De grote vraag: Wel of geen kinderen?
Ik twijfel al jaren of ik hier iets over moet schrijven: het wel of niet willen krijgen van kinderen. Ik weet het namelijk niet. Wil ik wel moeder worden? Kan ik überhaupt kinderen krijgen? Hoe zal mijn leven veranderen? Ik denk hier al jaren over na. Tijd om hier een artikel aan te wijden…
De biologische klok
Het zit namelijk zo: ik voel geen “biologische klok”. De meeste vrouwen in mijn omgeving voelen dit wel. Van “Ik wil nu een kind” tot “Ik wil over een paar jaar heel graag moeder worden”. Bijna iedereen weet dat ze het in ieder geval wel graag willen. Waarom voel en weet ik dit niet?
Op zich ben ik er klaar voor om een baby te krijgen en op te voeden. Ik heb een goede relatie, ben gezond en financieel zou het moeten lukken. Ook niet geheel onbelangrijk: ik en mijn vriend hebben veel liefde voor elkaar die we ook aan een kind kunnen geven. Ik heb al bepaalde doelen bereikt, ik weet wie ik ben en wat ik wil bereiken in dit leven. Ik kan me dus best voorstellen dat ik het wat rustiger aan zou kunnen doen, zodat we ruimte en tijd voor een kind kunnen creëren. Maar ik heb ook een hele andere kant.
Ik heb al een hoger doel in mijn leven
Die andere kant is wat rebelser. Ik houd niet zo van regeltjes. Van dingen “moeten” doen, teveel routine en een beperking van mijn vrijheid. Ik ben bang dat als ik ooit een kind zou krijgen, ik ga verlangen naar mijn leven zoals het op dit moment is. Een leven waarin ik geniet van mijn vrijheid, vrije tijd, reizen, spontane dates en gewoon doen waar ik zin in heb. Daarnaast is er nog iets dat misschien in de weg zou staan: mijn doelen op het gebied van carrière en persoonlijke ontwikkeling.
Met mijn freelance werk, website en de werkzaamheden daaromheen heb ik een doel gevonden in het leven. Ik haal hier zoveel plezier, uitdaging en voldoening uit dat ik dit mijn hele leven lang kan doen. Wellicht niet in hetzelfde format, maar ik weet zeker dat ik mij de rest van mijn leven blijf focussen op persoonlijke ontwikkeling, duurzamer leven en het creëren van content. Ik voel heel sterk aan dat dit is wat ik moet doen in het leven. Als ik droom over mijn toekomst, dan zie ik mezelf mooie reizen maken, blogs en boeken schrijven en mezelf blijven ontwikkelen. Over zwanger zijn en een kind opvoeden droom ik eigenlijk nooit.
Zwanger worden is niet vanzelfsprekend
Vandaar dat ik mezelf afvraag of een baby wel in mijn leven past. Kan ik een kind al mijn tijd en aandacht geven en ook nog voor mezelf zorgen? Maar ook: krijg ik later geen spijt als ik nu voor mezelf kies? Het zijn lastige vragen om nu te beantwoorden. Daarnaast heb ik in de afgelopen jaren problemen gehad met mijn hormonen, waardoor ik niet eens weet of ik wel makkelijk zwanger kàn raken. Alhoewel ik een aantal gelukkige vrouwen met kinderen in mijn omgeving heb, ken ik ook vrouwen die al jaren tevergeefs zwanger proberen te raken en ik zie hoeveel pijn en teleurstelling dit veroorzaakt. Dus ook al zou ik het proberen, zwanger raken is geen garantie. Met dat alles in mijn achterhoofd twijfel ik dus al jaren of dit iets is waar ik aan wil beginnen.
Wel of geen kinderen: hoe sta jij hierin?
Als vrouw zijnde is dit een van de grootste beslissingen die je in je leven maakt. En de klok tikt, of je hem nu voelt of niet. Als dertiger is mijn kans om zwanger te raken in de afgelopen paar jaar al kleiner geworden. Hoe langer ik wacht, hoe kleiner de kans wordt dat ik nog zwanger kan raken. Ik voel dus aardig wat druk om binnenkort een beslissing hierover te nemen, voordat het te laat is.
De reden waarom ik besloten heb hierover te schrijven is omdat ik merk dat het helpt om hierover te praten. Ik kaart het onderwerp af en toe voorzichtig aan bij andere vrouwen en het vinden van herkenning of juist ontdekken van nieuwe inzichten is erg waardevol. Daarom ook mijn vraag aan jullie: hoe staan jullie hierin? Wil je heel graag moeder worden, ben je al moeder of ben je er nog niet over uit? Of weet jij misschien al heel zeker dat jij absoluut geen kinderen wilt? Deel het vooral in de comments hieronder. Wellicht geven we elkaar wat nieuwe inzichten of nemen we eventuele twijfels weg. Ik ben erg benieuwd!
Lees ook:
Het wel of geen kinderen dilemma – Een vervolg
Dit kan je verwachten wanneer je besluit géén kinderen te willen
Een ode aan de kinderloze vrouw
Toevoeging 21-03-17: ik had niet verwacht dat dit artikel zo vaak gelezen zou worden en dat er zoveel reacties zouden komen! Iedereen ontzettend bedankt voor jullie waardevolle inzichten en het delen van jullie ervaringen. Ik krijg sinds dit artikel gisteren online is gekomen zoveel comments en mails hierover dat ik op dit moment even niet in staat ben om iedereen persoonlijk te beantwoorden, sorry hiervoor. Ik stel elke reactie heel erg op prijs en ik weet andere twijfelaars ook! Liefs, Sophie
Bron afbeeldingen: Bethany Beck
Sophie
Hi, ik ben Sophie Carleen! Op mijn blog neem ik je mee in mijn zoektocht naar een bewuster leven. Ik schrijf artikelen over (digitaal) minimalisme, spiritualiteit, feminisme, duurzaamheid en carrière.
134 Reacties
-
-
Door Sophie
Mijn leven zit ook best ‘vol’ en ik weet gewoon niet of ik bepaalde dingen wil opgeven voor de kans op een leven met een kind. Het is zo lastig! Gelukkig ben ik in ieder geval niet de enige met deze twijfels 🙂
-
-
Door MindOfMine
Je schrijft: ‘Ik voel heel sterk aan dat dit is wat ik moet doen in mijn leven’. Volgens mij hebben andere vrouwen precies dit gevoel over kinderen. Dus ik zou vooral beslissingen nemen op basis van dat gevoel.
Over mezelf: ik ben blij dat je dit onderwerp aansnijdt, want dit is ook onderwerp in mijn leven. Word morgen 31, ik heb al van kinds af aan de optie open gehad om geen kinderen te hebben. Ik heb ook nooit die sterke drang gevoeld. Jij hebt het over vrouwen die het moeilijk hebben met niet zwanger worden. Ik spreek ook veel vrouwen die het heel moeilijk hebben met een kind hebben. Omdat ik gelukkig ben in de relatie met mijn vriend en ik die niet kwijt wil, zet ik het vraagstuk sowieso in de ijskast. Hij weet nl zeker dat hij geen kinderen wil. En als ik het nu ook niet wil, waarom zou ik dan preventief een goed relatie verbreken omdat ik misschien ooit wel kinderen wil, maar misschien ook niet?
Hoe staat jouw vriend hierin (als je dat wil delen)?Mijn conclusie is: een leven kan onder welke omstandigheden dan ook leuk worden omdat je er zelf wat van maakt. Dus eigenlijk is er geen slechte keuze, als je nu maar echt wilt wat je kiest en niet iets kiest omdat je het misschien later wilt.
-
Door Sophie
Dankjewel voor je inzicht! Ik neig er ook naar om te luisteren naar dat sterke gevoel dat eigenlijk gewoon zegt ‘kies voor jezelf en jouw dromen’ en dan weet ik dat kinderen daar waarschijnlijk niet bij passen.
Mijn vriend staat er een beetje hetzelfde in als ik: hij is er niet op tegen om het te proberen en om kinderen te krijgen, maar vindt het ook prima als we er bewust niet voor kiezen. Ook hij heeft het al druk genoeg met werk en hobby’s en haalt ook zonder kinderen voldoening uit zijn leven. Het is iets waar we het regelmatig over hebben om te kijken of een van ons al van gedachten is veranderd.
Ik ben het ook helemaal met je eens dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. Ik voel me nu al erg gelukkig en geloof dat ik dat ook zonder (of juist met) kinderen zal voelen! 🙂
-
Door MindOfMine
Bedankt voor je antwoord! Aan de hoeveelheid reacties te zien is dit een bewogen onderwerp!
Het lastige is dat je het niet even kan proberen. Als je kinderen hebt, kun je niet meer terug.
-
-
-
Door Marlies
Ik weet al een hele tijd heel zeker dat ik geen kinderen wil. Ten eerste omdat ik net als jij van mijn vrijheid houd om te kunnen doen (en laten) wat ik wil. Maar ook omdat ik gewoon niet zo veel heb met kinderen. Er zijn al genoeg mensen op de planeet, en als ik niet 100% zeker weet of ik kinderen wil vind ik voor mijzelf dat ik het dan ook niet moet doen.
-
Door Sophie
Dat begrijp ik, fijn dat jij er al zo zeker over bent! Ik dacht altijd dat ik ook niet zoveel met kinderen had, maar nu ik iets ouder ben vind ik het toch af en toe wel leuk om een baby vast te houden of om een gesprek aan te gaan met een kind. Maar of dat iets is dat ik dagelijks voor de komende 18 jaar wil doen… Dat denk ik eigenlijk niet.
-
Door Femke
Denk dat je na 18 jaar nog niet klaar bent met zorgen voor jouw kind;-)
-
-
-
Door Mariëlle
Ik ben zelf 22 en heb ook nog niet besloten! Het is nu ook niet aan de orde, want ik heb niet eens een vriend. Maar ik snap je struggle helemaal. Het lijkt me ook een moeilijke beslissing en ik denk dat ik daar ook aan moet gaan geloven!
-
Door Sophie
Gelukkig heb jij nog wel even de tijd 🙂 Ik hoop dat jij tegen die tijd een beslissing kunt maken die helemaal bij jou past!
-
Door Tallie
Dit snap je nog niet op je 22e, believe me. Nog niet zoals je het zult begrijpen wanneer je écht druk gaat voelen na je 30e. Laat staan als je 35 bent zoals ik (jij inmiddels 25 schat ik zo)
-
-
Door Ellen
Ik wil al mijn hele leven kinderen. Dat gevoel is er altijd al wel geweest. Ik ben nog jong (23) en heb nog geen werk gevonden. Daarom is het voor mij nu nog niet aan de orde om die kinderwens te laten uitkomen.
Maar tegenwoordig voel ik soms wat twijfels. Namelijk: Moet ik wel aan kinderen beginnen? Waarom wil ik dit eigenlijk zo graag? Is dit omdat je veronderstelt wordt om kinderen te krijgen?
Momenteel denk ik dat ik over een paar jaar samen met mijn vriend wel aan kinderen begin.
In jou situatie zou ik gewoon heel eerlijk tegen mezelf proberen te zijn en tegen je vriend. Ik zou er veel over praten met hem en andere mensen. Misschien zou ik ook met mensen die ouders zijn, praten over hoe hun leven nu is, of ze spijt hebben, en of ze iets uit hun leven voor kinderen missen.
-
Door Sophie
Herkenbaar hoor! Toen ik jonger was ging ik er eigenlijk gewoon van uit dat ik kinderen zou krijgen, want dat hoorde erbij. Ik twijfel pas sinds een paar jaar, omdat ik mezelf steeds beter leer kennen en dus vragen stel bij alle ‘regels’ en nadenk bij beslissingen. Ik praat inderdaad regelmatig met ouders, maar ben er nog geen een tegengekomen die spijt heeft dus dat maakt het er niet altijd makkelijker op haha.
-
-
Door Claire
Wauw wat tof dat je hierover praat Sophie! Ik ben 23 en heb al 7 jaar een relatie met mijn vriend. Maar ik voel ook niet die kinderwens-drang. Ik heb zelf ook niet echt wat met kinderen en kan er ook niet zo goed mee omgaan haha. Ik weet ook niet of dat gevoel straks komt, ik ben natuurlijk pas 23. Maar ik zou het ook niet gek vinden als ik dat gevoel niet zou krijgen. Ik wil geen kind krijgen omdat ‘het moet’ of omdat ‘het verwacht wordt’. Misschien ben ik wel te egoïstisch voor een kind. Wil ik liever reizen, carrière maken of simpelweg alle tijd in mezelf steken. En dat is ook oké. Ik ben benieuwd naar je keuze maar voel je asjeblieft niet schuldig dat je misschien de keuze maakt om geen kinderen te nemen. Dat je het kan (klinkt een beetje gek) betekent niet dat je het ook moet 🙂
-
Door Sophie
Wat goed dat je er nu al zo sterk in staat op jonge leeftijd! Ik hoop dat ik er over een paar maanden of jaar ook vrede mee heb, wat ik ook heb besloten. Ik had op jouw leeftijd trouwens ook niets met kinderen en pas sinds een paar jaar vind ik ze af en toe wel grappig of lief. Toen ik jonger was wist ik echt niet wat ik met baby’s en kinderen aan moest haha.
-
-
Door danielle
wat heerlijk dapper om hier een blog over te schrijven. Ik als begin 40er heb na jaren tevergeefs geprobeerd, tot ziekenhuizen aan toe, 3 jaar geleden besloten dat het er gewoon niet in zit. Dus ja, ik had een kinderwens met mijn partner maar deze is niet vervuld. Absoluut ben ik door een slechte periode gegaan, en zoekende naar wat ik verder nog wil. De laatste tijd kom ik steeds meer tot inzicht waar ik blij van word en mijn energie aan wil besteden.
Ik denk dat, ondanks de energie die een kind vraagt, het niet een of/of vraag is, dus of een kind of een carrière, maar dat het en/en is. Je kan naast een gezin nog steeds tijd een aandacht aan je individuele doelen besteden, maar dan moet je het ook een prioriteit maken. En ik denk dat veel vrouwen daarin teveel van zichzelf vragen en daarin vastlopen.-
Door Sophie
Wat vervelend om te horen Danielle! Maar ook goed dat je er nu langzaam achter komt waar je blij van wordt en tijd aan wilt besteden. Ik denk ook wel dat je en een gezin aandacht kunt geven en jezelf, alleen met hoe ik als persoon ben, ben ik bang dat ik alles van mezelf ga geven aan een kind en mezelf dan minder prioriteit geef. En dat ik dan mijn persoonlijke doelen niet meer bereik.
Ik hoop dat je de komende jaren veel geluk en plezier uit andere dingen kunt halen, want er is vast iets in het leven waar jij heel goed in bent of waar jij aan kunt bijdragen op jouw unieke manier! 🙂
-
-
Door Dinah
Ik zou graag kinderen willen. Ook altijd al heel sterk het gevoel gehad. Helaas heb ik door diverse operaties in het verleden, verklevingen in mijn buikholte zo ook in mijn eilijders. Ik kwam na 3 jaar zelf proberen, uit bij ivf. Hier ben ik inmiddels ook al weer 2 jaar mee bezig. Helaas staat er een tijdelijke stop op in verband een cyste hiervoor door overstimulatie. Moedeloos wordt ik ervan. Het lijkt bijna alsof het ons niet gegund is. De laatste tijd denk ik dan ook steeds vaker aan een leven zonder kinderen en probeer ik mijzelf langzaam neer te leggen bij het idee dat dit misschien nooit gaat gebeuren. Helaas heb ik al zoveel moeten opgeven zo zit een mooie carrière er voor mij ook niet in.
