Hoe is het om geen kinderen te willen?
In 2017 schreef ik voor Naoki een persoonlijk artikel: De grote vraag: wel of geen kinderen?. Dit artikel doet het nog steeds goed, daarom heb ik hem meeverhuisd naar SophieCarleen.nl. Ook het vervolg heb ik op deze website geplaatst. Ik krijg namelijk nog steeds weleens vragen van vrouwen die niet zeker willen of ze kinderen willen. Omdat we nu al bijna drie jaar verder zijn schrijf ik vandaag een update. Wat kan je namelijk verwachten wanneer je besluit geen kinderen te willen?
Voor mij was dit besluit een hele zoektocht. Een zoektocht naar mezelf, familie, verwachtingen en eerlijk durven zijn over hoe ik de toekomst zie. En die zoektocht eindigde met het besluit dat ik geen kinderen wil. Hier ben ik drie jaar later nog niet van op teruggekomen en aangezien ik al midden dertig ben, denk ik ook niet dat dit nog verandert. Ik heb hier vrede mee, maar mijn omgeving vindt dit af en toe nog een beetje lastig… En de maatschappij trouwens ook. Het blijkt nogal een ding te zijn als je als vrouw er bewust voor kiest om geen kinderen op de wereld te willen zetten.
Het commentaar van mensen om je heen
“Je hebt nog een paar jaar Sophie, wie weet komt de wens nog.”
“Ik zie jou echt als moeder, misschien moet je eens praten met een psycholoog om te kijken of je nog iets moet verwerken?”
“Moeder zijn is het beste wat mij ooit is overkomen, dat gun ik jou ook. Denk er alsjeblieft nog even over na!”
Vast heel goed bedoeld allemaal (alhoewel, die tweede reactie van mijn vorige baas…), maar ook een beetje vervelend om steeds te moeten horen. Er zijn gelukkig genoeg mensen in mijn leven die mijn keuze respecteren en me niet proberen over te halen om er “toch nog een keer goed over na te denken”. Maar er zijn ook nog steeds mensen, in mijn familie maar ook vreemden online, die het niet zo goed begrijpen. Die hopen dat ik toch nog van gedachten verander. Ik reageer meestal wel aardig en begripvol, maar hoop stiekem dat ze mijn besluit op een dag toch echt accepteren. En dat we er eerlijk over kunnen praten, zonder dat het gesprek eindigt met “denk er toch nog even over na”.
Je wordt overspoeld met informatie over baby’s en kinderen
Ik kan de reclames en suggesties op social media zo vaak wegklikken als ik wil, maar ze blijven terugkomen. Vooral bedrijven die adverteren op Instagram zijn behoorlijk agressief in hun marketing. Van reclame’s over zwangerschapstesten, baby- en kinderyoga tot aan cursussen over moeder zijn: het blijft maar voorbij komen. Je wordt er continu aan herinnerd dat je als vrouw al kinderen moet hebben. Of er in ieder geval mee moet beginnen. Nu kan ik hier wel mee omgaan en klik ik het weg of scrol ik door. Maar ik kan me voorstellen dat het voor vrouwen die juist wél zwanger willen worden, en bij wie het niet lukt, het erg vervelend is.
Ik merk het ook als ik een serie of film kijk of een boek lees: vaak eindigen romantische verhalen met een zwangerschap of geboorte. En wanneer je onderzoek doet naar kinderloosheid, komen er in Google voornamelijk artikelen naar boven over ongewenst kindloos zijn en de pijn hiervan. Maar ook artikelen over de essentie van het leven (die je zou missen zonder kinderen), buiten de maatschappij staan zonder kinderen en een leven vol onvervulde verlangens. De maatschappij en media gaat er vanuit dat vrouwen kinderen willen én krijgen. Ik zou me bijna schuldig voelen dat ik hier toch echt bewust voor kies én gelukkig ben…
Eén op de vijf vrouwen is kinderloos
Door de reacties die ik krijg op mijn besluit om geen kinderen te willen en door alles wat ik in de media zie, zou ik bijna denken dat ik alleen ben in mijn keuze. Toch krijgt inmiddels meer dan 20% van de vrouwen in Nederland geen kinderen. Meer dan de helft kiest hier bewust en vrijwillig voor (1). Het percentage onder hoogopgeleiden ligt nog hoger. Ruim een kwart van de hoogopgeleide vrouwen blijft namelijk kinderloos. Dat zijn dus best veel vrouwen die er bewust voor kiezen om geen kinderen te krijgen. Hier en daar wordt langzaam wat vaker over bewust kindloos zijn gesproken. Er zijn ook al een paar boeken over geschreven. “Selfish, Shallow and Self-Absorbed” van Meghan Daum is een aanrader en laatst las ik het Nederlandstalige boek “Echte vrouwen krijgen een kind” van Liesbeth Smit, wat heel herkenbaar was. Je bent dus zeker niet alleen in je keuze om geen kinderen te willen!
