Want ook ik heb niet zo n echt moedergevoel..
Ik heb er al uren mijn koppie over gebroken en kom er echt niet uit…
Bovendien staan wij er ook nog eens beide het zelfde in…we hebben geen flauw idee of ze wel willen…
Het aparte is ook dat al onze vrienden en kennissen ook geen kinderen hebben en ze ook niet willen..( zou het een stille hint zijn ha ha )Jij schreef ook dat je graag een hond zou willen…nou dit kan ik je echt aanraden..
Ik ben zo ontzettend blij met mijn 2 harige maatjes..
Ze reizen overal met ons mee…ik geniet van hun blijdschap en de mooie wandelingen
En alle liefde die ze ons geven !!Lastig lastig…want ik kan me ook echt wel de mooie en leuke kant van kids hebben inzien…
Ik denk dat jullie gewoon heerlijk moeten genieten van jullie leven samen..dat doen wij zo ziezo ook 🙂 -
Door Hanneke
Hallo
Ik kom per toeval bij je blog uit. Wat mooi, liefdevol en respectvol geschreven. Heel herkenbaar om ook een keer over de andere kant van een kinderwens te lezen.
Hier ook bewust geen kinderen om diverse redenen. Ik denk dat het leuk vinden van kinderen iets heel anders is dan het gevoel moeder te willen worden. Je kunt zeker een leuke tante of vriendin zijn zonder zelf een gezin te hebben. Bij het moederschap komt veel verantwoording kijken en ik vind dat iets wat je alleen moet doen als je daar volledig achterstaat. Het moet een keuze van jezelf zijn en niet van je omgeving. Misschien komt de wens ooit nog een keer, misschien niet.
Er is geen goed of fout, volg je hart, wees eerlijk tegen jezelf en elkaar en kies waar je je goed bij voelt.
Door Shirley
Dit is exact hoe ik mij hierover voel. Ik wil alleen ook geen dierengezinsuitbreiding. Ook ik laat dat kleine deurtje openstaan, ik word volgende maand 28 en ben dus nog \’jong\’. Ik zie het moederschap als een soort vacature, één die niet voor iedereen is weggelegd.