-
Door Sophie
Wat heftig allemaal Dinah! Ik hoop dat je nog niet opgeeft, als er nog een kans bestaat om het na de tijdelijke stop te proberen zou ik het blijven proberen als je het zo graag wilt. Het lijkt me ontzettend lastig als je zo’n sterk gevoel hebt en zo graag een baby wilt dat het dan niet lukt. Ik wens je veel sterkte toe en hoop heel erg dat het jullie alsnog lukt! <3
-
-
Door Daniëlle
Ik heb al 11 jaar een relatie en ik merk dat we samen gegroeid zijn naar het wel willen van kinderen. Nog niet op dit moment, ik ben 26 en heb net een vaste baan en mijn vriend wordt dit jaar 30, maar zeker wel in de toekomst. Ik vind het een heerlijk idee, dat we het nu zo sterk samen voelen dat we dat samen gaan doen. Dat voelt voor mij als extra verbondenheid met elkaar, af en toe samen mijmeren over de toekomst waar dan een baby een grote rol speelt.
-
Door Sophie
Wat fijn dat je dat gevoel hebt en daar langzaam naartoe werkt! Fijn dat jullie er al over uit zijn 🙂
-
-
Door Dinah
Ik moet trouwens bij dit artikel heel erg denken aan een stukje van het blog van beschuit zonder muisjes het artikel kan ik even niet zo een twee drie vinden maar hier een link voor geïnteresseerd
https://beschuitzondermuisjes.com/verwerkingsproces/
——-
‘Vroeger bestonden er samenlevingen waarin vrouwen aan het hoofd stonden. De clan werd geleid door twee vrouwen: een met kinderen en een zonder. Met reden: beiden geven een andere invulling aan het begrip zingeving. Barende vrouwen wenden hun creatieve kracht aan om gezonde, gelukkige kinderen in de wereld te zetten. Vrouwen die geen kinderen krijgen, gebruiken die kracht voor vrouwelijke wijsheid. Zo had je vroeger priesteressen en vrouwen met grote geneeskrachtige kennis en gaven. In de samenleving zijn vrouwen zonder kinderen belangrijk: zij vormen een ondersteunende, vrouwelijke kracht. Het zijn de tweede moeders, de heel goede schooljuffen, gedreven artsen.’Er zijn zeker momenten dat ik met weemoed denk aan de dochter / zoon die ik niet heb gekregen. Maar dan denk ik aan de woorden van Herman de Mönnink: ‘Ook zonder een kind te baren kun je bijdragen aan de zorg voor een nieuwe generatie. Er zijn vrouwen die zorgen voor de kinderen van anderen. Jij zet als schrijver je kennis en kunde in voor de samenleving.’
Ik ben de vrouw in de clan die haar creatieve kracht aanwendt door te spreken en te schrijven over vrouwenzaken die aandacht behoeven. Seksualiteit, de liefde, intimiteit. In feite vertel ik mijn zusters én mijn dochters hoe het beter kan.
——–
Misschien Sophie… Is het dat je geen behoefte aan kinderen hebt omdat jij je kennis op een andere manier doorgeeft. Jij zorgt min of meer ook voor een nieuwe generatie. Een dierproefvrij generatie. Een mooie gedachten dacht ik zo.-
Door danielle
Wat een mooi stuk Dinah!
-
Door Sylvia
Inderdaad erg mooi!
-
-
Door Sophie
Ik vind dit heel mooi geschreven, dankjewel. Ik ga later vandaag meer onderzoek doen naar die samenleving van vroeger want er “klikt” nu iets bij me dat goed voelt. Heel erg bedankt voor het delen!
-
Door Noortje
Wat een mooi concept 🙂
-
-
Door Imelda Delcon
Chapeau voor je reactie !
-
Door Yvonne
Wauw, dank je ????
-
-
Door Martine
Wat een goed onderwerp om op tafel te leggen!
Ik ben nu 45 en ik heb eigenlijk nooit doe oerdrang gehad mbt het krijgen van kinderen.
Dat wil niet zeggen dat ik kinderen niet leuk vind en ik kan ook goed overweg met kinderen maar ik heb zelf nooit het gevoel gehad dat ik kinderen wilde.
De jaren gingen voorbij en in die tijd heb ik ook een aantal verschillende relaties gehad die geen zekerheid boden.
Toen ik uiteindelijk mijn huidige vriend tegenkwam was ik begin 30 en mijn vriend al bijna 40.
Maar ook na een paar gelukkige jaren met hem had ik nog steeds die drang niet.
We hebben er op een bepaald moment een goed gesprek over gehad en besloten dat we geen kinderen wilden.
En tot op de dag van vandaag heb ik daar geen moment spijt van gehad.
Ik zie het zo: wanneer je diep van binnen die oerdrang hebt dat je kinderen wilt, dan komen die kinderen er echt wel (natuurlijk als het lichamelijk ook lukt, anders kun je altijd adopteren).
In mijn beleving kun je ook een heel gelukkig en bevredigend leven hebben zonder kinderen.
Het geluk zit in jezelf en kun je niet af laten hangen van de aanwezigheid van kinderen maar dat is natuurlijk mijn persoonlijke mening.
Ik vind het heel erg wanneer vrouwen, met die oerdrang, geen kinderen kunnen krijgen.
Maar wanneer je twijfelt en het allemaal niet zeker weet: wanneer je eenmaal een kind hebt, kun je het niet terugsturen 😉-
Door Dinah
Adoptie is niet voor iedereen weggelegd
-
Door Martine
Sorry Dinah.
Je hebt gelijk natuurlijk.
Ik wilde niemand voor het hoofd stoten.
-
-
Door Sophie
Wat goed om te horen dat jullie die beslissing hebben genomen en er geen spijt van hebben gekregen. Ik ben het ook helemaal met je eens: geluk zit in jezelf. Ik heb dat geluk inmiddels gevonden, ook zonder kinderen. Ik hoop dat ik dat geluk in de toekomst kan blijven vasthouden, want zoals je wellicht uit mijn artikel haalde neig ik er naartoe om geen kinderen te nemen. Dankjewel voor je toevoeging! 🙂
-
-
Door Iris
Wat goed dat je hier zo open in staat en het ook wilt delen met andere vrouwen. Ik denk dat het, zoals je al aangeeft, het belangrijkste is om dicht te blijven bij wat je voelt en niet meegaan in ‘wat zou moeten’ of wat anderen doen.. Ik heb mezelf ook wel eens afgevraagd of ik ‘raar’ ben dat ik kinderen niet schattig vind, en geen behoefte heb om moeder te worden. Ik ben ook nog relatief jong (bijna 25), maar ik heb eigenlijk afgelopen jaar wel tegen mezelf gezegd, over tien jaar ga ik er opnieuw over nadenken. En dat voelt goed voor mij, want zelfs al zou ik het ooit willen dan zal het pas zijn over langere tijd als ik wat meer rust/tijd heb en er echt klaar voor ben. Ik denk dat je dat altijd wel aanvoelt ergens.. En misschien wil ik het over 10 jaar nog steeds niet, dan is het ook prima:)
-
Door Nathalie | Want for Wellness
Ik vond dat ook altijd wel gek; ik heb niets tegen kinderen, maar ik ben niet iemand die helemaal dol met een roedel kids in de speeltuin gaat hossen! En juist de dames om me heen die moeder wilden worden rond een jaar of 25 waren dolllll op kinderen, oh jee. Ik ging bijna denken dat dat de norm was om moeder te willen worden, gek zijn op kinderen in het algemeen. Ik zie kinderen eigenlijk gewoon als mensjes; sommigen heb je een leuke klik mee, en anderen kun je achter het behang plakken 😉
-
Door Sophie
Precies, iets doen omdat het ‘moet’ of omdat anderen het doen is niet aan te raden. En toch voel ik me af en toe raar of ben ik bang dat er iets mis is, omdat het wel ‘normaal’ is om je voort te willen planten.
Goed dat jij jezelf de vrijheid en tijd geeft om straks een beslissing te maken die helemaal bij jou past!
-
-
Door Katrien
Je moet het zeker niet doen omdat het ergens van je ‘verwacht’ wordt als vrouw van 30! Ikzelf heb een beetje hetzelfde dilemma. Het is niet dat ik geen kinderen wil, maar eigenlijk is het ook niet dat ik er op dit moment echt wil. Ook mijn vriend, die nog wat ouder is, is er nog niet uit. Dus blijven we, voorlopig althans, lekker met zijn tweetjes. Of eerder met zijn drietjes, met de kat. En als er nooit een baby komt, zijn er in asielen etc altijd katjes die op zoek zijn naar een lieve mama en papa 😀
-
Door Katrien
Ohja en ik begrijp helemaal dat je een kindje niet helemaal ziet passen in je doel met naoki en wat je er nog mee wil bereiken. Ook duurzaamheid speelt een rol in mijn twijfel over kinderen. Ik zou er sowieso minder tijd voor hebben, en ik weet niet of ik mijn kind dingen zou kunnen ontzeggen omdat het niet past in de duurzame levensstijl die ik wil nastreven. En ik vind de wereld zoals hij nu is, niet echt een kado!
-
Door Sophie
Ik had eigenlijk nog onze kat moeten vermelden in het artikel haha. Want wij voelen ons als een gezinnetje zo met z’n drieën en zijn erg gelukkig. Wat ik ook merk is dat ik meestal meer interesse heb in (huis)dieren dan kinderen haha – ik ben zo iemand die met de kat of hond gaat spelen als ik op kraamvisite ben. Misschien zegt dat genoeg 😀
-
Door Marlieke
Dat heb ik ook! De laatste jaren heb ik altijd gedacht en gevoeld: ik wil een graag een hond. Die heb ik nu en die band vind ik heel bijzonder. Ik heb (nog) nooit echt het gevoel gehad dat ik graag kinderen wil. Rond mijn 20e wel, maar dat was meer omdat ik t idee had, dat dat zo hoorde. Overigens heb ik niets tegen kinderen hoor. Ik pas best veel op en ik heb ook vaak een goede klik met kinderen, maar ik vind t wel prettig om niet de totale verantwoordelijkheid te hebben, zeg maar “alleen de lusten en niet de lasten” (hoop niet dat dit naar klinkt. Vind het oppassen altijd erg leuk maar ik vind het na die tijd ook weer heel prettig om mijn eigen ding te doen en rust te hebben. Daarnaast ben ik door mijn chronische ziektes (inclusief vele medicijnen) en de wereld waar we in leven ook wel anders gaan denken over kinderen krijgen.
Ik vind t erg prettig om te lezen dat er meer mensen zijn die worstelen met de gedachte wel of geen kinderen. Ik ben er ook nog niet uit en wie weet veranderd het nog in de toekomst, maar voor nu vind ik mijn leven ook vol, druk en leuk genoeg alleen, samen met mijn hond 🙂
-
-
-
Door Sara
Lastig inderdaad, dat \’we\’ gedwongen worden om op tijd zulke keuzes te maken, simpelweg omdat de klok tikt. Zelf ben ik ervan overtuigd (puur en alleen als ik naar mezelf kijk, over anderen kan ik vanzelfsprekend niet oordelen) dat als ik een kind wil en dat goed voelt, alle praktische zaken zich vanzelf wel oplossen (vrijheid, tijd voor je werk, etc.) Ik ken wel wat veel vrije ouders die het niet volgens het boekje doen, en die vind ik inspirerend. Je doet alles toch wel – als het goed is! – op je eigen manier, ook in de opvoeding. Maar ik snap je dilemma, hoor. Blijft lastig. Ik hoop dat je op een gegeven moment met een goed gevoel een keuze kunt maken en daar vol voor kunt gaan. Maar dat komt wel goed, denk ik 🙂 Goed dat je hierover schrijft!
-
Door Sophie
Ja, daar heb je waarschijnlijk wel gelijk in. Ik ken ook mede-bloggers die nog steeds een goede blog bijhouden en daar in blijven groeien, ook met een of meerdere kinderen. Dus het kan wel. Ik merk dat ik eigenlijk wacht op een moment waar ik het 100% zeker weet, of waar ik een ingeving krijg, maar dat moment komt waarschijnlijk niet. Ik hoop dat ik voor mezelf de juiste keuze maak, door erover te schrijven voelt in ieder geval goed en ik ben zo blij met alle reacties die ik tot nu toe heb gekregen!
-
-
Door Jessica J.
Heel erg herkenbaar. Ik ben 27, mijn vriend is 28 en we willen absoluut geen kinderen. Althans, nu nog niet. Misschien dat die kinderwens binnenkort wel komt, maar ik betwijfel het. We zijn te erg op onze vrijheid gesteld. Ik zie mezelf trouwens eerder als coole tante – ik ben dan ook Tante Jessy van het baby’tje van m’n schoonbroer, hehe – dan als moeder. Het is zo\’n verantwoordelijkheid en ik weet niet of ik die wel kan en wíl dragen.
-
Door Sophie
Haha inderdaad, ik zou denk ik ook een hele leuke tante zijn. Zo kan je toch nog iets meegeven aan een kind en van betekenis zijn, zonder dat je jouw vrijheid opoffert en de verantwoordelijkheid moet dragen. Wie weet dat me dat in de toekomst in ieder geval wel gegund is 🙂
-
-
Door Char
Wat een herkenbaar artikel! Zoveel herkenbare punten. Ik word dit jaar 30, nog jong zou je zeggen, maar bijna iedereen om me heen krijgt of heeft al kinderen. Ik voel de druk van buitenaf om kinderen te krijgen, maar zelf voel ik geen drang om kinderen te krijgen. Ik heb ook niet veel met kinderen, nooit gehad ook. Nu zit ik ook niet in de positie om aan kinderen te beginnen qua werk, nieuwe relatie e.d. Ik vind het lastig want als ik geen keuze maa wordt de keuze voor mij gemaakt aangezien ik vanzelf ouder wordt. Toch ben ik bang als ik niet aan kinderen begin ik daar spijt van krijg, maar misschien is het de beste beslissing ooit.
-
Door Sophie
Precies – voor ons vrouwen wordt die keuze uiteindelijk gemaakt en daardoor ervaar ik ook de stress en het gevoel dat ik nu een beslissing moet maken. Terwijl ik er nu gewoon nog niet klaar voor ben. En ook wat je zegt: ik ben bang dat ik spijt krijg, maar wie weet is het juist de beste beslissing voor mijn leven om het niet te doen. Lastig…
-
-
Door Nancy
Als je twijfelt ben je er dus nog niet klaar voor.