Heb ik spijt dat ik geen kinderen heb?
Ik voorzie nog een aantal jaar, waarschijnlijk totdat ik een jaar of veertig ben, waar ik nog overspoeld word met reclame en content over kinderen en hoe “normaal” het is om kinderen te willen en krijgen. De vragen in mijn omgeving nemen gelukkig langzaam af. Mijn leeftijd zal hierbij zeker een rol spelen, als 35-jarige die geen kinderen wilt word je serieuzer genomen dan een 25-jarige die hetzelfde zegt. Maar ook het feit dat ik niet ben teruggekomen op mijn beslissing en altijd hetzelfde antwoord heb. Ik kan er inmiddels prima mee leven dat ik geen kinderen zal krijgen, de maatschappij en mijn omgeving helaas nog niet helemaal.
Spijt van mijn beslissing heb ik trouwens niet, want ik geniet van het leven en alle vrijheid die ik ervaar. En mocht je mijn katten vragen wat zij ervan vinden: die vinden het helemaal prima. Zij genieten van alle aandacht en liefde die ik ze dankzij mijn kinderloosheid kan geven 😉
Bron:
1 – De relatie tussen vruchtbaarheid en opleidingsniveau van de vrouw, CBS
Sophie
Hi, ik ben Sophie Carleen! Op mijn blog neem ik je mee in mijn zoektocht naar een bewuster leven. Ik schrijf artikelen over (digitaal) minimalisme, spiritualiteit, feminisme, duurzaamheid en carrière.
17 Reacties
-
Door Ingeborg
Ik ben inmiddels over de 40 heb bewust gekozen voor geen kinderen. Nu nog wordt daar op gereageerd met: “Heb je nooit kinderen gewild dan?” En “Heb je er geen spijt van dat je geen kinderen hebt?” De reactie dat ik er bewust voor gekozen heb, wordt blijkbaar toch als raar ervaren. Maar ik ben heel gelukkig als cat- en dogmom. Dus ik laat het maar over me heen komen. Ik gok dat als ik tachtig ben ik weer vragen krijg of ik het niet vreselijk vind dat ik geen kleinkinderen krijg. 😉
-
Door Caroline
Ik ben half bewust kinderloos, ik kon gewoon de juiste partner niet vinden. Ik ben nu 53 en nog steeds alleen, heb wel twee lieve katten. Het enige nadeel dat ik ervan ervaar is dat de hele maatschappij tegenwoordig draait om kinderen. Als je werkt zal je altijd de verloven van de zwangeren moeten opvangen, de verhalen over de kinderen/kleinkinderen moeten aanhoren en owee als je er iets van zegt of je niet gezellig mee babbelt terwijl er zoveel andere onderwerpen zijn om over te hebben. De verheerlijking van het hebben van kinderen wordt je overal door de strot geduwd. Men moet overal en altijd kunnen kolven, kinderen moeten kunnen schreeuwen, rennen en weet ik al niet wat in restaurants etc etc. Ik gun iedereen een leuk gezin met kinderen maar men moet ook eens gaan beseffen dat er mensen zijn die geen kinderen hebben en dus in een andere wereld leven. ????
