Een paar maanden geleden schreef ik een artikel over mijn twijfels of ik wel kind(eren) wilde. Ik kreeg veel reacties op het artikel via de comments en mail, waarvoor dank – ik vond elke reactie erg waardevol. Inmiddels zijn we bijna een half jaar verder en heb ik een keuze kunnen maken, vandaar vandaag een vervolg.
“I want to want to have a baby”
Ik las een paar weken geleden het boek “Selfish, Shallow, and Self-Absorbed” (verkrijgbaar bij bol.com voor €10,99) – een boek waarin 16 auteurs beschrijven waarom zij geen kinderen hebben. Sommigen wisten altijd al dat ze geen moeder of vader wilden worden, anderen kwamen later tot de conclusie. Een van de auteurs in het boek, Jeanne Safer, raakte me met haar verhaal en gevoelens over dit onderwerp. Zo schreef ze het volgende:
“I don’t really want to have a baby, I want to want to have a baby. I longed to feel like everybody else, but I had to face the fact that I did not”.
Ik kon alleen maar ja knikken, want dit is precies hoe ik me in de afgelopen jaren heb gevoeld. Ik wilde heel graag die drang krijgen, het gevoel dat andere vrouwen in mijn omgeving omschreven als “ik wil nu een baby”. Maar dat gevoel bleef uit. Ik heb zo vaak nagedacht over hoe mijn leven eruit zou zien met een baby of kind. Hoe zou ik hem of haar noemen? Waar zouden we wonen? Hoe zouden we het kind opvoeden? En alhoewel ik over allerlei situaties heb nagedacht en ik van alles kan inbeelden, blijven de gevoelens uit. De gedachte om zwanger te raken en een kind op te voeden is bij mij vergelijkbaar met het idee om een keer een verre reis te maken naar een onbekende bestemming. Wellicht hartstikke leuk, spannend en leerzaam. Maar is het iets dat ik heel graag wil? Nee. Ik zou het kunnen proberen, maar er is geen groot verlangen in mij om deze reis te maken.
“Maar wat doe je later dan?”
Redenen van anderen om kinderen te willen kunnen mij ook niet echt overhalen. “Ben je niet bang om later als je oud bent alleen achter te blijven?”, “Wil je niet ontdekken wat ware liefde inhoudt?” en “Ben je niet benieuwd naar hoe een mini-Sophie er uit zal zien?”. Natuurlijk denk ik hier weleens over na en heb ik mezelf in de afgelopen jaren heel wat vragen gesteld over dit onderwerp. Maar “voor later” vind ik geen goede reden om aan kinderen te beginnen – wie weet bestaat “later” helemaal niet. Of misschien zouden mijn kinderen net zoals ik van het buitenland houden en settelen ze zich in een ander land. Echte liefde ervaar ik nu ook al: voor mijzelf, mijn vriend, mijn kat en de wereld. Misschien zou ik dit anders ervaren als ik een kind zou krijgen, maar ik voel nu ook al genoeg liefde in mijn leven.
Als ik aan een gezin en de toekomst denk, dan zie ik dat voor me als ik, mijn vriend en een paar huisdieren. Ik wil heel graag een tweede kat erbij en als we wat groter wonen wellicht een hond. Ik heb dus wel een bepaalde drang om me te ontfermen over iets en om mijn gezin uit te breiden. Alleen zie ik in mijn toekomst geen kinderen, maar dieren. Voor dieren moet je immers ook zorgen en zij maken ook onderdeel uit van je gezin. Alleen al de gedachte van een tweede kat en later een hond word ik al heel gelukkig (en een beetje ongeduldig, want het liefst neem ik vandaag nog een tweede kat in huis).
Ik ben er over uit: ik wil denk ik geen kinderen
De rol van een vrouw is niet langer enkel de rol als “moeder”. Wij vrouwen leven in een tijdperk waar we keuzes hebben. We kunnen ervoor kiezen om geen moeder te worden, maar ergens anders onze tijd en liefde in te stoppen. We kunnen ervoor kiezen om een hele leuke tante of vriendin te zijn voor kinderen om ons heen. We kunnen de wereld mooier maken op onze eigen manier. Of we kiezen ervoor om wel moeder te worden – het mag allemaal.
Ik ben er dus wel een beetje over uit: ik wil geen kinderen. Ik laat ergens in mijn hart en hoofd een klein deurtje openstaan, mocht ik ooit van gedachten veranderen. Ik hoop dat ik in de toekomst wel kinderen in mijn omgeving heb, want het lijkt me geweldig om een kind in de familie of van vrienden iets mee te geven of ergens bij te kunnen helpen. Mijn respect voor vrouwen die wel aan kinderen beginnen is enorm gegroeid in de afgelopen jaren, want het is niet niets. Ik vind het nog steeds een van de allermooiste beslissingen die je kunt nemen, of je nu zelf een kind op de wereld zet of je ontfermt over een ander kind. Het is alleen geen avontuur waar ik aan zal beginnen…
Ik hoop dat iemand hier iets aan heeft. Het is voor iedereen een persoonlijke keuze, wat je ook beslist: volg je hart en weet dat alleen jij de keuze kunt maken!