-
Door Sophie
Inderdaad, ik ben ook niet van plan om vandaag een beslissing te nemen en er voor te gaan (of niet) 😉
-
-
Door Janneke
Oooh zoo herkenbaar! Ben 34, vriend is 32 en we zijn vijf jaar samen. Heb geen oerdrang om moeder te worden, nooit gehad. Vind kinderen heel lief en leuk en ergens denk ik wel dat een kindje welkom is. Maar zonder kinderen voelt het als meer vrijheid om te genieten van het leven en carrière en de wereld. En vriendlief staat er óók zo in en is ook nog eens jonger en zou idealiter over een paar jaar nog eens willen bedenken hoe en wat. Maar die leeftijd hè.. Als je het nog wilt, dan moet het nu wel een keertje.. Dus geen anticonceptie meer en ook niet echt bewust geprobeerd, maar vorige maand er achter gekomen dat ik zwanger was. Dat is op een miskraam uitgelopen. Maar zo, of er dan even heel veel gedachten en gevoelens door je heen gaan.. Van “oh maar wilden we nou eigenlijk wel echt kinderen” tot “oooh zo leuk, er komt gewoon een kleintje bij” tot “maar we willen nog zoveel reizen maken en dingen doen” tot stiekem toch al meteen zin hebben in de echo en nadenken over namen etc. En toen de miskraam.. Het was nog heel pril, dus geen groot verdriet. Maar ook daarbij dubbele gevoelens.. “zou ik niet verdrietiger moeten zijn?”, diep van binnen wel toch echt stiekem een beetje verdrietig zijn, maar ook ergens een soort gevoel van “oh, misschien is dit dus een teken”.. Wat achtbaan! Van de keuze om kinderen te krijgen zeg ik altijd dat het de enige keuze is die je nooit meer terug kunt draaien mocht je ooit “spijt” krijgen. En dat is ook meteen hetgene wat het zo enorm spannend maakt.. En je hoort iedereen zeggen: “als het je eigen kind is dan voelt het meteen goed etc etc etc”. Maar toch, hoe weet je dat ooit van te voren??? Ik vind het maar ingewikkeld!!!
-
Door Nathalie | Want for Wellness
Poeh je hebt ook wel een pittig traject doorlopen zeg! Ik kan me voorstellen dat dat echt heel verwarrend moet zijn geweest.
-
Door Sophie
Dankjewel voor het delen van jouw verhaal Janneke! En herkenbaar, want ik heb ook in het verleden een vroege miskraam gehad. Er waren een paar dagen dat ik wist dat ik zwanger was en in plaats van twijfel of angst besloot ik ervoor te gaan. Ik zag het als teken en maakte stiekem al plannen, maar toen toch een miskraam. Dat voelde allemaal zo raar, ik was er ook echt verdrietig over ook al wist ik dat het destijds een enorme uitdaging zou zijn geweest. Ik denk dat je hormonen meteen beginnen te mee te spelen en daardoor veranderde mijn gevoelens ook zo. Wat is het toch lastig om vrouw te zijn af en toe met die verdomde klok en onze eigen gevoelens en wensen…
Ik hoop dat jij en je vriend er samen uitkomen – ik weet zeker dat als jullie er 100% voor gaan en het is jullie gegund dat het helemaal goed komt!
-
-
Door Louise
Mijn ouders zeggen altijd ‘bij twijfel moet je het niet doen’. Dat klinkt heel simpel maar hun advies is voor mij al vaak erg fijn geweest. Het is goed dat we in een tijd leven waarin je zelf mag beslissen of je kinderen neemt. Als ik je verhaal lees, komt er meer druk vanuit je omgeving dan druk van binnenuit om aan kinderen te beginnen. Men creëert vaak een beeld dat als je geen kinderen hebt, het echt niet mogelijk is om gelukkig te zijn. Dit is natuurlijk onzin. Als jij gelukkig bent en een fijn leven hebt, dan is een kindje niet noodzakelijk.
-
Door Sophie
Mee eens – zolang ik twijfel begin ik er ook niet aan. Omdat ik me nu al gelukkig voel en tevreden over mijn leven ben, geloof ik dat ik dat ook kan vasthouden in de toekomst, met of zonder kind(eren). Ik wou dat ik langer de tijd had om hier over na te denken, maar dat wordt lastig…
-
-
Door Nancy
Wij zijn van dezelfde leeftijd en ik had de wens om moeder te worden wel altijd gehad. Ben inmiddels ook al moeder van een prachtige dochter. Maar dit was geen gemakkelijke weg, vele miskramen, PCOS en vele ziekenhuisbezoeken hebben het een behoorlijk zware tijd gemaakt, uiteindelijk heb ik een aantal maanden Acupunctuur gehad en was mijn PCOS als sneeuw voor de zon verdwenen en ben ik snel op de natuurlijke manier in verwachting geraakt.
Ik zou dit dan ook aan alle vrouwen die problemen met de fertiliteit hebben adviseren!Ik wil hiermee zeggen dat je PCOS en het ‘misschien niet mogen lukken’ niet als leidend argument zou moeten gebruiken, je wilt het vanuit je hart of niet. So follow your Heart! Alleen jij kunt deze vraag beantwoorden.
Liefs
-
Door Dinah
Hoe ging de Acupunctuur? Stoppen ze die naalden in je huid op je buik? Of rug. Mijn buik is best een slagveld ik weet niet of er Naalden in gezet kunnen worden, maar ik hoor er vaker positieve verhalen over wil dit best proberen!
-
Door Sophie
Wat goed om te horen Nancy! Dankjewel voor de tip over acupunctuur. Die ga ik zeker onthouden voor als de PCOS voor problemen gaat zorgen.
-
-
Door Ingrid
Ik denk dat veel vrouwen dit gevoel met je delen.
Zelf heb ik altijd open gestaan voor het idee, maar ik gaf mezelf wel de opdracht: Je word op een ochtend wakker en dan weet je gewoon dat je iets hebt te bieden en dat je je leven aan kinderen wil geven. Die ochtend is dus nooit gekomen en de behoefte ook niet.
Nu ben ik de 50 gepasseerd en denk wel eens, wat als… Maar die keuze kan ik dus nu niet meer maken. Spijt? Nee.
Mijn leven is mooi, ook zonder kinderen. Ook besef ik, dat het mét kinderen waarschijnlijk anders, maar even mooi zou zijn geweest.
Bij twijfel, blijf open het gesprek voeren met je partner. En komt het niet? Dan gewoon niet. Niets moet.-
Door Linda
Goed om te horen, dank je!
Misschien maakt het eigenlijk ook niet uit welke keuze je maakt uiteindelijk. Je moet er altijd voor zorgen dat je zelf wat moois maakt van je leven 🙂 -
Door Sophie
Wat fijn om te lezen hoe het bij jou gegaan is en dat jij geen spijt hebt. Ik sta er hetzelfde in: mijn leven is nu mooi, maar met kinderen waarschijnlijk ook mooi. Het kan beiden – ik zie mezelf soms als moeder en soms niet. Iets vaker niet dan wel trouwens, vandaar ook die twijfels en dit artikel. Maar inderdaad, niets moet! 🙂
-
-
Door Ruth
Wat dapper dat je hierover durft te schrijven! Ik krijg toch soms een beetje ’t idee dat vrouwen ook niet duidelijk durven uit te spreken of ze wel of geen kinderen willen. Zelf heb ik altijd wel geweten dat ik graag kinderen zou willen. Toen ik in 2015 hormonale ‘problemen’ kreeg (’t bleek uiteindelijk aan de pil te liggen en ik heb er nu ook geen last meer van) schoot opeens de gedachte door m’n hoofd: ‘wat nou als ik geen kinderen kan krijgen?’ Die gedachte maakte me zo verdrietig en ook bang, dat ’t voor mij toen wel echt duidelijk was: ik wil kinderen. Hopelijk gaan die er dus ook komen haha
-
Door Sophie
Ik durfde het vroeger ook niet, vooral omdat je dan vaak te maken krijgt met mensen die het beter denken te weten dan jij. Vooral mannen denken te weten wat ik met mijn leven moet doen (naar hun idee sws kinderen krijgen).
Ik hoop dat jij in de toekomst kinderen krijgt, fijn dat je in ieder geval weet dat je het graag wilt!
-
-
Door Debby
Wat een mooi artikel en wat een open reacties! Mooi om te lezen. Zelf heb ik altijd al het gevoel gehad
dat ik kinderen wilde. Heb inmiddels twee volwassen kinderen en ik ben daar nog steeds ontzettend
blij om/mee. Nooit spijt gehad.-
Door Sophie
Wat goed om te lezen! Ik ben ook erg blij met alle reacties tot nu toe, veel herkenning 🙂
-
-
Door Sanne
Super leuk om te zien waar je allemaal over schrijft. Ik wil al van kleins af aan moeder worden. Ik ben gisteren 29 geworden en heb al wat lastige relaties achter de rug, waarin ik nog niet het gevoel had, nu ga ik ervoor. Ik durfde het niet aan, terwijl ik absoluut de biologische klok heb gevoeld. Tussen mijn 25-28e ongeveer. Maar een stabiele basis vond ik altijd super belangrijk, in een relatie vooral. Dat ontbrak bij mij en dus loopt mijn leven ook anders dan ik tot nu toe altijd voor ogen had. Nu ben ik single en een heftig jaar achter de rug, waarin ik mezelf nog beter heb leren kennen. En ik ben dankbaar dat ik als persoon al zoveel gegroeid ben. Ik geloof dat dit in het opvoeden van een kind alleen maar ten goede kan komen. En zou ik geen moeder worden om wat voor reden dan ook, dan kan ik nog zoveel voor anderen betekenen. Dat stelt me op dit moment gerust.
Ik herken de kant die je beschrijft: niet houden van dingen moeten die de maatschappij eigenlijk voor je bepaalt. Al heb ik er persoonlijk geen problemen mee om regels te volgen, zolang ik mezelf er maar in kan vinden 😉 Maar dan komt het dus neer op luisteren naar je gevoel en jouw eigen pad volgen! Als ik het zo hoor doe je dat al.
De vraag is… wat vind je het allerbelangrijkst in het leven? Wat zijn jouw doelen, dromen en wensen? Als het moederschap daar niet echt tussenstaat, dan zou ik lekker je eigen pad blijven volgen en je zo min mogelijk met dit onderwerp bezighouden. Als je partner zich daar ook in kan vinden maakt dat het uiteraard makkelijker. Maar blijf vooral trouw aan wat jouw gevoel je zegt en waar je voor staat. En als je het gewoon nog niet weet dan is dat ook OK. Je ziet het wel.. en je kan er nu al voor kiezen om het een en ander in te vriezen, mocht dat meer rust geven. Niets raars aan! (Misschien ook een interessant onderwerp waar vrouwen toch wel vastlopen).
Verder vind ik het een voorrecht om de keuze te hebben, maar tegelijkertijd ook een valkuil. Er echt klaar voor zijn ben je misschien nooit.. maar het lijkt mij persoonlijk een prachtige ervaring die ik met open armen zal ontvangen op het moment dat ik me sterk en zeker voel en niet meer word geleid door angst/twijfel.
-
Door Sophie
Wat goed dat je beseft dat je struggles je op weg helpen en je jezelf beter leert kennen, ik denk dat dit ook absoluut alleen maar ten goede gaat komen in jouw toekomst 🙂
Ik heb zoveel dromen haha. Bij de meeste dromen en wensen zie ik geen kinderen. Maar soms ook wel. Ik denk dat ik een goede moeder kan zijn en een kind veel te bieden heb. Maar ik weet niet of dat het juiste pad voor mij is. Iets in mij zegt al jaren ‘nee’, maar soms zie ik iemand met een baby of lees ik een verhaal en denk ik ‘misschien toch wel?’.
Ik zie het ook absoluut als voorrecht om überhaupt deze keuze te hebben, ik weet dat dit voor veel vrouwen anders is. Ik hoop dat jij straks in een goede relatie zit en jouw droom kan waarmaken 🙂
-
-
Door Karin
Als je mij als kind vroeg wil je kinderen later, was mijn antwoord standaard\’ nee ik wil een hond\’ haha. ben inmiddels 30 en heb tot de dag van vandaag geen kinderwens. Daar bovenop komt dat ik een erfelijke handicap heb en mijn vriend ook gehandicapt is. Als ik naar de verjaardag van mijn achterneefjes en nichtjes ga moet ik minstens 2 dagen bijkomen.
De hond komt er hopelijk wel en tot die tijd geniet ik van mijn vriend en onze 2 konijnen.-
Door Sophie
Haha ik wil ook een hond, altijd al gewild trouwens. Ik zie mezelf en mijn vriend ook gelukkig zijn met honden en katten in huis. Ik snap dat het in jullie geval al wat sneller duidelijker is geworden. Ik hoop dat die hond er dan snel bij komt 🙂
-
-
Door Linda
Oef, wat een onderwerp. Goed dat je hier zo open over bent, Sophie! Aan de reacties te zien speelt dit nogal onder ons dames 😉
‘Bij twijfel niet doen’ is ook iets wat ik graag toepas, maar dan op het kopen van kleding bijvoorbeeld. Van de andere kant heb ik in mijn leven ook heel veel dingen gedaan die ik doodeng vond en achteraf juist de beste keuzes ooit waren. Wadgids worden, op wereldreis gaan, gaan bloggen en juist níet die voor de hand liggende PhD gaan doen. Soms moet je jezelf eens in het diepe gooien, want daar leer je zoveel van. Maar ja, een kind op de wereld zetten, dat is iets waar je je niet meer uit terug kunt trekken als het tegenvalt.
Ik ben zelf ook nog in dubio. Mijn vriend en ik zijn 31 en ruim 3 jaar samen. We zijn niet bepaald druk of ambitieus, stiekem al best burgerlijk en financieel kan het ook wel. Hij zou een superrelaxte papa zijn, dat weet ik zeker. Praktisch gezien zou het dus prima kunnen of valt er wel een mouw aan te passen.
Maar dan de wens, is die er wel? Ik voel totaal geen druk van buitenaf. Dat is eigenlijk super fijn, maar soms lijkt het me stiekem makkelijker als de maatschappij (of mijn vriend) gewoon voor me zou bepalen 😉 Mijn vriend wil er twee, maar niet binnen een paar jaar en het zou zelf niet eens een dealbreaker zijn als ik niet zou willen.
Eigenlijk had ik gedacht dat mijn nooit echt aanwezige kinderwens zou ontstaan, zodra ik steeds meer omringd zou worden door baby’s. Maar intussen ben ik tante en krijgen steeds meer vriendinnen kindjes. Misschien komt het omdat ik die baby\’s heel weinig zie, maar het werkt nog niet bepaald op mijn eierstokken. Van de andere kant betrapte ik mezelf op een beetje vrolijkheid in mijn paniek (haha) toen ik mijn pil vergeten was, dus misschien wil ik het ergens toch graag. Het lijkt me namelijk ook wel iets heel moois en bijzonders. Alleen dan denk ik toch altijd nog aan ‘voor later’. En hoeveel ‘later’ heb ik dan nog?
Moet ik wachten op ‘het zeker weten’ met de kans dat het te laat is? Of is dit zo\’n stap die ik altijd eng blijf vinden, überhaupt alleen maar kan nemen door mezelf in het diepe te gooien en dan best goed uit kan pakken? Het enige dat ik zeker weet is dat ik nu in ieder geval geen volmondig nee wil zeggen.
Ik hoop dat je wat kan met onze gedachtenkronkels!
-
Door Sophie
Ik kan zeker iets met alle reacties van jullie, dankjewel voor je comment! 🙂
Als ik jou zo hoor dan denk ik dat de baby of baby’s er in de toekomst wel komen. Als jij dat straks wilt 🙂 Het blijft wel een hele grote beslissing die je inderdaad als de baby er is niet meer terug kunt draaien. Ik ben dan ook niet van plan om met al mijn twijfels er maar ‘gewoon’ voor te gaan, ik moet het wel echt willen. Ik hoop dat ik er een deze maanden en beslissing over kan nemen en 100% kan focussen op andere dingen in mijn leven!
-
Door Linda
Bij teveel twijfels kun je het waarschijnlijk beter niet doen, nee. Maar helemaal zeker weten gaat ons allebei zo te horen ook niet gebeuren.