-
Door Hermien - KouweKleren
Mooi dat je hier weer over schrijft, ik vind het heel interessant. Zelf vond ik de podcastaflevering van Damn Honey over al dan niet bewust gekozen kinderloosheid heel mooi en interessant, was voor mij echt een eyeopener over de druk die om geen kinderen krijgen hangt. Zelf ervaar ik helemaal niet de druk om daarover te beslissen gelukkig, hopelijk blijft dat zo, want wat mij betreft is zoiets echt iets wat alleen jezelf en eventuele partner aangaat. Tenzij je er over wílt delen natuurlijk.
-
Door Emma
Dit dus helemaal. Ik ben 27 en ik hoor volgens de hele wereld om me heen (behalve mijn ouders) al kinderen te hebben, want “Je bent al bijna 30 hoor!” voor mij hoeft het niet persé, gebeurd het, dan gebeurd het, maar zo niet dan is dat ook helemaal goed.
-
Door michelle
ik ben 23 en ik heb ook geen kinderwens, ik heb gelukkig paar mensen die het accepteren. Maar mensen in de maatschappij omgeving is er vaak geen begrip is te merken aan mensen die het raar vinden of kortaf op je reageren. Gelukkig heb ik daar gewoon lak aan en trek ik mij er niks van aan.
-
Door Kim
Heel herkenbaar. Hier een 30-jarige die altijd al heeft geweten bewust kinderloos te willen blijven. Ontelbare keren diezelfde opmerkingen (en nog vele malen erger) gehad, veelal van onbekenden of vage kennissen. Mijn familie wist allang hoe ik erover dacht en hebben gelukkig nooit dat soort opmerkingen geplaatst.
Ik vind het vooral erg onrespectvol als men zulke opmerkingen plaatst. Het is nogal een (persoonlijke) beslissing en dan gaan zij voor een ander bepalen wat ‘normaal’ is? Ik heb ooit eens een collega gehad (40+) die al jaren ontzettend graag een kindje wilde, maar waarbij het niet lukte. Uiteraard hield ze dit voor zichzelf en een paar personen dicht bij haar. En je raad het al, ook zij werd overspoelt door dit soort persoonlijke vragen en opmerkingen. Zij was er op een gegeven moment zó klaar mee dat ze de eerstvolgende keer toen zo’n vraag werd gesteld, meteen alles op tafel legde dat ze het héél graag wilt, al jaren probeert, inclusief IVF, maar het simpelweg niet voor iedereen is weggelegd. Vervolgens stond degene met ‘het goedbedoelde advies over wat je allemaal mist als je geen kinderen hebt’, met zijn mond vol tanden. En terecht.
Sindsdien kaats ik een scherpe opmerking terug als ik weer eens de vraag of opmerking krijg van een iemand, ‘of ze zich er van bewust zijn hoeveel je iemand kan kwetsen als diegene wel degelijk een kinderwens heeft, maar moeder natuur er anders over denkt?’ Boem, einde gesprek. 🙂 -
Door Michelle
Wat verwoordt jij dit goed! Ondanks dat ik kinderen heb, vind ik niet dat dit elke vrouw opgelegd moet worden. Even los van of elk vrouwelijk lichaam instaat is om kinderen te verwekken en te behouden.
Tuurlijk kinderen krijgen is prachtig, helemaal als het je innerlijke hartewens is geweest.
Maar het moederschap/ouderschap is zeker niet iets dat iedereen opgelegd moet krijgen. Dat je als familie/vrienden denkt en wenst dat iedereen binnen je kring die er zomaar uitpoept, is bijna net zoiets als denken dat alles wat we consumeren normaal en dagelijkse kost is. Zonder echt bewust te zijn van het feit dat iemand nog steeds het recht heeft iets anders te kiezen. In principe gaat het niemand iets aan wat wij zelf willen kiezen. Wel of geen kids. Als ik vrouwen tegenkom die geen kinderen willen, vind ik dat heel sterk. Heb ook vrouwen in mijn kring die een bewuste keuze hierin maken. Het maakt hun niet minder vrouw, niet minder liefdevol of minder zorgzaam. Het bewust kiezen van geen kinderen willen is ook liefde, is ook zorgzaamheid. En ik hoop dat de maatschappij hier steeds meer open voor gaat staan in de bewuste keuzes die wij vrouwen maken. ????✨????????-
Door Shenanigans
Hoi Sophie,
In mijn vak als psycholoog zie ik dat achter een oordeel eigenlijk vaak angst schuil gaat. Ik kan mij zo voorstellen dat het enorm confronterend is om jou zonder kinderen en gelukkig te zien voor mensen met kinderen waarbij het helemaal niet zó rooskleurig is uitgepakt als dat ze hadden verwacht. In zulke gevallen treedt er cognitieve dissonantie op (je hebt kinderen gekregen omdat dat gelukkig zou maken, maar dat doet het niet zoals je had verwacht, maar dat kan je geest niet verkroppen dus zal het er alles aan doen om die initiele gedachten toch te bevestigen. Je kan immers niet meer terug. En mensen zonder kinderen moeten dan wel ongelukkig zijn). Het idee dat mensen zonder kinderen weleens heel gelukkig kunnen zijn is dan DOODENG. Het zou je immers kunnen doen twijfelen aan de juistheid van een keuze die nooit meer terug te draaien is. En zo werkt het niet bij mensen.
Mensen die wel gelukkig zijn en kinderen hebben en toch oordelend zijn kunnen te maken hebben met onwetendheid (werkelijk niet snappen hoe je een vervuld leven kan hebben zonder kinderen). Het is verdrietig dat deze mensen onnodig een oordeel hebben, maar je kunt het in het kader plaatsen dat sommige mensen helaas niet verder kijken dan hun eigen neus lang is. Je kunt je als mens zonder kind dan ook afvragen of het oordelend volk wel jouw volk is.
-
-
Door Mo
Wat een verfrissend stuk! Ik heb zelf wel kinderen, maar ik kan me ook goed voorstellen dat mensen bewust kiezen om geen kinderen te krijgen. Wat ik opmerkelijk vind is dat er een hele strikte scheidingslijn lijkt te zijn: wanneer je 30+ bent en geen kinderen hebt is dat raar, vreemd en egoïstisch (dat heb ik iemand echt eens horen zeggen), maar als je jonger dan 25 bent en je hebt kinderen dan vinden mensen dat ook maar vreemd. Ik was zelf 22 toen ik kinderen kreeg en ik heb daar zoveel bizarre opmerkingen over gehad, zelfs van wildvreemden. Conclusie: je kunt het voor de buitenwereld toch nooit goed doen, dus maak een keuze waar je zelf achter kunt staan.
-
Door Merel
Heel herkenbaar! ik ben 33 ook geen kinderwens, nooit gehad ook. En ik weet ook hoe betweterig en opdringerig mensen kunnen zijn over dit onderwerp helaas! ‘Er is geen goed of fout, maar de enige manier hoe een vrouw een zinvol leven kan leiden is door kinderen op de wereld te zetten’. Dat is toch een beetje de strekking. Er zijn gelukkig ook zat begripvolle mensen (in mijn ervaring juist degene met hele jonge kinderen begrijpen mijn keuze heeel erg goed, haha). Mensen die elke keer maar die ene vraag kunnen stellen elke keer dat ze me zien, zie ik dan ook niet meer….
-
Door Pingback: Twee weken zonder Instagram (& waarom ik zo weer zou doen)
-
Door Mandy
Wat een ontzettend verhelderende blog. Zelf ben ik 28 jaar en de vragen die je krijgt waarom ik nog geen kinderen heb of getrouwd ben (terwijl ik al bijna 9 jaar een relatie heb) kunnen af en toe vervelend zijn. Soms begin ik dan aan mezelf te twijfelen, omdat de buitenwereld schijnbaar een ander verwachtingspatroon heeft. Gelukkig begrijpt mijn familie me wel, maar vrienden die zelf al kinderen hebben niet altijd. Ze denken dan van ach over een paar jaar denk je er vast anders over.. Waarom, hoor je er anders niet bij? Maar wie bepaalt hoe je je eigen leven moet leiden? Ik ben een mama van twee lieve katten en ben daar erg tevreden mee 😄🐆
-
Door Pingback: Gelukkig blijven in tijden van corona
-
Door David
Ik heb een persoonlijke vraag, maar zou er wel graag wat over weten. Hoe staat je vriend hier tegenover, hoe evolueerde hij doorheen dit vraagstuk?