Misschien kun je, als je over een paar maanden nog steeds twijfelt, voor jezelf de knoop doorhakken en er een nee van maken. Kijken hoe het voelt als je dat uitspreekt. Misschien lucht dat wel op of gaat het juist wringen. En dan natuurlijk wel met je vriend afspreken dat je daar nog op terug mag komen als je daar ongelukkig van blijkt te worden 😉
-
-
-
Door Nathalie | Want for Wellness
Ik ben niet iemand die sinds kleins af aan al voelde dat ik kinderen moest krijgen. Zelfs in mijn vaste relatie heeft het nog een tijdje geduurd tot ik dacht, “ja, ik wil kinderen.” En dat kwam inderdaad uit een vreemd oergevoel. Ik droomde dat ik zwanger was, en was dan ook hevig teleurgesteld wanneer ik wakker werd met een platte buik. Ik was toen een jaar of 20, maar we hebben pas jaren later besloten om aan een kinderwens te gaan werken. Verhuizen, zaakjes op orde krijgen; huisje boompje beestje. En jawel, op mijn 31e besloten we het te gaan proberen. Gelukkig was het niet lang daarna raak.
Hoewel ik geen enkele indicatie had dat ik niet zwanger zou kunnen worden, was ik toch een beetje bang. Ik ben nooit zwanger geweest, dus wie wist of dat überhaupt zou lukken? Als je jong bent ben je nagenoeg bang dat je overal zwanger van kunt worden; het is dan een rare gewaarwording dat je ondanks je liefdevolle pogingen (wink) dan toch ongesteld wordt. Als je gaat kijken hoe klein het tijdbestek is dat er eigenlijk een bevruchting plaats kan vinden, wordt dat wel een stuk logischer trouwens! Overigens herken ik dat dus wel in je verhaal; het heeft mij zelf toen wel bezig gehouden.
Morgen ben ik 40 weken zwanger; ons dochtertje kan dus elk moment komen. We voelen ons er helemaal klaar voor, en hebben er ook enorm naar toegewerkt (zoals gezegd voor we het gingen proberen) en er naartoe geleefd. Natuurlijk sta ik wel stil bij hoe ik het allemaal moet aanpakken; de verantwoordelijkheid en het goed en wijs opvoeden van een kindje. Maar iets in mij zegt ook dat het wel goed komt, omdat ik er alle moeite en liefde in wil steken die ik heb.
Wat ons nu bezig houdt, is of we wel een tweede kindje willen. We hebben ons nooit vastgeklampt aan een ideaal, maar door complicaties tijdens mijn zwangerschap (HG, extreme zwangerschapsmisselijkheid die helaas nu al zo\’n 8 maanden duurt en waardoor ik niet kan werken of het huishouden kan doen met gevaar op uitdroging) is dit wel iets dat door mijn hoofd spookt. Hoe moet ik dat nog een keer doen, maar dan met een klein kindje erbij? Dat vergt een flinke (medische, huishoudelijke en financiële) planning, laat staan weer een heleboel mentale en fysieke kracht. Op een bepaalde manier vind ik dat weer ontredderend; het idee dat een fysieke complicatie me ervan zou weerhouden om voor een tweede kindje te gaan. Ik vermoed dat het toch weer vrij dicht bij dat oergevoel zit.
Dit allemaal gezegd hebbende (hopelijk geeft het je weer een ander perspectief, zoals waar je om vroeg) begrijp ik je vragen en waar je mee zit. Er lijkt bijna een taboe te rusten op de optie om geen kinderen te willen, of zelfs om er nog niet helemaal uit te zijn. Vooral als je in een stabiele, vaste relatie zit. Vanaf een jaar of 27/28 krijgen wij al opmerkingen in de trend van “wanneer gaan jullie nou eens starten?” Dat lijkt me helemaal vervelend als je er zelf nog niet uit bent, of als je bijvoorbeeld geen kinderen kunt krijgen. Je wordt best wel voor het blok gezet, maar veel mensen schijnen toch te vinden dat ze recht hebben op een antwoord. Ik voelde zelfs wel eens dat ik met argusogen werd aangekeken als ik aangaf dat ze zeker in de planning zaten, maar nu nog even niet – en dat met een langdurige relatie op zak. Het lijkt wel alsof sommige mensen zich afvragen of je relatie dan wel goed zit, of “dat je wel normaal bent”. Vooral wat oudere familie kan daar een handje van hebben, en ik vond dat soms knap vervelend. En dan voldoe ik met mijn kindje op komst nog helemaal aan de norm! Ik houd nu al mijn hart vast als we besluiten het bij een kindje te houden, want veel mensen zijn blijkbaar van mening dat enigskinderen maar zielig zijn. Dan heb ik het nog niet over borstvoeding of flesvoeding en wel of niet thuisblijven voor de kinderen; iedereen heeft er een mening over die stevig verkondigd en bediscussieerd moet worden.
Dat gezegd hebbende is er eigenlijk maar een tip die ik kan geven, en die is lekker cliché; blijf dicht bij je gevoel. Jij moet die beslissing maken, en als je besluit om voor kindjes te gaan moet jij ze opvoeden en grootbrengen tot fijne mensen. Net als wanneer je besluit dat je niet voor kinderen gaat, jij moet leven met wat veel mensen een grote consequentie beschouwen; geen direct nageslacht. En soms duurt het gewoon wat langer tot je er uit bent! Als je dan je opties wilt openhouden, zou ik alleen wel kijken naar je biologische klok en wat je kunt doen om eventueel ook op latere leeftijd nog zwanger te worden. Zo rek je letterlijk de tijd waar je als vrouw aan vast zit wat meer op.
-
Door Sophie
Wat spannend, succes met de bevalling! En ook heftig om te horen over je extreme zwangerschapsmisselijkheid, gelukkig breekt er zometeen een hele andere fase aan 🙂
Dankjewel voor het delen van jouw verhaal, ik herken me er ook hier en daar in. Vooral oudere volwassenen die het inderdaad niet begrijpen dat je twijfels hebt en er misschien dus voor kiest om geen kinderen te willen krijgen. In dat soort situaties voelt het soms bijna alsof er iets mis met me is of dat ik geen echte vrouw ben, want “vrouwen zijn gemaakt om kinderen te krijgen” (vorig jaar tegen me gezegd in een discussie met een 50-jarige man) – alsof dat zo vanzelfsprekend is en überhaupt wel kan! Maar goed, wat andere mensen over mij denken is niet zo belangrijk.
Ik heb door alle reacties weer heel wat stof om over na te denken in ieder geval 🙂 Heel veel sterkte de komende dagen!
-
-
Door Poui
Goed stuk! Ik herken me heel erg in je verhaal. Ik ben nu 28 en iedereen om me heen is zich aan het settelen en zwanger aan het worden. Alhoewel ik wel een super fijne en goede relatie heb en samenwoon, voel ik nog niet de behoefte om zwanger te worden. Sterker nog, voordat ik mijn huidige vriend leerde kennen was ik er heilig van overtuigt dat ik heel oud zou worden in een groot huis met honderden katten 😛
Ook heb ik al best een pittig leventje achter de rug en voel me pas sinds enkele jaren echt goed in m\’n vel en weet ik wie ik ben. Ik worstel alleen nog heel erg met de vraag: wat wil ik nu in het leven? Dat kost mij erg veel energie en daar ik past een kind gewoonweg niet bij. Maar wie weet waar ik over een jaar sta 🙂-
Door Sophie
Haha ik zie mezelf ook ergens wel oud worden met heel veel lieve katten om me heen 🙂 Katten brengen immers ook veel geluk en liefde met zich mee!
Ik hoop dat jij er voor jezelf uit kunt komen, maar ik denk dat dat wel goed komt. Je bent er mee bezig en dan komen de antwoorden vanzelf op je pad. Ik hoop dat dit ook voor mij geldt 😉
-
-
Door Vicky
Hoi hoi,
Zelf heb ik nooit mijn biologische klok voelen tikken. Ik heb de natuur zijn gang laten gaan, geen anticonceptie genomen en blijkbaar moesten er bij mij geen kinderen zijn (1 miskraam gehad waar ik toch zielspijn van had).
Nu ben ik 44 jaar en voelde het laatste half jaar een ‘gemis’, een jammerlijk gevoel dat ik nooit kinderen heb gekregen…
Ook dit gevoel wordt nu opgelost, want mijn nichtje is zwanger en ik word meter. Reuze gelukkig ben ik.
Ik wil je dit vertellen om aan te tonen dat alles in het leven precies gebeurt zoals het moet gebeuren. Leef je leven en volg je gevoel.
Hopelijk heb je hier iets aan.
Liefs.-
Door Sophie
Daar geloof ik ook in! 🙂 Ik heb dan ook het geluk dat ik nu al voldoening uit het leven haal en dat ik daarom (nog) geen gemis voel. Het lijkt me geweldig om tante te kunnen worden of betrokken te zijn in het leven van een kind van een vriendin, zo kan je toch van belang zijn in het leven van een kind.
Succes en veel plezier straks met je nieuwe rol! 🙂
-
-
Door Marieke
Ik ben inmiddels moeder van twee kinderen. Op mijn 27e kwam ik erachter dat ik in verwachting was en alhoewel wij op dat moment totaal nog niet aan kinderen dachten (want lang leve de vrijheid), wist ik zeker dat het kindje welkom was. Ook al was de timing niet perfect. Er ging op dat moment gewoon een knop om. Overigens geen moment spijt van gehad, we zijn erg gelukkig met inmiddels 2 lieve kinderen. Mijn ervaring is dat ook met kinderen nog heel veel mogelijk is, maar ik zal niet ontkennen dat het soms druk en pittig is. Een carrière, een gezin, een sociaal leven hebben én een blog onderhouden is ook best veel moet ik zeggen. Maar het kan wel. Alleen verre reizen maken is momenteel lastig, maar ik ben blij met de reizen die ik wel al gemaakt heb. Uiteraard moet iedereen voor zichzelf beslissen of ze wel/geen kinderen willen. Ik begrijp de keuze van anderen om ze niet te willen ook. En ook dat is helemaal prima!
-
Door Sophie
Ik kan me goed voorstellen dat bij mij die knop ook om zou gaan inderdaad en dat ik er dan ook helemaal voor ga. Wat goed om te lezen dat jij gelukkig bent met je gezin en daar nog veel omheen doet, ook al is het pittig. Dat geeft me hoop dat het dus wel allemaal kan 😉
-
-
Door Hailey
O, Sophie! Wat ontzettend toevallig dit! Wij hebben het hier wel eens over gehad en je weet dat ik er in principe hetzelfde in sta zoals jij. Ik voel de klok niet tikken, dus ik voel de noodzaak niet om baby’s te krijgen. Vanochtend toen ik wakker werd, had ik een appje van een vriendin: ze is zwanger. De hele dag spookt de “babykwestie” dus weer in mijn hoofd. Zou ik niet ook baby’s moeten willen? Ik kom er niet uit. Ik wacht maar op het moment dat de aandrang komt en komt het dat niet… tsja… ik weet het niet.
-
Door Sophie
Haha ja dit precies. Meestal denk ik ‘nee, niet voor mij want ik voel die drang niet’. En dan is er weer iemand zwanger of zie ik iets op tv rondom ouderschap en dan twijfel ik weer. Ik kan mezelf namelijk ook wel als moeder zien en weet zeker dat als ik een kindje zou krijgen met mijn vriend dat dat het leukste kindje ooit wordt… Veel twijfels dus haha.
-
-
Door Sabine
Heb zelf geen kinderwens en ook nooit gehad. Mijn vriend ook niet.
Heb altijd gezegd, “ik kan ook liefde geven aan kinderen die niet van mij zijn”. Heb lieve nichtjes en samen met mijn vriend 3 jaar deeltijd pleegouders geweest van een meisje die 1x per maand een weekend kwam. Nu zijn we weer in de race voor opnieuw een pleegkind.
Stuitte soms op onbegrip en mensen zeiden dan bijvoorbeeld. Oh je zou zo’n goede moeder zijn of je moet het gewoon doen en wacht maar tot….
Heb mezelf vaak moeten verdedigen of ze vonden het sneu voor mijn vriend.
Maak je keuze samen met je partner en niet op basis van je omgeving of wat er van je verwacht wordt. Jij bepaalt.Ik besef heus wel dat ik nu veel zal missen omdat ik geen kinderen heb maar ook heel veel niet.
Ouders worden is niet zo maar iets en zeker niet in deze maatschappij.
Snap je dilemma hoor en soms doet het best pijn als ik vriendinnen zien met hun kinderen. Dan besef ik opeens wat ik niet heb. Aan de andere kant is dat geen goede reden om dan maar aan kinderen te beginnen.Ik ben gewoon tante, oppas, soms pleegmoeder en dat voelt ook goed.
Succes, liefs Sabine -
Door Anna
Ik wil zelf absoluut geen kinderen. Het is niet dat ik ze haat of zo maar ik heb er gewoon niks mee, nooit gehad ook. Ik zie het ook totaal niet voor me dat ik ooit een kind zou krijgen. Ik zou zelf eerder nog een hond erbij willen, mijn hondje is eigenlijk een beetje als een kindje voor me… alleen krijst ze niet en laat ze me s’nachts doorslapen. Moet er niet aan denken om er elke nacht uit te moeten voor een kind, ik ben vaak al moe maar dat zou ik echt niet trekken haha. Lees ook wel eens dat sommige vrouwen achteraf spijt hebben en hun vrijheid missen, ik denk dat ik daar zelf ook bang voor ben. Het is wel een hele verantwoordelijkheid die je hebt. Ik denk niet dat het leven leuker word met een kind, veel zorgen.. Maar is ieder zijn/haar keuze om geen kinderen te willen, je moet het niet als een plicht gaan zien omdat er in je omgeving steeds meer moeder worden. Soms heb ik ook wel een idee dat sommige vrouwen voor een baby kiezen omdat ze graag mee willen praten met anderen of het gevoel hebben dat ze er niet (meer) bij horen. Ik heb liever m’n vrijheid, kan gaan en staan wanneer en waar ik wil. 🙂
-
Door Renate
Ik herken me heel erg in je artikel. Ik heb wel altijd juist heel erg een gevoel gehad dat ik héél graag moeder wilde worden al zo lang ik kan herinneren. Ik ben wel al bijna mijn hele leven ziek, maar de afgelopen jaren zijn echt een hel geweest en moet ik elke dag vechten om simpele dingen als douchen te kunnen en zelfs eten kan ik bijna niet meer. Ik ben nu bijna 21 en ik merk de laatste jaren al dat steeds meer mensen me vragen “of ik kinderen wil” toen begon het eigenlijk door te dringen dat ik wel voor de rest van mijn leven ziek ben (ja, de wetenschap gaat snel, i know, ik heb hoop, maar ik ben wel realistisch, ik kan daar niet op vertrouwen of controle over hebben wanneer ze de juiste medicijnen voor mij vinden of creëren) en artsen vertellen mij dit ook dat ik het moet accepteren dat er op dit moment niks is wat mij volledig of voldoende zal helpen en dat ik zo ver ze nu kunnen beoordelen altijd ziek zal zijn. Ik ben er toen over na gaan denken wat ik écht in het leven wilde, waar ik dat beetje energie in wil steken en ik merk dat het is in het helpen van anderen en een carrière opbouwen, dat zijn twee dingen die mij dolgelukkig maken. Er is dus gewoon geen ruimte voor kinderen bij mij, helaas, maar ondanks dat ik zeker weet dat ik geen kinderen meer wil vanwege mijn gezondheid, probeer ik wel altijd te denken “je weet nooit.” Het gekke is alleen toen ik om mij heen ging kijken met een andere blik besefte ik hoe verschrikkelijk het me opeens lijkt om kinderen te hebben hahaha, ik zou nu veel liever geen kinderen hebben dan wel, dus dan is het maar goed dat ik het niet kan en het ook eigenlijk niet meer wil! Ik zou daarbij wel graag kinderen helpen die het moeilijk hebben, een pleegmoeder worden of een kind adopteren ofzo iets. Ik weet het nog niet precies, ik ben ook nog maar 20 haha, maar ik denk er wel over na en ik verwacht niet dat het mij het waard is om mijn vrijheid in te leveren en al die zorgen enzo, maar iedereen die wel kinderen wilt begrijp ik ook!
-
Door Karin
Ik sluit me aan bij de “bij twijfel niet doen”! Ik denk dat de beslissing om wel of geen kinderen te werken de uitzondering is op de regel dat je beter spijt kunt hebben van iets dat je wel gedaan hebt dan van iets dat je niet gedaan hebt. Spijt hebben van kinderen lijkt me erger dan de evt. kans dat je later ooit spijt krijgt van geen kinderen…
-
Door J
Ik heb wel zo lang ik me kan herinneren het gevoel gehad dat ik kinderen wil. Het lijkt mij gewoon zo mooi om juist die persoonlijke ontwikkeling, waardes en leefsijl die ik zo belangrijk vind en veel mee bezig ben uiteindelijk over te kunnen brengen in een opvoeding. Ik zie het toch een beetje als een ultieme samenkomst ofzo. Ik heb er best een geidealiseerd beeld van denk ik.
Ik zie het moeder worden meer als onderdeel van mijn persoonlijke ontwikkelingsdoelen, juist the next level, het gaat dan niet meer alleen om je eigen ontwikkeling. Ik zie mezelf er dan ook nog genoeg naast doen en andere doelen nastreven, maar dan misschien meer als gezin, zoals bijvoorbeeld samen reizen.Soms probeer ik me voor te stellen hoe het zou zijn om bewust geen kinderen te krijgen, omdat ik graag open sta voor alle opties en echt mijn eigen keuze wil maken, niet op basis van verwachtingen. Wie weet ga ik toch nog een andere richting op.
Ik heb al 8 jaar een relatie, en mijn vriend weet niet of hij kinderen wil. Nu ik 28 ben begint dit toch wel een onzekere factor te worden. Ik was altijd zo zeker van onze relatie (nog steeds op de andere vlakken) maar nu is er ineens de vraag of we als volwassen stel (niet studenten stel) ook nog het voor elkaar zijn. Ik vind dit zo lastig. Moet ik dan bij voorbaat dan op een gegeven moment de relatie beindigen? Maar ik wil niemand anders. Wat is dan belangrijker, kinderen of deze relatie?
En stel dat hij het wel wil, wil hij het dan echt helemaal, of is het dan meer voor mij? Want dat is ook niet de basis waarop ik een gezin wil beginnen.
Ik heb het idee dat het gewoon nog te vroeg is, voor hem helemaal, om erover na te denken. Maar ik voel toch die biologische grens een beetje…Dankje voor het delen!
-
Door Mariëtte
Ja, ook bij mij herkenning. Ik ben nu 47, maar wist al vanaf mijn 12e dat ik geen kinderen wilde. Toen ik mijn eerste partner leerde kennen heb ik dat ook tegen hem gezegd, zodat hij nog iemand anders kon vinden, mocht hij wel heel graag kinderen willen. Maar dat was niet het geval. Mijn tweede partner had ook die wens niet. Heel even, toen ik Ca 33 jaar oud was heb ik even getwijfeld. Mijn beste vriendin was in verwachting, ik denk dat ik daardoor erover ging denken. Maar daar was ik snel uit. Tot nu toe nooit spijt gehad, de moeder en knuffelgevoelens die ik heb kan ik prima kwijt op mijn poezekinders. Sommige mensen vragen dan of ik niet bang ben om later alleen als oudje te zijn, maar dat vind ik geen reden om kinderen te krijgen. Ik ben op zich een heel positief mens, maar toch kijk ik met gemengde gevoelens naar hoe er met de wereld en onze dieren-medebewoners wordt omgesprongen en dan denk ik wel dat het beter is wanneer de mensen bevolking niet verder groeit. Dus misschien speelt dat bij mijn geen-kinder-wens wel een grote rol.
-
Door Joyce
Mijn vriend en ik zijn allebei 31 jaar en zijn er sinds ons 27 achter dat we allebei geen kinderen willen. Net zoals bij jou dromen we over heel wat dingen (verre reizen maken, boeken schrijven, eigen projecten, vrijwilligerswerk, …), maar in die dromen komen nooit kinderen in voor. Net zoals sommige mensen zich geen leven zonder kinderen kunnen voorstellen, kunnen wij ons geen leven mét kinderen voorstellen.
Kiezen voor geen eigen kinderen, zorgt ervoor dat we heel wat liefde én tijd over hebben om aan neven en nichtjes te geven. Als hun ouders even tijd voor zichzelf nodig hebben, staan wij met open armen klaar om hen een weekend op te vangen 🙂 Ook in mijn vrijwilligerswerk werk ik met kinderen en jongeren. Zonder zelf ooit moeder te worden, kun je dus een heel belangrijke rol hebben in het leven van kinderen.
Wij botsen soms op onbegrip in onze omgeving. Mensen projecteren de dingen die hen gelukkig maken vaak op anderen. Omdat ze zielsveel van hun kinderen houden en vinden dat zij het beste zijn wat hun ooit overkomen is, moet hetzelfde dan ook maar voor jou gelden…
Volg je gevoel en je dromen, los van wat de maatschappij van jou als vrouw verwacht. Want enkel jij weet waar je van droomt en wat je gelukkig kan maken 🙂
-
Door Lidia
Wat gaaf dat je dit deelt en WoW wat maakt het veel los!! Ik geloof dat ik echt helemaal aan de andere kant zit. Ik ben moeder van drie voor mijn dertigste. Ik wilde wel altijd kinderen heb eigenlijk nooit gedacht het is of het een of het ander. Mijn partner en ik hebben eigenlijk altijd gedacht we doen gewoon alles, carrière, kinderen, wereldreis of in het buitenland wonen, alleen en samen weg, de dingen die wij leuk vinden blijven we gewoon doen.
Ik doe nu wel een tijdje wat rustiger aan, maar dat vind ik prima, omdat ik weet dat er ook weer een tijd komt dat het wel kan. Moeder worden heeft me veel geleerd en wijzer gemaakt. Ik denk dat je altijd (met of zonder kinderen) een keuze hebt om je leven vol te leven.
Ik zie mensen zeggen bij twijfel niet doen, daar ben ik het niet helemaal mee eens. Ik denk dat het goed is om na te denken of je twijfel intuïtie is of angst. Angst is denk ik geen goede basis voor een beslissing, intuïtie wel..
Ik ben geen supermom, verre van dat zelfs. Ik ben hoogsensitief, heb hele vermoeide tijden gehad, maar ik heb nooit een moment spijt gehad van mijn kids. Ze geven me zoveel terug, dat had ik nooit kunnen bedenken. Geen idee of je hier iets mee kan???? Maar superveel wijsheid met dit proces!! -
Door Roos
Mooi dat je hier zo open over bent! Ik ben 30 en ik weet al heel lang dat ik geen kinderen wil.
Ik heb de biologische klok nooit gevoeld en hoewel ik kinderen leuk vind, graag oppas en inmiddels veel vriendinnen met kinderen om me heen heb, weet ik nog steeds zeker dat ik niet zelf kinderen zou willen opvoeden.
Gelukkig denkt mijn vriend daar hetzelfde over en zit jij ook in die fijne situatie dat je vriend er hetzelfde over denkt.
Het krijgen van een kind heeft een enorme impact op je (verdere) leven, ik zou er mijn vrijheden maar ook een stukje \’zorgeloosheid\’ uiteindelijk niet voor willen opgeven.Ik hoop dat het leven je vanzelf de antwoorden en inzichten geeft die je nodig hebt in deze kwestie!
-
Door Nienke
Wat goed dat je hierover schrijft. Ik voel hetzelfde, maar heb vaak het gevoel dat er een taboe rust op geen moeder willen zijn. Ik werk met kinderen dus het is echt niet zo dat ik ze niet leuk vind. Misschien gaat er bij mij ooit nog iets rinkelen maar ik verwacht eerlijk gezegd van niet. (Ik ben 33.)
-
Door Evelyn
Nooit heb ik het moment bereikt waarop ik zeker wist dat ik kinderen wilde. Medisch gezien was het ook maar de vraag of het ooit zou lukken. Uiteindelijk besloten we het lot maar te laten beslissen: als het niet gebeurt hebben we een mooi leven, als het wel gebeurt ook. Klinkt misschien raar maar zo voelde het wel goed. Uiteindelijk hebben we twee kinderen. Na de tweede was het ons beiden duidelijk: dit is het. Een heel sterk gevoel dat een derde kind niet goed zou zijn. Het was klaar, heel helder.
Een standaard moeder ben ik niet, misschien wilde ik het daarvoor niet genoeg. Werk, vriendinnen en andere zaken zijn altijd belangrijk gebleven. Belangrijkste les die me bij de les hield: je leeft je kind voor. Dus door je leven te leven laat je je kind leren. Daarmee kan ik goed voor mezelf proberen te zorgen, ook geestelijk. Vaak was dat niet makkelijk maar wel belangrijk.
En ik weet dat ook zonder kinderen ik een heel mooi leven zou hebben.
Misschien helpt je dit.
Succes! -
Door Sofie
Een boeiend maar moeilijk dilemma. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat ik mama wou worden. Ik weet niet vanwaar dat verlangen kwam want eigenlijk vond ik peuters en kleuters van anderen maar niets. Toen ik een jaar werkte en we een jaar getrouwd waren besloten we voor kinderen gegaan, ik ben mama geworden de dag voor mijn 25ste verjaardag. Omdat ik nog volop bezig was met het uitbouwen van een carrière was de periode die volgde best moeilijk maar langs de andere kant is het ook gemakkelijker om op die leeftijd mama te worden denk ik omdat je nog geen vaste routine hebt die overhoop gegooid wordt. Ondertussen ben ik 28 en heb ik twee kindjes en hoewel het enorm veel werk is heb ik er geen spijt van dat ik mama ben. Ik het gevoel dat er een extra wereld is opengegaan en dat ik door mijn voorbeeldrol als mama nog meer nadenk over wat ik met mijn leven wil doen en meer betekenis vind. Hoewel ik de kindjes van anderen nog altijd maar niets vind vind ik mijn eigen kindjes geweldig! 🙂
-
Door Janneke
Ja, als “oude vrouw”, heb ik even overlegd, of ik zal antwoorden.
Sophie, niemand kan een raad geven. Jouw leven! Maar wat ik hier zo gelezen heb, vond ik “einseitig”.
Maar twee of drie, met kinderen ,die reageerden.
Maar er zullen heel veel vrouwen zijn, die zo dachten als jij, en toch kinderen kregen, en die ook nog eens heel gelukkig zijn met deze kinderen. Deze berichten, mis ik dus.
Toch een raad van mij: Luister naar jezelf. Dat wat jij beslist, is goed! -
Door Denise
Ik heb zelf een enorme kinderwens, altijd al gehad. Zolang ik me kan herinneren was ik al poppenmoeder, hielp ik mijn moeder met oppaskindjes en wilde ik kinderen uit Afrika halen en ze als mijn broer/zus opvoeden. (Vooral na die clip van Marco Borsato) Ik vind het heel goed dat je hier over nadenkt. Veel vrouwen kregen vroeger kinderen omdat het moest en ik het altijd het idee gehad dat dit toch voelbaar was voor een kind (en later volwassen) Ik ben heel blij dat we in een tijd zijn beland waarin vrouwen echt mogen nadenken over deze vraag en zo de beste keuze kunnen maken voor zichzelf. Er is een verschil tussen een kind willen opvoeden en kunnen, en ik denk dat jij dit mooi uiteen zet in je verhaal. Je hebt op dit moment de middelen om het te kunnen, maar dat betekend niet dat je het wil. Wat ik je wel zou willen meegeven is om eerst je vruchtbaarheid te laten onderzoeken ivm je pcos. Het zou heel naar zijn als je uiteindelijk wel kinderen wil, en er dan achterkomt dat het misschien niet kan.
-
Door Hanneke
Mega herkenbaar. Ik ben nu 32 maar voel geen biologische klok tikken. Sterker nog ik vind kinderen gewoon ook niet zo leuk. Altijd dat gegil en waarom moeten dingen altijd stuk? Mijn vriend wil wel heel graag kinderen. Al tien jaar. We zijn 14 jaar bij elkaar en ik hebben een hoop meegemaakt. Ik zie mezelf niet met een ander. Maar ik vind het stiekem toch jammer dat hij zo n grote kinderwens heeft en ik niet. Ik wil reizen, lekker luieren op de bank en uitslapen in het weekend. Ik zie mezelf niet backpacken met een klein kind of luiers verschonen. Laat staan wat t met je lichaam doet. Ik vraag me ook af of ik überhaupt een goede moeder zou zijn. Ik ben bang dat ik gewoon te egoïstisch ben. Een ander ding is dat de meeste mensen (vrouwen) waar ik mee omga van mijn leeftijd zijn en ook geen kinderen hebben. Eentje heeft nu een baby en eentje is zwanger. En ik zie wel dat die ene het soms best zwaar heeft. Dus dan denk je ook bij jezelf \”nog maar even niet\”. Maarja als je te lang wacht dan kan t misschien niet meer. Het is een enorm moeilijke beslissing want het gaat wel over een mensenleven waar jij opeens verantwoordelijk voor bent. Ik heb iig gezegd dat ik er niet aan wil beginnen tot ik 35 ben. En als ik t dan nog steeds niet wil? Dan zie ik t somber in voor m\’n relatie.
-
Door Bastienne
Op mijn 36e liep ik door mijn huis, keek naar de logeerkamer en dacht:” dat zou een leuke kinderkamer kunnen zijn”. Ik schrok van deze gedachte, want kinderen krijgen, dat liet ik aan mijn vriendinnen over. Het verlangen naar een kindje werd sterker en binnen een paar maanden was ik zwanger. Een meevaller dus op die leeftijd. Aan het eind van mijn zwangerschap was ik bang dat mijn carrièrekansen verkeken waren. Mijn collega’s riepen dat het weer vreselijk was om aan het werk te gaan. Ik genoot ervan en voelde mij een betere moeder omdat ik naast het moederschap ook kon genieten van mijn werk. Mijn dochter is ondertussen 7 jaar. Toen ze 2 was ben ik een master gaan volgen en ik mijn huidige baan reis ik af en toe voor mijn werk. Ik wil geen tweede kind en geniet ervan, nu mijn dochter ouder is, dat ik weer meer tijd heb voor mezelf. Het leven met een kind vind ik mooi. Mijn dochter is een geweldige meid. Een leven zonder kind had waarschijnlijk ook goed bij mij gepast. Wat ik jammer vind, is als ik dit laatste zeg, ik geschokte reacties van moeders krijg. Blijkbaar ben ik geen oer-moeder die alleen maar leeft voor haar kind. Wel een werkende moeder, met hobby’s, vriendinnen, behoefte aan tijd voor mezelf en tijd voor mijn gezin.