Ik lig zelf, als man, redelijk in de knoop met dit onderwerp. Ik ben er nog niet aan uit of ik kinderen wil, maar als ik erover nadenk zie ik mezelf binnen dit en een twintigtal jaar wel een dochter of een zoon opvoeden en verzorgen, of misschien zelfs twee over een langere periode.
Het is zeker nog geen kinderWENS op dit moment, het is een kinderTWIJFEL. Ik wil zeker eerst financiëel stabiel zijn, een job hebben en zekerheid over waar ik en mijn vriendin naar willen streven in de toekomst. Maar kinderen is iets waar je ook aan moet denken bij het maken van zo’n plannen of verwachtingen denk ik dan.
Mijn vriendin geeft echter wel signalen dat ze eigenlijk niet denkt aan kinderen of er zelfs geen zou willen. We hebben het er nog lang niet uitgebreid over gehad (we zijn beide in de vroege twintig, ongeveer 2 jaar in een relatie) maar het is onlangs eens kort ter sprake gekomen in een gesprekje met vrienden. Ze gaf dan aan dat ze het hele zwangerschapsgebeuren maar niets vond en dat ze de enorme verplichting en talloze onzekerheden akelig vindt. Ook dat het helemaal anders kan gaan dan je je had ingebeeld, bijvoorbeeld een kindje met een beperking of mentale moeilijkheden. Ook zijn er tijdens en na de zwangerschap zeker risico’s voor de mama: problemen met hormonen, met het lichaam enzovoorts.
Ik zie mijn vriendin dolgraag en het knelt wel wat om te horen dat ze er zo’n mening over heeft terwijl ik nog zoekend en aftastend ben. Ik moet er met haar eens over praten en aangeven dat ik er niet aan uit ben of ik dat wil, en dat het zou kunnen dat ik het later wel wil, en hoe zij hier dan over zou denken of hoe ze zich bij die gedachte voelt. Het is zo’n moeilijk onderwerp. Eén ding weet ik heel erg zeker: je begint er niet aan als je er niet beide volledig achter staat. Dat gaat gewoon niet. Maar wat met de toekomst? Wat als ik het ga willen en zij niet?
Herken je iets in deze twijfels? Of heeft je vriend hier ook me geworsteld of over getwijfeld? Ik zou wel een zetje kunnen gebruiken om de overlopende gedachten wat in een concrete richting te sturen. Mijn gedachten schieten op dit moment namelijk alle kanten uit.
-
Door Sophie
Hi David, goede vraag. Mijn vriend heeft denk ik nog minder interesse in kinderen krijgen dan ik, dus het was nooit een lang gesprek of discussie. Hij heeft zichzelf nooit als vader gezien of de behoefte gehad om voor een kind te zorgen. Dat maakte het voor mij ook weer een stuk makkelijker. Ik kan je daarom helaas niet zo goed hierin adviseren, behalve dat het gesprek aangaan toch wel belangrijk is – en liever eerder dan later. We zijn trouwens wel allebei oom en tante en vinden dat dan wel weer leuk; zo maken we toch een baby en klein kind mee en zien we iets van onszelf in ons nichtje en neefje. Dat geeft mij in ieder geval genoeg voldoening. Succes met je keuze en met wat de toekomst brengt! 🙂
-
-
Door Caro
Ik ben 47 en heb geen kinderen. Die heb ik ook nooit gewild. Het was de beste beslissing in mijn leven! Ik heb nooit 1 seconde spijt gehad.
Door Judith
Mooi dat je hier open over bent, want die openheid is blijkbaar nog hard nodig! Ik wil kiezen voor het proberen van kinderen krijgen, en ik zie dit ook echt als een bewuste keuze en niet als iets wat moet, standaard is etc. Wij wegen het ook goed af en nemen daarin ook de optie van niet kiezen voor het proberen van kinderen krijgen serieus mee. Ik denk dat deze optie ook meer aandacht krijgt in het kader van milieu-impact, tenminste als je je wel eens in die bubbel begeeft.