Luister naar je gevoel, vooral niet teveel naar mensen die het beter weten en doe wat bij je past. Zonder kinderen zal je er waarschijnlijk op zijn tijd van balen en het idee hebben dat je wat gemist hebt. Met kinderen kan je terug verlangen naar de tijd dat je nog alle vrijheid had. Welke keuze je ook maakt, geniet er met volle teugen van! -
Door Pien
Je verhaal is ontzettend herkenbaar! Ik ben 33 en weet vrij zeker dat ik geen kinderen wil. Maar 100% zeker ben ik niet. En dat laatste restje twijfel houdt me nu al een paar jaar ontzettend bezig. Soms vind ik het namelijk moeilijk om mijn ideeën over kinderen krijgen los te zien van mijn huidige leven met mijn vriend. Mijn vriend wil zeker geen kinderen, en zijn redenen zijn gelijk aan die van mij. Maar af en toe denk ik toch: wat als ik iemand anders tegen was gekomen? Zou ik dan hetzelfde tegen ouderschap aankijken? En wat is nou mijn \’echte, eigen\’ wens, onafhankelijk van mijn huidige relatie en leven? Een tijdje geleden heb ik echter besloten dat die vragen er niet toe doen. Het oergevoel om moeder te worden heb ik niet. En het leven wat ik nu heb en deel met mijn vriend vind ik super. Dus dat is dan de context waarin ik een keuze moet maken. En binnen deze context weet ik het wel: kids are not for me. Leuk om tante te zijn, maar het leven van mijn vrienden met kinderen benijd ik absoluut niet. Doe mij maar vrijheid!
-
Door MindOfMine
Het lijkt alsof je mijn verhaal hebt opgeschreven. Hoe zou het zijn in een andere relatie? Maar dat is nu eenmaal niet aan de orde. 🙂
-
-
Door Nazma
Heel herkenbaar je verhaal. Ik wist het ook niet, wel een goede stabiele relatie, financieel alles prima voor elkaar. Op m\’n 37ste toch maar gaan proberen, was direct raakt, daarna bleek na 3 maanden dat het niet goed was, miskraam met alle verdriet ed wat er bij komt kijken en toen ging mijn biologische klok in 1 x heel hard tikken, helaas voel ik deze drang nog steeds, maar ben ik nu te oud en gaat het niet meer lukken.
Maar het is voor ieder verschillend uiteraard…. -
Door Anne-Rose
Wat goed dat je hier over schrijft, Sophie! Ik merk in mijn omgeving dat dit toch nog een lastig onderwerp is om aan te snijden.
Ik heb nooit een sterke kinderwens gehad. Samen met mijn man heb ik het hier uitgebreid overgehad, ik wilde het moment niet voorbij laten zonder er goed over nagedacht te hebben. Uiteindelijk hebben we het boek ‘The Parenthood Decision’ gelezen, dit boek helpt je om je redenen om wel of niet aan kinderen te beginnen duidelijk te krijgen. Vooralsnog hebben we besloten om niet voor kinderen te kiezen, ik ben inmiddels 33 en mijn man is 42, ik verwacht dan ook dat wij bij onze keuze zullen blijven.
Heel veel succes met het maken van je eigen beslissing, ik vind het super dat je dit onderwerp bespreekbaar maakt!
-
Door Joyce
Jeetje, wat enorm veel reacties! Ik hoop dat mijne nog iets bijdraagt… 🙂
Om te beginnen: je verhaal is 200% herkenbaar. Een fijn leven, geen rammelende eierstokken, eigen ambities en begin 30. Geen ‘moeten omdat het samenlevingtechnisch moet. Dus ja, Wat ga je doen? Een omonkeerbare keuze, die moet je maken en wel snel een beetje…
Ik zag me nu, op dit moment, eigenlijk niet met kinderen. Maar kijk ik naar de toekomst, dan zie ik toch wel een gezin zoals ik die thuis zelf heb gehad. Het familieleven vind ik fijn: broers,zussen, neven, nichten. Samen hebben we heerlijke avonden, weekendjes en feestdagen. Daar kan ik enorm van genieten.
En kinderen maken je zelf ook weer meer kind. En ik zag het ook als een verbinding van mijn vriend en mij. Hoe we van twee vrije levens er ééntje kunnen maken. Of drie 😉
En ik wilde het ook zo insteken: we gaan proberen om nog steeds te reizen, mijn bedrijf voortzetten, toekomstplannen maken, maar dan mét een kleine. Tuurlijk moet je ‘offers’ brengen en zullen dingen anders worden en keuzes moeten worden gemaakt, maar je eigen leven gaat ook door. Tenminste dat hoop ik! Haha
Kortom: besloten we gaan er toch voor. Gezien het voor mijn werk (zzper) handiger was niet meteen te beginnen hebben we de ‘startdatum’ 3 maanden vooruit gezet. Die 3 maanden gaven mij nog een soort ‘backup gevoel. We hadden echt uitgesproken er voor te gaan, maar ik kon nog aan het idee wennen en terug als ik toch zou denken: toch niet!
Inmiddels ligt er een kleine dame naast me! Een vreselijke, onzekere zwangerschap én vroeggeboorte (9 weken) later is ons gezin er dan toch! Een roze wolk is er nog niet, maar laten we hopen dat als alles geland is we kunnen terugkijken op de juiste keuze ;-).
-
Door Tarinda
Wat goed dat je het bespreekbaar maakt! We hebben het hier vorige keer natuurlijk over gehad en ik snap je dilemma echt helemaal. Je leven gaat gewoon totaal veranderen en dat kan heel mooi zijn, maar dat betekent ook dat je er dingen voor moet opgeven. En ik weet helemaal niet of ik dat wel wil, zo lastig! Gelukkig hoef ik op mijn leeftijd nog niet definitief te beslissen en heb ik nog even om te ontdekken wat ik wil. Ik hoop voor jou in ieder geval dat je een keuze maakt waar je echt rust in vindt en waar je hartstikke gelukkig van wordt! <3
-
Door Kimberley
Erg knap om te lezen dat je zo open bent! Iets waar ik zeker van overtuigd ben is het belang van open te zijn over je gevoelens en twijfels. Door open te zijn en dingen van je af te schrijven creëer je weer wat meer ruimte en rust in je hoofd!
Zelf heb ik van jongs af aan altijd al een kinderwens gehad, maar als je jong bent zie je natuurlijk nog niet echt welke verantwoordelijkheden daarbij komen kijken. Ik ben nou 26 en ga dit jaar trouwen met mijn vriend! Erg leuk en ook spannend allemaal. Maar al gauw kwamen de gedachten wat er gaat gebeuren na het trouwen. Na trouwen komen vaak kinderen.. en die gedachte maakte veel bij me los. Kinderen direct na het trouwen hoeft natuurlijk niet, maar ik begon me toch af te vragen, wil ik nou wel écht kinderen? De realisatie van welke verantwoordelijkheden daarbij komen kijken maakten me behoorlijk angstig en twijfelachtig. Inmiddels ben ik er wel uit waar die gedachten vandaan komen. Ik weet nu dat ik wel kinderen wil, maar de angst of ik wel een goede moeder zal zijn is wat me aan het twijfelen zette. Ik heb meerdere keren problemen met mijn gezondheid gehad en ook psychisch zijn dingen niet altijd even makkelijk geweest. Daarbij maken de vele online beoordelingen bij programma’s zoals Vier Handen Op Een Buik het er ook niet beter op. Hoewel ik mezelf niet als een extreem probleem geval zie 😉 doen zulke opmerkingen toch iets met je. Na het trouwen ga ik zeker iets met deze angst doen, want als ik eenmaal echt aan kinderen toe ben, wil ik niet voor onaangename verassingen komen te staan. Ik ben er wel zeker van overtuigt dat mijn vriend een goede vader zal zijn! Hij heeft mij ten slotte ook vaak geholpen met mijn gezondheid en staat altijd voor me klaar. Maar ik weet dat als ik eenmaal moeder zou zijn, ik niet altijd op hem kan leunen.
Ik hoop dat jij er ook uit kan komen Sophie. Waar ik wel in geloof is dat kinderen krijgen absoluut niet verplicht is. Kinderen krijgen is iets dat je wilt, niet moet! -
Door Galina
Heel goed van je dat je dit zo openlijk beschrijft. Hier speelt dat dilemma ook. We waren afgelopen weekend in de IKEA en wisten niet hoe snel we weer uit de kinderafdeling (waar je verplicht doorheen moet) moest komen omdat het echt too much is daar en je van die ouders met complete waanzin in hun ogen ziet roepen naar hun kinderen. Anderzijds vind ik mijn petekindje en mijn nichtje echt het einde. Weer anderzijds moet ik er niet aan denken om in het weekend in een of andere speeltuin te moeten staan i.p.v. te doen waar ik zelf zin in heb. Wéér anderzijds is daar die vreselijk irritante fear of missing out. En dan is er nog de uitspraak die elke ouder doet: dat het de mooiste ervaring uit je leven is. Veel verschillende zijden dus en ben er nog steeds niet over uit. Wel vind ik het geruststellend dat er velen zijn die hier ook mee worstelen, voel me soms namelijk een beetje een buitenbeentje omdat ik het echt nog niet weet.
-
Door Laura
Het is helemaal prima om geen kinderen te willen, dat maakt je echt niet minder vrouwelijk. Als je geen magisch gevoel krijgt bij de gedachte van een kind krijgen, dan moet je het niet doen! En als je later toch een kind wil opvoeden, er voor wilt zorgen en je liefde geven dan zijn er ook nog opties zoals adoptie 🙂
-
Door Marjolijn
Moet je al die reacties zien :O Je hebt iets losgemaakt, Sophie! En wat goed dat je hier zo diep over nadenkt =) Ik kan je helaas geen antwoorden geven, ik kan je alleen laten weten dat ik er ook nog niet uit ben. Mocht ik toch uiteindelijk kinderen willen, dan zou ik het liefst voor adoptie gaan. Naar mijn idee zijn er namelijk heel veel ouderloze kinderen (zowel in Europa als in de rest van de wereld) en ik denk dat ik die net zoveel liefde zou kunnen geven als een kind dat ik zelf gebaard heb. Alleen is adoptie niet zomaar geregeld…
Het is gewoon een heel ingewikkeld en belangrijk onderwerp, kinderen, omdat je de keuze voor de rest van je leven maakt.
-
Door Sara
Hoi Sophie, mooi geschreven. Als ik mijn toekomst zou voorstellen, een paar jaar ouder, met een job, een vriend, hobby\’s… Dan zie ik ook nog geen kind passen. Een kind krijgen vind ik persoonlijk een hele opoffering, tenminste als je het goed wilt doen. Nu ik ouder ben, besef ik hoeveel tijd en liefde mijn moeder heeft gestoken in mijn opvoeding (en die van mijn zus). Ze is er altijd om ons te helpen, te steunen, de weg te wijzen in het leven. Ik ben van mening dat, wanneer je echt iets wilt (kan over verschillende dingen gaan), dan zal je het echt voelen! Dan gaan je gedachten maar naar iets uit.. Het is natuurlijk niet leuk om te wachten op dat gevoel en dan vraag je je misschien wel af of je dat gevoel ooit wel zal krijgen. Ik geloof erin dat dingen gebeuren voor een reden. Wanneer je niet ten volste verlangt naar een kindje, is het (volgens mij) nog niet het moment. Zal het moment er ooit zijn? Dat weet ik niet. Ik ben zelf nog maar 21 jaar dus vergeef mij alsjeblieft als je het niet vind passen wat mijn visie is! 🙂 Groetjes Sara
-
Door Cynthiaa
Het is ook moeilijk, het is een grote stap, een enorme keuze die je leven doet veranderen. Kinderen is niet niks, die zet je niet zomaar weer in de kast, omdat je er geen tijd voor hebt. Ik zou gewoon als ik jou was het laten voor het nu is, komt er een kind, dan komt er een mokkeltje, maar je moet je niet druk maken dame. Tegenwoordig heb je veel oudere moeders of vaders.
Wat ik meekrijg van mensen uit mijn omgeving die op jonge leeftijd ouders werden dat kinderen teveel tijd opslokken, spijt hebben dat ze niet eerst school hebben afgemaakt of een fatsoenlijke baan hebben, maar ook het niet verwezenlijken van dromen in het leven. Een kind komt altijd op 1, dan pas jij. Zorg ervoor dat je anders je grootste wensen hebt uitgevoerd die je in het leven wilt behalen? Denk nadat je deze hebt behaald nog een keer na over een kind?
Zelf wil ik voor nu nog geen kinderen, ik ben nog maar 23 – bijna 24 – voel de hete adem van anderen in mijn nek dat ik allang een kind moest hebben en in verwachting van de tweede moest zijn, maar het is mijn leven. Ik doe wat ik wil en als ik nog geen kinderen wil of niet wil settelen, dan doe ik dat niet. Ik wil nog elk weekend uitgaan, ik wil nog naar Las Vegas en zoveel make-up kopen dat ik een nieuwe make-up kast moet aanschaffen. Daarnaast weet ik niet of ik mijn kinderen wil groot brengen in een wereld zoals nu. De verandering in de maatschappij, de extreme haat van mensen, het social media leven en meer.
Mijn om zegt ook altijd – ondanks mijn kleine haat naar kinderen toe, sorry! – dat een kind van jezelf anders is, daar maak je tijd voor vrij, daar voel je zoveel liefde voor dat je er alles voor wilt opofferen, zolang het kind gelukkig is. Een happy child, is een happy mom! Ik weet niet of het je iets heeft geholpen, maar blijf bij je gevoel, dat is belangrijk! Hugs! <3
-
Door Daisy
Ik heb heel lang niet geweten of ik wel moeder wilde worden. Eind 2014 kreeg ik het gevoel dat we ervoor moesten gaan en 9 september 2016 is mijn geweldige dochter Liz geboren. Toen ben ik echt veranderd, naar mijn mening in positieve zin. Ik vind de rol van moeder de mooiste rol die ik ooit gehad heb en ik heb nog nooit zoveel van het leven genoten als nu. Liz verrijkt mijn leven en als ik dit had geweten had ik haar al veel jaren eerder in mijn leven gewild. Maar dat weet je niet en niet iedereen is hetzelfde. Vroeger zag ik mezelf echt niet als moeder en vond ik mijn onbezorgde leventje juist heel fijn en belangrijk. Nu weet ik beter, het leven wat ik nu heb, het leven met mijn man en mijn dochter is mijn grote geluk. Ik ben er zo dankbaar voor dat ik dit leven heb en zou niet meer anders willen.
-
Door Katinka
Lang gedacht, dat ik echt nooit kinderen wilde….In mijn eerste lange relatie paste het niet, we waren allebei overtuigd dat we geen kinderen wilden. (Hoe pijnlijk was het dat mijn ex (toen ie dat eenmaal was) met zijn volgende vriendin wel heel snel een kind kreeg….)
In de volgende lange relatie (is ook mijn huidige) lag de bal geheel bij mij. Mijn vriend wilde wel, maar ik mocht het zeggen. Dat werden dus voorlopig geen kinderen… We schelen ook nog eens 11 jaar; mijn vriend vond zichzelf op een gegeven moment ook wel te oud om nog aan kinderen te beginnen. Wel hebben we een aantal jaren een weekend-pleegzoon gehad. Want, we houden dus wel heel erg van kinderen. Ik werk al mijn hele leven in onderwijs en sociaal werk. Altijd met kinderen of jongeren. Ik zou niets liever willen.
En pas vanaf dat het echt geen optie meer was, kreeg ik toch spijt…spijt dat ik zonder verantwoordelijkheid voor iemand anders door het leven wilde gaan. Mijn vrijheid stond voorop. Dus eigenlijk is de biologische klok voor mij nooit gaan tikken maar nu is het mooi te laat. Wat ik hiermee eigenlijk wil zeggen, het ligt voor iedereen anders. En elke keus kan voor jou op termijn de juiste of toch niet blijken te zijn. En alleen jij kunt hem maken. Succes! -
Door Renee
Ik heb nu 2 jaar een relatie met een man die vader is van 2 kleintjes. Geloof me, dat is keihard werken. Als de kinderen er zijn, draait niets meer om ons. Je wordt geleefd. De 1 vind dit geweldig, de ander realiseert zich wat hij/zij ermee opgeeft. Ik ben 30 en heb geen moedergevoelens. Sterker nog.. ik ben veranderd van mening nu ik weet wat het inhoudt. Daarnaast is de wereld overvol en denk ik dat het heel natuurlijk is dat niet iedereen een moedergevoel heeft. Simpelweg omdat de wereld zoveel mensen niet aan kan. Ik zou er bij een moedergevoel wel voor kiezen maar zonder niet. Koester wat je hebt en de liefde die er is. Ook de liefde wordt op de proef gesteld bij het krijgen van kinderen. Volg je gevoel, dan weet je welke keuze juist is.
-
Door M.
In mijn eerdere relatie was hier geen ruimte voor: Ik wilde geen kinderen met die persoon. Hij wilde het overigens wel graag. Nu ben ik getrouwd met de man van mijn leven, we houden zóveel van elkaar. De situatie is financiee; stabiel, ik zou zelfs makkelijk kunnen stoppen met werken als ik fulltime wil moederen. Maar… de zwangerschap blijft uit. We hebben allebei een mooi, gezellig, liefdevol leven.
Als ik eerlijk ben, zou ik er alles voor geven om zwanger te raken. Maar we hebben het niet voor het kiezen (wel vóór de kiezen haha 🙂 )…. Maar het begint in mijn optiek bij;
a) Een stabiele liefdevolle situatie kunnen bieden;
b) Een stabiele financiële situatie kunnen bieden;
c) Vrijheid willen inleveren.Deze zaken zijn natuurlijk alleen van toepassing als het een bewuste keuze is.
Samenvattend: Ik ben 28 jaar oud en zou niets liever willen in mijn HEEL FIJNE leven, dan een kindje.
-
Door Maria
Volg je gevoel! Als je er nu nog niet klaar voor bent, dan niet. Over een (paar) jaar denk je er wellicht anders over. Who knows 🙂 Je bent gelukkig niet de enige met dit dilemma, ik zit in hetzelfde schuitje.
-
Door Suzanne
Een heel herkenbaar dilemma. Al ben ik er geloof ik wel uit. Ik heb op dit moment geen kinderwens. Ik heb die moedergevoelens en drang niet. Terwijl ik vroeger altijd dacht moeder te worden, maar ja wist ik veel? Ik had helemaal geen besef dat kinderen krijgen een keuze kon zijn. Ik ben op dit moment 30, woon 5 jaar samen en een financiële stabiele situatie. Dit zou toch het moment zijn? Van het idee alleen al krijg ik paniek. Die verantwoording 24/7 wil ik niet dragen, ik vind de wereld echt veel te vol en zo zijn er nog 100 redenen om er er niet aan te beginnen. Ik zit nu ook in de fase dat veel mensen om mij heen kinderen krijgen. Soms raak ik ervan in paniek want dan denk ik wat is er mis met mij? Waarom wil ik dit niet? Maar het is goed zo nu. En mocht ik over 5 jaar wel opeens denken dat ik een kind wil, dan kan ik het altijd opnieuw herzien. Al verwacht ik dat niet.
Volg vooral jouw gevoel! Succes met jouw keuze!
-
Door Myrthe
Sinds ik weet dat ik PCOS heb (ik ben 27) denk ik hier ook veel sterker over na. Ik heb het gevoel dat als je je zwangerschap moet plannen omdat je met PCOS niet zo makkelijk zwanger wordt, een veel groter ding wordt. Ik dacht altijd dat ik kinderen wilde maar hoe ouder ik wordt hoe ik meer ga twijfelen. Ook wat betreft vrijheid maar ook financieel gezien. Eenmaal een kindje kan je het moeilijk in een rieten mandje de Nijl opsturen als het je niet bevalt.
-
Door Maaike
Hoi Sophie, ook ik voel geen biologische klok en dat vind ik prima. Wij (mijn partner en ik) willen ook vanuit duurzaamheidsmotieven geen nieuw leven op de wereld zetten. De aarde is al zo vol en het gaat al niet goed, moeten wij daaraan bijdragen? Voor ons is het antwoord nee geweest. Een kind kost veel energie (letterlijk: voeding, luiers, brandstof etc) en dat willen wij de aarde niet aandoen.
-
Door Bibi
Mijn stiefmoeder van 36 kreeg rammelende eierstokken toen mijn zus van 23 zwanger raakte dus binnen een jaar had ik toen een nichtje en een broertje erbij. Daarvoor wilde ze helemaal geen kinderen en wilde mijn vader ze ook niet meer dus dat was wel een verrassing voor iedereen.
Toen twee vriendinnen van mij allebei zwanger raakten wilde ik ook graag een kindje maar ik zat toen in een relatie waarin ik niet gelukkig was en ook niet meer zou worden. Bovendien wilde hij eigenlijk helemaal geen kinderen en besloot ik toen ook om de relatie te beëindigen.
Maar ik geloof nog steeds in de liefde, dus ook in die ene geweldige vent die, (misschien ken ik hem al?) -als het ons gegeven is- uiteindelijk de vader van ons kindje mag worden.
Mijn beste vriendin probeert echter al jaren zwanger te worden maar dat is tot nu toe nog niet gelukt, dus vanzelfsprekend is een zwangerschap toch ook niet…het blijft een wonder. -
Door Brigitte
Haha, dat zijn van die dingen he… Omdat je zo eerlijk erover blogt, zal ik je eerlijk mijn verhaal geven, wellicht heb je er iets aan.
Ik heb nooit een kinderwens gehad, ik vond kinderen gewoon niet schattig en niet cute. Mijn vriend wist ookzeker dat hij geen kinderen wide, dus we waren helemaal gelukkig. Toen ging mijn relatie uit en kreeg ik een nieuwe relatie, ik werd verliefd op een Spanjaard, die ik in Paris ontmoette. En na 4 maanden en elkaar 4 x gezien te hebben raakte ik zwanger. Ai! Hij was dol op kinderen en wilde er wel 5. Ik was in shock. En toch hoefden we er niet lang over te denken. Dit was zo bijzonder en zo ‘het lot’ en het kindje kwam ter wereld. En natuurlijk houd ik zielsveel van mijn dochter (14 inmiddels). Ik zag zeker geen roze wolk en ook in zo’n prille relatie is het pittig en het duurde dan ook 6 jaar voordat ik me ‘ertoe kon zetten’ haar een broertje te geven.
We hebben dus twee kinderen. Ik ben nog steeds niet superdol op kinderen als in ” aahh en ooh’ en ik ben blij als het kinderfeestje weer voorbij is en de afspraakjes weer naar huis zijn.
En ja… die vrijheid is lastig met kinderen, maar vooral ook duur. Reizen doen we nog maar alles in schoolvakanties, maal 4: kassa! Maar toch… dat reisje NY met zn vieren was echt te gek en iedere dollar waard.
Terugkijkend zeg ik: Je houdt gewoon van ze. Maar zou ik geen kinderen hebben gekregen denk ik niet dat ongelukkig zou zijn geweest of er spijt van zou hebben gehad. Ik denk wel dat je op een gegeven moment, zo rond je veertigste, als iedereen om je heen zich op het gezin focust en je vrienden en familie er in opgaan, jezelf misschien even opnieuw op de kaart moet zeggen en je eigen weg en misschien een nieuwe sociale route moet zoeken.
Ook denk ik, dat als kinderen in je bestemming zitten, het wel op je pad komt.
Blijf dicht bij je zelf!-
Door Elvira
Wat een goed artikel en zoveel reacties!!!!
Ook ik weet nog niet als ik kinderen wil. Als twintiger wilde ik ze niet, nu als dertiger ben ik de lieve tante, maar inderdaad heel blij als de kinderfeestjes zijn afgelopen en weer naar mijn rustig huisje kan.
Ik haal ook veel voldoening uit mijn hobbies en zou moeite hebben om die boven mijn kinderen te stellen. Dus vooralsnog blijven we met zn tweetjes…
-
-
Door Joke
Ik heb zelf twee kindjes en ben er heel gelukkig mee. Ik heb altijd wel geweten dat ik kindjes wou voor mijn 30ste. Ik ben erfelijk belast met PCOS maar heb het geluk gehad om uit de medische malenmolen te blijven en ben spontaan zwanger geworden.
Wat ik hier al gelezen hebt, klopt volledig. Het is soms best wel pittig om gezin, carrière en hobby’s te combineren, en zeker in de babyjaren sneuvelt er wel wat. Een vriendin van mij verwoordde het als volgt: ‘je wordt geleefd de eerste jaren’ en dat klopt wel. Maar de babyfase (waar ik ook best wel van genoten heb en wat betreft flessen of borstvoeding, volg gewoon je gevoel en al de rest smijt je overboord, ze worden heus wel groot) gaat voorbij en ondertussen kunnen we ook weer op pad met ons tweetjes en plannen we citytrips in als koppel en zijn de kindjes dolgelukkig dat ze bij oma/opa mogen logeren. Ik denk dat het belangrijkste is dat je als koppel hetzelfde gevoel hebt hierin. Als de ene bijvoorbeeld wel wil en de andere niet, moet je er gewoon niet aan beginnen tot je allebei op hetzelfde gevoelsniveau zit. Zolang je samen gelukkig bent met je keuze, wat die keuze ook is, zit je goed. -
Door Martine
Oh, wát herkenbaar. Ik heb vanaf kinds af aan gezegd dat kinderen niets voor mij was. Het is geen must. Geen vakje die ik moet aftikken. En nu ik 30 ben zijn er zo veel mensen die daar iets van vinden..! Ik vind het soms echt bijzonder dat het zo vanzelf sprekend moet zijn om jezelf te willen voortplanten. Alsof het een MOETje is, want anders is er iets ontbrekend in je leven.
Ik begin nu een beetje op te warmen voor kinderen. Nog steeds niet een bio klok die is gaan tikken, maar een absolute “nee” is het niet meer. Maar, er is ook tegen mij gezegd dat het wellicht lastiger is om kinderen te krijgen – dus wil/ga er ook niet op hopen. Het zou kunnen in mijn situatie; goede baan, leuke vent, lekker leven vol met support en liefde – maar toch, als ik dan denk aan een kindje, denk ik vooral aan de benauwende ‘dit is voor ALTIJD’- gedachte. En dan denk ik; nee – ik kan nog wel eventjes wachten..! Alles op z’n tijd! En als het niet komt – kan ik ook een leven vol bedenken met leuke dingen waar geen kind in voor komt..! 🙂 -
Door Elcke
Hee Sophie!
Wat fijn dat ik nu je artikel lees. Deze gedachten zijn namelijk erg herkenbaar. Vooral het ontbreken van ‘de biologische klok’, dat heb ik ook. Maar ook dat idee over ‘maar zo hoort het’ is heel herkenbaar!
Blijkbaar speelt dit onderwerp bij meerdere vrouwen & hoef ik me gelukkig geen zorgen te maken of ik misschien wel abnormaal ben 😉 haha.
Misschien komt het moeder gevoel ineens opzetten en misschien wel nooit. Ik probeer het ook maar los te laten.Bedankt voor je openheid <3
Liefs, Elcke
-
Door Danielle
Zo fijn om al deze reacties te lezen.
Ik ben nu 28 jaar oud, ik dacht vroeger vaak; ach zee-en van tijd en zag mezelf echt wel met een gezinnetje. Maar nu loop ik tegen de 30 en lijkt het allemaal zo snel te gaan. Ik voel totaal geen biologische klok.
Ben knetterdruk.. amper tijd voor mezelf. Hoe zie ik dat dan voor me met een baby denk ik dan.. in mijn omgeving raakt de een na de ander zwanger. Dus ik organiseer en bezoek de ene na de andere babyshower. En toch ben ik blij wanneer ik in de auto naar huis zit, omdat ik alle pamper/kraamhulp/babyvoeding- onderwerpen dan alweer meer dan zat ben en er toch niet over mee kan praten..
En het contact met goede vriendinnen die wel moeder worden van hecht naar elkaar af en toe spreken gaat, vind ik ook nog altijd lastig. Ik neem het ze niet kwalijk want je leven veranderd enorm.ieder gaat zijn eigen weg en is druk met zijn eigen dingen.
Heel gek dat ik verwacht had dat het mij zou overkomen maar dat ik mezelf er nu steeds vaker op betrap op het bedenken wat alle voordelen zijn van geen kinderen hebben ten opzichte van wel kinderen hebben. Ze zeggen altijd: ja maar als het van jezelf is is het anders.. het klinkt cliche maar het is echt zo. Nee. Ik geloof dat ik het voorlopig mooi bij mn lieve hondje hou die altijd en overal bij me is.
En toch voelt het dubben over wel of geen moeder worden soms zwaar.
Ik wil nog zoveel.. ook op sportief vlak.
Plus dat ik zelf nog vaak tegen obstakels loop waarin ik het leven niet altijd makkelijk vind.. als ik dat zelf al struggles vind..waarom zou ik dan een kindje op de wereld zetten..
Levenslessen&Dilemma\’s…. -
Door aukje
Hoi Sophie,
Wat fijn dat je dit onderwerp ter sprake brengt en dat het onder veel vrouwen van nu ‘speelt’. Ik ben nu 35 jaar en voel dat ik nu echt moet gaan kiezen, want anders wordt de keuze voor mij gemaakt. Als meisje groeide ik op met het idee dat kinderen krijgen de natuurlijke gang van het vrouwelijke bestaan is. En ik hou echt van baby’s en kinderen, vooral als de ouders er niet bij zijn. Op mijn 25e is bij mij pcos vastgesteld en werd mij verteld dat ik verminderde kans op zwangerschap heb en dat ik hiervoor eventueel hormonen zou kunnen gaan slikken. Nu werd het ineens een keuze; het moment dat ik een kind wil, kan ik bij de huisarts vragen om een hormoonkuur. Hmmm, wil ik wel kinderen en wanneer is het geschikte moment? Vragen die mij al jaren bezighouden. De eerste jaren hechtte ik waarde aan materiele zekerheden als goede huisvesting en inkomsten en uiteraard de geschikte partner. Nu heb ik een hele fijne partner die zelf zeker geen kinderen wil omdat hij een chronische ziekte heeft die hij niet door wil geven en daarbij vindt dat de wereld al vol genoeg is. Daarnaast heb ik door een burnout geen werk meer en wil ik geen kind opvoeden in een uitkeringssituatie. Ook worstel ik vaak genoeg met oordelen over vrouwen die naar mijn idee wel heel gemakkelijk voor kinderen ‘kiezen’. Zonder er bij stil te staan wat zij het kind te bieden hebben en wat het van hen als moeder vraagt om een gezonde ontwikkeling te begeleiden. Ook maak ik me zorgen over de overpopulatie en zo heel erg leuk vind ik deze wereld niet. Ik maak me best wel zorgen over de toekomst als ik alleen al kijk naar hoe de mensen nu zijn en met elkaar, de dieren en hun omgeving omgaan. Toch komen bij mij de twijfels elke maand weer opspelen; het zou nu nog kunnen (dat is natuurlijk nog maar de vraag) en kan ik leven met een definitieve kinderloosheid? Mijn twijfels komen onder ander ook voort uit het feit dat ik geen vriendinnen heb zonder kinderen. En dat ik overal alleen maar moeders zie die samenzweerderig over het wel en wee van hun kroost praten alsof hun hele identiteit er van af hangt. Ik kan me daar niet mee identificeren en voel me dan erg eenzaam. Moeders schijnen je bij voorbaat zielig of egoïstisch te vinden als je niet mee doet in het kinderen krijgen, terwijl ze zelf een kop als een zuurpruim hebben en vaak alleen maar klagen. Hmm je merkt vast dat ik nog vast zit in oordelen. Ik zou graag op een dag wakker worden en vrede voelen bij mijn kinderloosheid. Ik voel een soort heimwee naar de tijd die eerder in een reactie genoemd werd; de tijd waarin er voor kinderloze vrouwen een plek was in de samenleving die gewaardeerd en nodig werd bevonden. Ik voel ook dat ik deze plek zelf zou moeten innemen als ik hierin verandering zou willen. Het is fijn om te zien dat er steeds meer vrouwen zijn die zelfverzekerd staan voor hun kwaliteiten als vrouw en wat zij het geheel te bieden hebben, juist omdat zij tijd een aandacht vrij hebben zonder de zorg voor kinderen. Nu ik nog!
-
Door Sophie
Dankjewel voor het delen van jouw verhaal Aukje! Die comment waar je het over hebt bleef bij mij ook hangen en heeft er inmiddels voor gezorgd dat ik die rol aan het uitzoeken ben. Ik denk dat ik nu zo’n 98% zeker ben dat ik geen kinderen wil, als ik naar mijn gevoel luister dan is dat verlangen er gewoon niet. Ik denk dat als ik mijn werk met Naoki blijf uitbreiden en mensen op deze manier kan helpen en de wereld een beetje mooier kan maken, ik mijn taak in het leven gevonden heb en daar gelukkig mee ben. Daarnaast vind ik ook veel geluk in de vrijheid die ik en mijn vriend hebben, vooral simpele dingen zoals uitslapen haha maar ook bewust de tijd nemen voor onszelf en samen aan een sterke relatie werken.
Ik zou je aanraden om ook proberen uit te vogelen wat jouw talenten zijn en hoe je die kunt inzetten – wellicht doe je dat al – zodat je een gevoel krijgt dat je bijdraagt op jouw manier. Dat geeft veel rust 🙂 Veel succes met jouw keuze!
-
-
Door Jolanda
Een beetje laat heb ik ook je website ontdekt …
Fijn om te lezen hoe je dit zo openlijk afweegt. Fijn ook om te lezen hoe het ontvangen wordt. Ik ben 51 en mijn oudste kind wordt dit jaar 18. Voordat ze in ons leven kwam hebben we lang het gevoel gehad dat we eigenlijk helemaal niet wisten of we wel kinderen in ons leven wilden verwelkomen. Tot op een gegeven moment de wens er wél was. Voor ons was het de nieuwsgierigheid hoe het zou zijn om zélf een kindje te begeleiden op weg door de wereld. Een heftige kinderwens was het niet, als het er niet zou komen was het ook goed geweest. Eigenlijk was het meer een kwestie van de deur openzetten dan van echt ons leven binnen sleuren. Nu is ze niet meer weg te denken, en haar zusje ook niet. Al zijn ze al bijna weer op de leeftijd dat ze hun eigen weg gaan kiezen. We zijn blij met wat ze brachten en wat ze ons hebben geleerd en laten zien. Leuk én minder leuk … that\’s life. Dingen en gevoelens die we niet op die manier zouden hebben gekend als ze er niet waren geweest. En die we dan misschien ook helemaal niet zouden hebben gemist omdat er andere dingen op ons pad zouden zijn gekomen. Wat je ook kiest, laat het vooral jullie keuze zijn. Dan is het altijd goed! -
Door Jess
Jeetje wat herkenbaar , ik ben nu 31 en de twijfels houden mij bezig . Meer omdat het nu vaker wordt gevraagd , gevraagd meer gezegd : nou jess , tijd tikt door . Maar als ik het omdraai vind ik het bizar wat voor obsessie het eigenlijk is of een vrouw wel of geen kinderen krijgt / neemt . Ook hoe ermee om wordt gegaan je ” moet ” met alles mee doen . Wil ik dit wel ? Wil ik mij druk maken over dragen omdat nu hipper is of borstvoeding geven en anders uitleg moeten geven als je de fles geeft . Begrijp me niet verkeerd ik ben dol op de kinderen . Heb echt wel lijstjes van namen in mijn hoofd . Maar men wat een druk zit erop om mee te kunnen doen met stroom is het in mij ogen . Bedankt voor deze blog , en de reacties ik ben gelukkig niet alleen al vind ik dat zelf niet zo erg ☺️
-
Door Esra
Hai. Ik ben op mijn 24e + 6 maanden er bij geteld moeder geworden van een gezonde dochter. Dit was in 2013 en inmiddels al bijna een vierjarig meisje. Mijn meisje, mijn uitdaging en mijn kind. Toen ik haar kreeg was er nog geen opleiding afgerond. Er was geen huis gekocht, een auto en meer. Ze kwam en ondanks de relatie met mijn ex onveilig was koos ik voor deze dag. Ik wist namelijk heel goed, vertrouwend op mijn gevoel dat ik in de toekomst wellicht anders altijd naar ‘mijn kind’ zou uitkijken. Abortus was geen optie, de zwangerschap was complex en een gezond kindje krijgen was geen vanzelfsprekendheid. Een huilbaby, jee ik wist nog heel goed dat ik buiten liep met de wagen. Voortaan zou ik, waar ik ook zou zij. Al zou dit moment over 50 jaar zijn; ik zou altijd een verbintenis blijven voelen met dit leven. Het heeft mij benauwd! Ik heb nooit begrepen hoe de tijd kon vliegen. Voor mij vloog de tijd niet. Het stokte, het remde maar zo maar even er bij doen? Toch bleef ik relativeren. Ik bleef doorgaan. Huilbaby, uren? Kamer uit. Daar bleef het natuurlijk niet bij. Een baby, peuter, kleuter en alle andere fases blijven niet enkel tijd van je vragen. Tijd waarin je 24 uur dienst hebt. Nee, je bent echt aan het opvoeden. Je biedt zorg, veiligheid en geeft aandacht. Liefde geven en nemen is de basis. Je probeert het uit, het staat nergens opgeschreven of voorgedaan. Vriendinnen, mama’s of mensen die ervoor geleerd hebben, lezen, erover praten en reflecteren dus groeien. Uiteindelijk ben je met het opvoeden een compromis aan het sluiten. Er zijn dagen dat het natuurlijk gaat en het enkel genieten is. En ook dagen dat ik vloek onderaan de trap en denk potverdorie! In het sluiten van een compromis is het een natuurlijk proces dat ik dit doe uit liefde, met oog op haar veiligheid en behoefte aan afbakening, duidelijkheid en consequentie. Mijn kind is één met pit. Een eigen prachtige karakter. Vrij. Spontaan. Open. Slim. Gevoelig. Een uitstekend gevoel voor detail en beeld. Eigengereid. Nooit stil. Altijd geprikkeld om wat te doen. De keren dat ik haar op bed leg en zij 1,2,3 wegvalt is op 2 handen te tellen. Zij is een piraat. De liefste. Met humor. Zij geeft mij een kijk op de wereld die enkel zij heeft. Het is mij een eer en een groot voorrecht om moeder te zijn van mijn meisje. Laatst aan zee, de reis, mijn alertheid aan zee – ik ben moe. Maar thuis, gewassen en wel in bed. Kan ik haar enkel dit eerlijk vertellen. Danken voor deze dag samen. Natuurlijk ik wil ook vrij zijn, alles laten en her en der werken. Zien waar het leven mij brengt. Geen verplichtingen of verwachtingen. Het gevoel van vrijheid. Als alleenstaande moeder loop ik niet even naar het Kruidvat. Als ik dit al wel doe omdat ik dan oppas heb is dit mijn doosje vrijheid. Ja. Het is geeneens een keuze. Ik geloof dat beide levens prachtig zijn. Ik kan mij een leven zonder mijn kind niet meer voorstellen. Ik wil op een mooie dag zeker weer mama worden maar dit ligt in de toekomst verborgen. Zo niet dan is het ook goed. Mij overkwam het, gelukkig. Ik doe het gewoon, wat zouden alle andere rollen in mijn leven anders voor zin hebben? De relatie met mijzelf op 1 erna mijn moederrol op 2. En daarna nog vele rollen volgend. Er is overal wel een oplossing voor te bedenken. Je schaaft ook je verwachtingen bij. Nu gaan we samen op vakantie naar een all inclusief hotel. Maar er komen ook vakanties waarin mijn meisje alweer gegroeid is en lopen gaat met grotere stappen. Ik heb vrienden waar zij prima bij kan vermaken maar ook vrienden die ik graag zonder haar aanwezigheid zie. Ik hoop dat ik je ook een kijkje heb gegeven op dit thema.
-
Door Dave
Hallo Hier een jongen van 37. Dit onderwerp geld ook zeker voor mannen, tenminste wel voor mij. Ik weet namelijk ook niet wat ik wil. Aan de ene kant zie ik het voor me om vader te worden en op die manier te genieten van het vaderschap. Aan de andere kant ben ik bang dat ik word zoals mijn vader, iemand die niet naar zijn kinderen uitkijkt. Ik ben absoluut niet zo maar toch is de angst er wel.
Als je geen kinderen zou nemen zou het leven doorgaan zoals nu, je hebt vrijheid in alles wat je wil. Je leeft aardig luxe en kan alles doen wat je wil. Bevalt op zich prima. Maar aan de ene kant wil je toch ook misschien alles doorgeven wat jij leert in het leven. En als ik er straks niet meer bent zou ik het liefst hebben dat alles naar mijn kind (eren) zou gaan. Mijn vriendin heeft een soort angst stoornis. Ze is o.a. bang dat ze haar werk kwijt raakt en we dan niet meer voor het kind kunnen zorgen. Ze controleert ook 5x het huis voordat ze naar het werk gaat. en zo zijn er nog wel een paar dingen. Ik kan lullen wat ik wil om te zeggen dat ze zich niet zo druk moet maken om dingen die er niet zijn maar ja dat helpt niet. Wij zullen het ook echt wel binnen 2 jaar moeten gaan beslissen. Ik ben er soms misselijk van. Normaal is de 1 heel overheersend in wat iemand wil en de ander vind het dan vaak prima of goed. Zo gaat het in het leven. Maar ja als beide het niet weten dan heb je dus wel een probleem. -
Door Lotus
Wauw, wat een reacties gedurende bijna een jaar! Het geeft zoals eerder aangegeven weer hoe erg dit onderwerp speelt in de huidige tijd. Laat ik er maanden later als spuit 11 ook nog wat over zeggen 😉
Net als het merendeel van de vrouwen hier ben ik een vrouw van 35 die hier al een paar jaar mee worstelt. Zeker gezien mijn vriend al 2 (puber)kinderen heeft en een stuk ouder is, is samen kinderen krijgen geen vanzelfsprekendheid. Daarnaast heb ik tot mijn 30e geroepen dat ik absoluut geen kinderen wilde. Ik heb in mijn pubertijd nog halfbroertjes en zusjes gekregen en heb toen heel realistisch gezien hoe vreselijk zwaar het is om kinderen te moeten verzorgen en opvoeden. En hoe je nooit meer zonder zorgen en stress kunt leven als er eenmaal kinderen zijn. Verwarrend werd het wel toen mijn vriendinnen babies kregen en ik smoor en smoor verliefd werd op hun kinderen! Sindsdien heb ik jaren getwijfeld en het zelfs uitgemaakt met mijn relatie omdat ik er niet uitkwam. Maar ik voel het net als veel vrouwen hierboven gewoon niet in mijn oergevoel! Mijn voornaamste reden om het wel te doen is eventuele “spijt” na mijn 40e als het te laat is of als mijn vriend eerder overlijdt dat ik alleen achterblijf. Of dat ik iets heel erg bijzonders mis waardoor ik een bepaalde zelfontwikkeling niet zal ervaren. Maar dat zijn nogal wat egoistische drogredenen om aan een nieuw leven te beginnen! Op mijn 35e heb ik me inmiddels al minstens 100 keer moeten verdedigen waarom ik geen kinderen heb of wil. Om maar aan te geven dat de enorme pakketten met vrije keuzes en breed scala aan levensroutes die heel veel vrouwen in deze generatie kunnen kiezen of willen volgen geheel haaks staat op wat de maatschappij blijkbaar nog steeds van je verwacht. En dat is wat mij betreft vreselijk jammer. Gek genoeg valt het me op dat als vrouwen “maar” voor 1 kind kiezen, na het krijgen van kinderen full time blijven werken of juist helemaal willen stoppen met werken deze vrouwen zich net zo goed moeten verdedigen als de kinderloze of -vrije vrouw. Wat zijn we toch hard tegen en over elkaars keuzes! Heeft de vorige generatie vrouwen zich hard gestreden zodat wij alle keuzes kunnen maken die we zelf willen, gaan we elkaar er nu vaak om veroordelen. Het valt mij overigens wel op dat de vrouwen die een keuze DURVEN maken het gelukkigst zijn en de vrouwen die denken “dan maar alles: kinderen, carriere, hobbies en een druk sociaal leven” zichzelf (vaak) totaal over de clinch jagen qua stress. Hoe oneerlijk ook: misschien moeten we als vrouw toch keuzes durven maken om niet overspannen te worden en het leven leuk te houden, ook al is dat heel moeilijk en lijkt dat soms voor de man iets makkelijker 😉
Ook ik heb het artikel ooit gelezen over hoe kindervrije vrouwen als hogepriesteres ooit op een andere manier bijdroegen aan de maatschappij en dat vond ik een verademing! Blijkbaar werden kindervrije vrouwen in de historie meer gewaardeerd en geaccepteerd om hun positie in de maatschappij dan nu en dat is stiekem best opmerkelijk!
Ik heb uiteindelijk voorlopig gekozen voor geen kinderen in mijn leven met als reden dat ik de wens niet genoeg voel om er mijn hele leven voor om te gooien, er echt meer dan genoeg mensen op de wereld zijn en ik vind dat een kind een commitment is die alle aandacht, liefde en stabiliteit verdient (die ik niet kan geven, want ik ben een enorme stuiterbal). Daarbij vind ik het een mooie gedachte dat als spijt later het ergste is wat je kan overkomen: het is ook maar spijt en ook dat valt te verwerken en een plek te geven!
Alle twijfelaars hierboven: heel veel succes met de worsteling en ik worstel af en toe ook nog even hard mee! Het heeft mij iig wel goed gedaan te voelen dat ik niet de enige ben in dit proces!
-
Door Pingback: Het wel of geen kinderen dilemma – Een vervolg
-
Door Pingback: Twijfel je of je kinderen wilt? Stel jezelf deze 5 vragen
Door Sanne
Ik kan me helemaal vinden in je verhaal. Ik wil graag heel veel van de wereld zien en dat gaat toch een stuk lastiger met kinderen erbij. Mijn leven zit op dit moment al helemaal vol. Dat zou betekenen dat ik sommige dingen echt moet laten en dat vind ik lastig. Ik heb het gevoel van die biologische klok ook niet en dus zou het (op dit moment) een hele rationele keuze zijn. Pffft en de klok tikt door… 🙂